^[1]Eχω ζήσει αρκετά γιουχαΐσματα στην Επίδαυρο. Τα περισσότερα τα περίμενα. Είχαν συγκεκριμένες αφορμές, που έλεγα αμέσως μέσα μου,«ωχ, τώρα θα γίνει της κακομοίρας». Αφορούσαν παραστάσεις Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών (Λάνγκχοφ, Στούρουα, Βασίλιεφ, Γκότσεφ, Χουβαρδάς) που ξένιζαν, πρωτοτυπούσαν, τα ‘σπαγαν με την παράδοση. Σόκαραν τη μερίδα του συντηρητικού κοινού, που κράταγε τα μπόσικα σε μια εποχή επανεξέτασης της αναβίωσης του αρχαίου δράματος από τη νέα γενιά δημιουργών.

Ολα αυτά τα γιουχαΐσματα ήταν επιπλέον και αρκετά μαζικά. Και ως τέτοια δεν μπορούσες παρά να τα λάβεις υπόψη σου. Ακόμα κι όταν έφταναν σε αγριότητες. Τι να πω, όμως, για μια καινούργια μόδα γιουχαΐσματος, που λανσάρει φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ένας και μόνο ένας θεατής; Μια sui generis, ατομική, ιδιοσυγκρασιακή εξέγερση.

Δύο φορές, την πρώτη στη μουσική παράσταση «Ludus Lucta Illusio» της Λένας Κιτσοπούλου και της Λένιας Ζαφειροπούλου στην «Πειραιώς 260», τη δεύτερη, προχθές, Σάββατο, στην Επίδαυρο, στις «Τραχίνιες» του Θωμά Μοσχόπουλου, ο νεαρός αυτός και μοντέρνος στην όψη θεατρόφιλος άρχισε να ουρλιάζει «ουουου» με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του την ώρα των υποκλίσεων. Χωρίς κανένας άλλος να τον ακολουθήσει. Θλιβερό. Στην Κιτσοπούλου οι υπόλοιποι θεατές αντέδρασαν, του φώναξαν να κάτσει κάτω, ακόμα και να το «βουλώσει». Στην Επίδαυρο, όμως, ήταν τόσο αναπάντεχη η αντίδρασή του απέναντι σε μια σοβαρή, μετρημένη και φιλοσοφημένη παράσταση, που επικράτησε αμηχανία. Εγώ, βέβαια, την ταχυπαλμία, που κάθε πράξη βίας, αυθαιρεσίας και τραμπουκισμού μού προκαλεί, δεν τη γλίτωσα. Μου χάλασε η διάθεση, δεν χειροκρότησα όσο ήθελα.

Σκεφτόμουν: Τώρα αυτό το γιουχάισμα πώς προέκυψε; Εντάξει, δεν του άρεσε καθόλου η παράσταση ή είχε σοβαρές αντιρρήσεις. Αλλωστε, κατεβαίνοντας από τις κερκίδες κάτι «για ατάλαντους» που έρχονται στην Επίδαυρο φώναζε. Τόσο μεγάλη ιδέα, όμως, έχει για τον εαυτό του, που έπρεπε να διαλαλήσει την προσωπική του πίκα στα τύμπανα των διπλανών του; Δεν του ‘φτανε να τη μοιραστεί με την παρέα του; Είναι, άραγε, μια προσωπική παθολογία, που θα πρέπει να ξεχάσω, ή ένα φαινόμενο που ταιριάζει με την Ελλάδα των γιαουρτιών, των προπηλακισμών, του εκφοβισμού δημοσίων προσώπων; Ελπίζω να ‘ναι το πρώτο, φοβάμαι ότι μπορεί να είναι και το δεύτερο.

Βένα Γεωργακοπούλου