ΑΙΓΥΠΤΟΣ Η αιματοβαμμένη Τετάρτη ξεγύμνωσε τους αναλυτές σε Δύση και Ελλάδα, που αποκαλούσαν την ανατροπή του εκλεγμένου Μόρσι «δεύτερη επανάσταση» και απέφευγαν να πουν ότι η τάχα μεταβατική κυβέρνηση είναι μια χούντα και τίποτα άλλο

Του Γιώργου Τσιάρα

Οταν πριν από ενάμιση μήνα ο στρατός ανέτρεψε με την ισχύ των όπλων τον -ισλαμιστή μεν, εκλεγμένο δε- πρόεδρο της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Μόρσι, έστω και με την υποστήριξη αρκετών εκατομμυρίων φιλελεύθερων πολιτών, πολλοί αναλυτές στη χώρα μας και αλλού έσπευσαν να κάνουν λόγο για «δεύτερη επανάσταση», που δήθεν θα αποκαθιστούσε τη δημοκρατία εμποδίζοντας τους «κακούς» Αδελφούς Μουσουλμάνους από το να εγκαταστήσουν ένα θεοκρατικό καθεστώς στη χώρα των φαραώ.

Πιστά σε αυτό το εξαρχής στρεβλό «κοσμικό» σκεπτικό, τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ απέφυγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να χαρακτηρίσουν τη νέα στρατοκρατούμενη κυβέρνηση με το όνομά της – να πούνε, δηλαδή, τη σκάφη σκάφη και τη χούντα χούντα. Ακόμη και η λέξη «πραξικόπημα» τους έπεφτε βαριά: κι έτσι, επί έξι εβδομάδες, βομβαρδιστήκαμε από κατεβατά υπέρ της «μεταβατικής κυβέρνησης» και της «αναγκαίας καταστολής», στο όνομα πάντα μιας υποτιθέμενης επιχείρησης για την… ολοκλήρωση της ημιτελούς επανάστασης του 2011 και την ανάταξη της φευγαλέας δημοκρατίας, πασπαλισμένης με μπόλικους μαϊντανούς σαν τον Μοχάμεντ ελ-Μπαραντέι και τα νεόκοπα αστέρια και αστεράκια του ξεθυμασμένου κινήματος «Ταμάροντ».

Ολα αυτά τα παραμύθια της Χαλιμάς μάς τελείωσαν το τρομερό βράδυ της περασμένης Τετάρτης και τα αιματοβαμμένα 24ωρα που ακολούθησαν. Ούτε ο Μουμπάρακ –ο «φασίστας», ο «δικτάτορας», ο «φαραώ» Μουμπάρακ, που κράτησε ογδόντα εκατομμύρια ψυχές στον γύψο για τριάντα χρόνια και γέμισε τα κολαστήρια με πιστούς- δεν τόλμησε να διατάξει το μακελειό κατά αμάχων που εμπνεύστηκε και εκτέλεσε ο επίγονός του στρατηγός αλ-Σίσι. Γιατί άλλο οι παρακρατικοί καμηλιέρηδες με τα λοστάρια και οι μαχαιροβγάλτες ασφαλίτες της Ταχρίρ κι άλλο οι ένστολοι ελεύθεροι σκοπευτές με τις διόπτρες στις ταράτσες και οι ριπές από τα μαχητικά ελικόπτερα και τα τεθωρακισμένα άρματα μάχης της νέας αιγυπτιακής χούντας, που σκότωσαν χιλιάδες άοπλους διαδηλωτές πυροβολώντας στο ψαχνό, σωρεύοντας πυραμίδες νεκρών – κι ακόμα δεν δείχνουν να χόρτασαν το αίμα.

Οσο κι αν τράβηξαν το σκοινί οι Αδελφοί, που προσπάθησαν -τυφλωμένοι από τις διαδοχικές εκλογικές επιτυχίες και το αναμφισβήτητο λαϊκό τους έρεισμα– να πετύχουν σε έξι μήνες όσα πέτυχε το πρότυπό τους, ο Ταγίπ Ερντογάν, σε δέκα και πλέον χρόνια αντιπαράθεσης με το τουρκικό «βαθύ κράτος», τίποτε δεν δικαιολογεί τη συνεχιζόμενη, χωρίς φραγμό, αδελφοκτόνο σφαγή ειρηνικών, στη συντριπτική τους πλειονότητα, υποστηρικτών τους. Οπως τίποτε, βέβαια, δεν δικαιολογεί την «ολική επαναφορά» σε θέσεις–κλειδιά των ανθρώπων του Μουμπάρακ, ένστολων και μη, που αντί να πάνε φυλακή παρέα με τον δικτάτορα, ξαναπαίρνουν τώρα με τη βία όσα προνόμια τους στέρησε προσωρινά το αυθόρμητο, λαϊκό, γνήσια επαναστατικό κίνημα της Ταχρίρ. Ας χαλαρώσουν λοιπόν αναπαυτικά στους καναπέδες τους οι απανταχού υποστηρικτές της θεωρίας της «δεύτερης επανάστασης» κι ας ποτίσουν με τα κροκοδείλια δάκρυά τους τα επόμενα κεφάλαια μιας από τις αιματηρότερες αντεπαναστάσεις της πρόσφατης αραβικής -και όχι μόνον- ιστορίας.