Του Τάσου Παππά

Διαβάζω στην ανταπόκριση από τη Βιέννη του συναδέλφου Δ. Δημητρακούδη («Εφ.Συν.» 13-8-2013) ότι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Αυστρίας παρουσίασε ένα πρόγραμμα 111 σημείων εν όψει των εκλογών του φθινόπωρου. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την καθιέρωση φόρου περιουσίας και φόρου κληρονομιάς για ποσά άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Το κόμμα τάσσεται κατά της αχαλίνωτης απελευθέρωσης της αγοράς και κατά των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων υπηρεσιών με τις οποίες, όπως αναφέρεται στο σχέδιο, «πλουτίζουν ορισμένοι κύκλοι», ενώ επισημαίνονται τα καταστροφικά παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που βρίσκεται πίσω στις δημοσκοπήσεις και σε μεγάλη απόσταση από τους Χριστιανοδημοκράτες, έχει κάνει στροφή. Στην προσπάθειά του να καλύψει το έδαφος και να πείσει τους απογοητευμένους οπαδούς του (την παραδοσιακά φιλική προς αυτό εργατική τάξη), ζητάει νέο σχέδιο Μάρσαλ, υπόσχεται αύξηση της φορολογίας στους έχοντες, κατώτατο εγγυημένο εισόδημα και διάφορες άλλες παροχές που θυμίζουν το κοινωνικό πρόσωπο του SPD πριν από το συντηρητικό μακιγιάζ που του έκανε η ηγεσία Σρέντερ με την ατζέντα 2010. Τρεις παρατηρήσεις:

1) Πρόκειται για την επιστροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στις ιδρυτικές αρχές της ή μήπως έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή συνταγή που εφαρμόζουν τα κεντροαριστερά κόμματα: «Προεκλογικά μιλάμε αριστερά και όταν έρθουμε στην κυβέρνηση κάνουμε τα αντίθετα»; Ή όπως το έλεγε ο Γιόζεφ Ροτ σε άλλες εποχές και για άλλους λόγους: «Η επανάσταση παραμένει πάντα στα αριστερά, οι αντιπρόσωποί της είναι που πηγαίνουν πάντα προς τα δεξιά».

Το πρόσφατο παρελθόν της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι κακόφημο. Οπου κυβέρνησε υποστήριξε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, υπονόμευσε το δικό της δημιούργημα (το κοινωνικό κράτος) και υποκλίθηκε στις δυνάμεις τού πιο κερδοσκοπικού τμήματος του διεθνούς κεφαλαίου. Αλλωστε η πορεία κατάργησης των ελέγχων και των κανόνων ξεκίνησε από τις ΗΠΑ επί Κλίντον (το Δημοκρατικό Κόμμα έχει ειδική σχέση με τη Σοσιαλιστική Διεθνή) και από την Αγγλία όταν στην εξουσία ήταν ο Εργατικός Μπλερ («η Θάτσερ με παντελόνια», κατά τον Χομπσμπάουμ).

2) Τα δύο μεγάλα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δεν θέλουν οι πολίτες των χωρών τους να υποστούν τις συνέπειες της κρίσης. Υπόσχονται βελτίωση των όρων ζωής για τα λαϊκά στρώματα, αναδιανομή του πλούτου και συγκρότηση μηχανισμών άμυνας απέναντι στις επιθετικές ορέξεις των αγορών. Δεν διστάζουν όμως να προσυπογράψουν τις σκληρές πολιτικές λιτότητας (Γερμανία και Αυστρία είναι οι δύο χώρες που πιέζουν ασφυκτικά για πιστή εφαρμογή των μνημονίων) που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις τους στις χώρες του Νότου και οι οποίες έχουν αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση των πληθυσμών και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνικών δικτύων. Και βεβαίως βολεύονται, χωρίς περιττές τύψεις, με την τεράστια μεταφορά πόρων από τον Νότο στον Βορρά. Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και προοδευτικός διεθνισμός σε όλη τη μεγαλόπρεπειά τους!

3) Το αδελφό κόμμα στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ, που συμμετείχε διά του αρχηγού του στη γερμανική φράξια κατά της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τι λέει; Συμφωνεί με τις εξαγγελίες των Γερμανών και Αυστριακών σοσιαλδημοκρατών; Εχει επεξεργαστεί ένα ανάλογο πρόγραμμα για εδώ; Ή η μοναδική έγνοια του είναι πώς, παρέα με τη Δεξιά του Α. Σαμαρά, θα «φράξουν τον δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ και τους κομμουνισμένους» (για να θυμηθούμε και τον Θ.Πάγκαλο);