Του Φώτη Παπούλια

Δύο γραμμές ή μία γραμμή με διαφορετικές αποχρώσεις; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στον δρόμο προς το συνέδριο της άνοιξης. Από τη μια, η πλευρά της πλειοψηφίας, η οποία «κραδαίνει» τις αποφάσεις του συνεδρίου και, από την άλλη, το «Αριστερό Ρεύμα» με τους συμμάχους του, το οποίο επιμένει σε «λόγους αρχής».

Ο κίνδυνος μιας νέας περιόδου εσωστρέφειας είναι υπαρκτός, αν και οι δύο πλευρές απορρίπτουν μετ' επιτάσεως αυτό το ενδεχόμενο. Στελέχη του «Αριστερού Ρεύματος», όπως οι Δ. Στρατούλης, Κ. Ησυχος, Α. Καλύβης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «ούτε ως σκέψη περνάει από το μυαλό μας να δυναμιτίσουμε την πορεία προς τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, οι απόψεις καταγράφονται, συμβάλλουμε στον διάλογο έστω και από την πλευρά της μειοψηφίας». Και καταδικάζουν δημοσιεύματα (και ιστότοπους, όπως η Ισκρα) που τους τοποθετούν αντιπαραθετικά, κυρίως με τον Γ. Δραγασάκη που είναι ο αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής.

Στέλεχος που έχει κοινή πορεία από το παρελθόν με τον «σκιώδη» υπουργό Οικονομικών επισημαίνει: «Ουδείς αμφισβητεί τη συγκρότησή του και την άριστη γνώση των οικονομικών, ούτε βέβαια την πορεία του στην Αριστερά. Η διαφωνία μας εστιάζεται στην αντίληψη για το χρέος».

Η ηγεσία και η πλειοψηφία δείχνουν προς ώρας να μην «απαντούν» στην άλλη άποψη, την οποία εκτός του ότι τη θεωρούν μειοψηφική στην κοινωνία, για κάποιους λειτουργεί και ως άλλοθι αφού όπως επισημαίνουν «το ανεδαφικό των επιχειρημάτων ουσιαστικά αποδεικνύει την ορθότητα των πολιτικών μας επιλογών».

Προφανώς οι αποχρώσεις είναι βαθιές, αλλά απέχουν από το να πάρουν τα χαρακτηριστικά πόλωσης ή σύγκρουσης, αφού όπως αναγνωρίζουν και οι δύο πλευρές «δεν υπάρχουν δυνάμεις που να κινούνται εκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και να λειτουργούν ως δεξαμενές υποδοχής».

Ομως στον δρόμο προς την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στερείται συμμάχων για την επόμενη μέρα και οι πιθανές ανακατατάξεις στον χώρο της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς, με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ, τον καθιστούν πολιτικά «ανάδελφο».

Στην Κουμουνδούρου παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις, αισθάνονται δικαιωμένοι αφού «είχαμε προβλέψει τις εξελίξεις στους ΑΝ.ΕΛΛ. με τη συνδρομή της Νέας Δημοκρατίας». Και φαίνεται να υιοθετούν την άποψη ότι το πολιτικό τοπίο θα βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα, θέτοντας μάλιστα το ερώτημα: «ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι το πολιτικό σκηνικό θα πορεύεται εν ηρεμία;»

Διαβλέπουν δηλαδή ότι οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θα θυμίζουν «κινούμενη άμμο», στη ΔΗΜΑΡ «υπάρχει σοβαρό εσωκομματικό ζήτημα», παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον προσυνεδριακό διάλογο στο ΚΚΕ, και κυρίως στο τι θα κάνει ο Α. Σαμαράς με τη Ν.Δ. Εκτιμούν δε ότι όποιος βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα μπορεί να πέσει έξω, αφού οι πολιτικές εξελίξεις πλέον δρομολογούνται σε άμεση συνάφεια με την κοινωνία, και «θα είναι εκείνη που θα επιβάλει τις συμμαχίες».