Οι εικόνες είναι αποκρουστικές, ιδιαίτερα όταν δείχνουν μικρά παιδιά. Διαλέξαμε για την πρώτη σελίδα μας μια φωτογραφία που δεν κρύβει την ωμή πραγματικότητα, αλλά χωρίς λεπτομέρειες που απωθούν και προσβάλλουν. Θέλουμε να δείξουμε τη φρίκη ενός εμφύλιου σπαραγμού, όχι να προκαλέσουμε τους αναγνώστες μας.

Πρόκειται για θύματα ενός εσωτερικού πολέμου, με περιφερειακή και διεθνή ανάμιξη -άμεση ή έμμεση- που μαίνεται εδώ και δύο χρόνια στη Συρία. Δράστες αυτής της τοξικής ή χημικής επίθεσης είναι -σύμφωνα με την αντιπολίτευση και τις δυνάμεις που πολεμούν ενάντια στο καθεστώς- η ίδια η κυβέρνηση του Μπασάρ ελ Ασαντ και οι παραστρατιωτικές δυνάμεις που την υποστηρίζουν. Η κυβέρνηση της Δαμασκού το διαψεύδει κατηγορηματικά, ενώ γειτονικές χώρες και μεγάλες δυνάμεις υποστηρίζουν τη μία ή την άλλη εκδοχή, ανάλογα με τα συμφέροντά τους και τη θέση που έχουν πάρει απέναντι στη συνεχιζόμενη αιματηρή σύγκρουση στη Συρία.

Δεν χρειάζεται να σπεύσουμε να υιοθετήσουμε βιαστικά μία εκδοχή. Πρέπει όμως να καταδικάσουμε απερίφραστα όχι μόνο τους φυσικούς δράστες, αλλά και τους ηθικούς, δηλαδή τους πολιτικούς, αυτουργούς. Ολους αυτούς που υποκρίνονται ότι πασχίζουν για τις ελευθερίες και τα δίκαια των λαών και υποθάλπουν καθεστώτα ή οργανώσεις που χρησιμοποιούν ακόμη και τις σφαγές των συμπολιτών τους για να κρατηθούν στην εξουσία ή να την αλώσουν.

Το ανθρώπινο μυαλό σταματά μπροστά στην ασύλληπτη βαρβαρότητα όσων χρησιμοποιούν τέτοια μέσα. Κι όμως, αυτά που γίνονται σήμερα στη Συρία ή στην Αίγυπτο ή σε άλλα σημεία της Μέσης Ανατολής έγιναν πριν από λίγα χρόνια κι εδώ στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, με σφαγές αθώων, με εγκλήματα γενοκτονίας. Γι' αυτό δεν μένουμε στην οργή και στην αγανάκτηση, δεν θέλουμε να είμαστε απαθείς μάρτυρες μιας τέτοιας βαρβαρότητας με τη δικαιολογία ότι απλώς αυτά συμβαίνουν αλλού. Οποιοι κι αν είναι οι δράστες πρέπει να αναγνωριστούν και να καταδικαστούν. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, οι διεθνείς οργανισμοί πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι ευχές και οι διπλωματικές δηλώσεις για «έρευνα και αυτοψία», για «αυτοσυγκράτηση» και «κόκκινες γραμμές» περισσεύουν. Η αδιαφορία και η ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, η υποκρισία των κυβερνήσεων απλώς ενθαρρύνουν την επανάληψή τους.

Η Συρία, η Αίγυπτος, τα Παλαιστινιακά Εδάφη, για να περιοριστούμε μόνο σε αυτά τα θερμά σημεία, δεν είναι μακριά. Είναι στη γειτονιά μας. Η ειρήνη, η ελευθερία των λαών, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι προνόμια κάποιων περιοχών του πλανήτη. Είναι οικουμενικές αξίες κι έχουμε κι εμείς ευθύνη να τις απολαμβάνουν όλοι.