Με το «μαγικό χαρτάκι», που είναι κάτι σαν απόδειξη και ξυστό λαχείο μαζί, η Κίνα έχει πετύχει αύξηση εσόδων

→Η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά περίπου 28% τα έσοδά της από φόρους, παρά το γεγονός ότι έχει δαπανήσει σημαντικό ποσό για να στήσει και να συντηρήσει αυτό το σύστημα

→Οι επιχειρήσεις που επιλέγουν το Φαπιάο, παρ’ όλο που προκαταβάλλουν τον αναλογούντα στα προσδοκώμενα έσοδά τους φόρο αγοράζοντάς τα, αύξησαν κατά περίπου 25% τον κύκλο εργασιών τους

Του Χρήστου Μιχαηλίδη

^{[1] [2]}Οταν οι Δυτικοευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν κάτι που τους εξηγείς, λένε: «Αυτά μου ακούγονται ελληνικά». Δηλαδή, δύσκολα, πολύπλοκα, δυσνόητα, αδιανόητα, κ.λπ. Εμείς, πάλι, όταν βρεθούμε σε παρόμοια σύγχυση, αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, αυτά που μας δυσκολεύουν, που φαντάζουν ανεξήγητα, τα λέμε απλώς κινέζικα.

Την εβδομάδα αυτή λοιπόν, το «παιχνίδι του ακατανόητου» πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή για μένα. Προσπαθούσα να εξηγήσω σε δύο ξένους δημοσιογράφους στην Αθήνα τι προβλέπει o νέος φορολογικός νόμος, τα τεκμήρια, το σύστημα με τις αποδείξεις, κ.λπ., όπως επίσης τι προσδοκά η κυβέρνηση από τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση κατά 10 μονάδες, από το 23% στο 13%.

Ο ένας ήταν Καναδός, και όταν του εξήγησα, με κοίταξε αποσβολωμένος και μου ’πε το «it’s all Greek to me». Ο άλλος ήταν Κινέζος. Αυτός με άκουσε πιο προσεκτικά. Και όταν τέλειωσα την «ενημέρωση», μ’ ένα σχεδόν πανηγυρικό χαμόγελο είπε, ή μάλλον φώναξε: «Φαπιάο»!

Τι είναι αυτό; Ενα «μαγικό χαρτάκι», κάτι σαν απόδειξη και ξυστό λαχείο μαζί, με το οποίο η κινεζική κυβέρνηση έχει σχεδόν εξολοθρεύσει τη φοροδιαφυγή, τόσο στην εστίαση όσο και σε πολλούς άλλους τομείς της αγοράς.

Ο Γιανγκ Τσεούν, οικονομικός συντάκτης, εργάζεται στην κινεζική κρατική ραδιοφωνία. Βρέθηκε στην Ελλάδα για να διαπιστώσει, όπως είπε, εάν έχει πάρει μπρος «η ατμομηχανή της ανάπτυξης». Του ζήτησα να μου πει περισσότερα. Κι ομολογώ πως, απ’ όσα μου είπε και μου εξήγησε, τίποτα δεν μου φάνηκε… κινέζικο. Ηταν τόσο απλά και κατανοητά που τρόμαξα!

Το «Φαπιάο», λοιπόν, είναι ένα είδος επίσημης απόδειξης. Οταν ζητάς λογαριασμό σε εστιατόριο, αυτό το χαρτάκι σου φέρνουν. Θα προσέξεις, όμως, ότι έχει και ένα σημείο επάνω το οποίο μπορείς να ξύσεις. Και σίγουρα θα το ξύσεις, διότι πρώτον αυτό κάνουν όλοι γύρω σου και δεύτερον διότι μπορεί να κερδίσεις επιτόπου διάφορα χρηματικά ποσά, που κυμαίνονται από τα αντίστοιχα δικά μας 5 ευρώ και φτάνουν έως και τα 300. Ενα, μάλιστα, από τα «έπαθλα» που είναι πολύ δημοφιλή για τους Κινέζους είναι εκείνο με το οποίο το μαγαζί σε κερνάει ό,τι έχεις παραγγείλει στο τραπέζι σου. Δηλαδή, σου πληρώνει τον λογαριασμό. Στην ουσία, το κέρασμα είναι από το κράτος. Θα εξηγήσω σε λίγο γιατί.

Αρα, λέει ο Γιανγκ Τσεούν, όλοι οι πελάτες απαιτούν το Φαπιάο «διότι εκτός των άλλων, εμείς οι Κινέζοι, όπως και εσείς οι Ελληνες, έχουμε τον τζόγο μέσα μας και μας ενθουσιάζει ακόμα και αν κερδίσουμε μόλις ένα ευρώ».

Αυτοί που κερδίζουν, συμπληρώνει, δεν είναι λίγοι. Υπολογίζεται ότι το περίπου 35% των Φαπιάο δίνουν κάποιο βραβείο. Ομως, αυτό είναι μόνο το δόλωμα. Το μεγάλο ψάρι είναι άλλο…

Τα Φαπιάο εκδίδονται από την κυβέρνηση, η οποία έχει συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό της και το ποσό το οποίο θα δαπανήσει για τα χρηματικά έπαθλα.

Ο έμπορος, είτε στη χονδρική είτε στη λιανική, προαγοράζει στην αρχή κάθε χρονιάς Φαπιάο αξίας ίσης με το προβλεπόμενο από αυτόν τζίρο της επιχείρησής του. Δηλαδή, πηγαίνεις στον έφορο (διότι από την εφορία προμηθεύεσαι, υποχρεωτικά, αυτά τα χαρτάκια), του λες «εγώ υπολογίζω ότι φέτος θα έχω καθαρή είσπραξη 500.000 ευρώ» και αυτός σου δίνει Φαπιάο αυτής της αξίας.

Ετσι, λοιπόν, εάν ο λογαριασμός για ένα δείπνο είναι 80 ευρώ, ο σερβιτόρος θα σου φέρει Φαπιάο αξίας 80 ευρώ. Εάν ο καταστηματάρχης έχει πέσει έξω στον υπολογισμό του και έχει διαθέσει όλα τα Φαπιάο που αγόρασε από την εφορία (που σημαίνει ότι πάει καλά η επιχείρηση), πηγαίνει και αγοράζει κι άλλα.

Στο τέλος της χρονιάς, τα Φαπιάο που περίσσεψαν επιστρέφονται.

Τώρα, επί της αγοράς τους, ο έμπορος-επιχειρηματίας προκαταβάλλει τον φόρο που αναλογεί στον τζίρο που είχε προβλέψει ότι θα κάνει. Ετσι, όπως λέει και ο Ελληνας επιχειρηματίας κ. Πέτρος Διαμαντόπουλος, ο οποίος κάνει δουλειές στην Κίνα στον χώρο της ένδυσης, «το κράτος γνωρίζει ανά πάσα στιγμή και επακριβώς τον τζίρο μιας επιχείρησης». Οπότε, επ’ αυτού του τζίρου, επιβάλλει και τη φορολογία του.

Φαπιάο σού δίνει ο ταξιτζής σου. Ο κουρέας σου. Το μαγαζί απ’ όπου θα αγοράσεις μια μπλούζα. Ο ανθοπώλης σου. Ο ιδιοκτήτης από τον οποίο νοικιάζεις το διαμέρισμα ή το κατάστημά σου. Δεν είναι υποχρεωμένος ο καταστηματάρχης, ο ιδιοκτήτης ή ο προσφέρων υπηρεσίες να έχει Φαπιάο, αλλά η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου προτιμά μόνο εκείνους που τα διαθέτουν. Και επιπλέον το κράτος «κυνηγάει» περισσότερο εκείνους που έχουν επιλέξει να μείνουν έξω από αυτό το σύστημα.

Επίσης, το Φαπιάο είναι η μόνη απόδειξη που το κράτος αναγνωρίζει για να τη συμπεριλάβει κάποιος σε φορολογική δήλωση ως έξοδο. Και αυτός είναι ακόμα ένας λόγος για να το απαιτεί ο κόσμος. Με αυτό το «μαγικό χαρτάκι», η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά περίπου 28% τα έσοδά της από φόρους, παρά το γεγονός ότι έχει δαπανήσει σημαντικό ποσό για να στήσει και να συντηρήσει αυτό το σύστημα. Το «ισοζύγιο» γέρνει εμφανώς υπέρ της.

Τέλος, διαπιστώθηκε ότι οι επιχειρήσεις που επιλέγουν το Φαπιάο, παρ’ όλο που προκαταβάλλουν τον αναλογούντα στα προσδοκώμενα έσοδά τους φόρο αγοράζοντάς τα, αύξησαν κατά περίπου 25% τον κύκλο εργασιών τους. Βγάζουν, δηλαδή, περισσότερα χρήματα και είναι και εντάξει φορολογικά.

Ιστορικά, είναι γνωστό ότι οι Κινέζοι έμαθαν πολλά στην ανθρωπότητα. Από τις τέχνες, τη φιλοσοφία, τη διατροφή μέχρι και την ιατρική, τα μαθηματικά και την αστρονομία.

Ισως και τούτο, λοιπόν, το μαγικό χαρτάκι, το Φαπιάο, χωρίς να διεκδικεί ανάλογη ιστορική καταξίωση, να καταχωριστεί κάποτε τουλάχιστον ως ένα απλό εργαλείο το οποίο όμως έκανε τον πιο… πολύπλοκο και απείθαρχο λαό στον κόσμο να πληρώσει επιτέλους τους φόρους του.

Για μας λέω, και σίγουρα, αν γίνει αυτό, θα είναι ιστορικό επίτευγμα!