Του Φώτη Παπούλια

Τι μπορεί να συνδέει τον κλασικό μαρξιστή διανοούμενο Ν. Πουλαντζά, τον αρθρογράφο της «Αυγής» Δ. Χρήστου, έναν σκληρό εκπρόσωπο του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΡΙΖΑ, Β. Πριμικήρη, και τον τροτσκιστή, στέλεχος της ΔΕΑ, Αν. Νταβανέλλο.

Θεωρητικά ελάχιστα, όμως το άρθρο του Δ. Χρήστου (16/12) στην «Αυγή» προκάλεσε τις αντιδράσεις των δύο άλλων συντρόφων του. Αν η «διαμάχη» παρέμενε σε θεωρητικό επίπεδο, ίσως να ενδιέφερε ελάχιστους, όμως πίσω από τις γραμμές υποκρύπτεται μια μάχη θέσεων και απόψεων, που έχει να κάνει με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ενιαίο κόμμα.

Ο αρθρογράφος στο κείμενό του και παίρνοντας αφορμή από τη «διαλυτική κρίση στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων», έθετε το ερώτημα «αν η βασική, η μεγάλη πολιτική δύναμη αλλαγής που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει καλά τη δουλειά της».

Και αφού έκανε έναν παραλληλισμό με το ΕΑΜ, γράφοντας πως « κανείς δεν… μύριζε, δεν βρομούσε και δεν περίσσευε», επιτέθηκε στο «Αριστερό Ρεύμα» εκφράζοντας τον φόβο ότι «η ηγεσία του δεν έχει συνειδητοποιήσει τις νέες συνθήκες».

Προς τούτο επικαλέστηκε και άρθρο–κριτική που είχε «σηκωθεί» στην ιστοσελίδα «Ισκρα» (που απηχεί τις απόψεις του «Ρεύματος»), προς τον Γ. Δραγασάκη, με αφορμή συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ».

Και σημείωνε: «Δεν είναι δυνατόν, η ηγεσία της συγκεκριμένης τάσης να παραμείνει πολιτικά και οργανωτικά ως αντιπολιτευόμενο κόμμα μέσα στο νέο κόμμα και απλώς ένα μήνα πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις να κάνει ανακωχή».

Και κατέληγε: «Είναι εξωφρενικό πολιτικά και δεοντολογικά να επιμένεις και να χαρακτηρίζεις βασική στρατηγική επιλογή τη συνεργασία με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ… δηλαδή τι θέλουν αντί του 37% να πάνε στο 17%… με το σταλινικό μοντέλο να έχει καταρρεύσει [...] απόψεις που παραπέμπουν σε χοτζέικο αλβανικό μοντέλο».

Και επισήμαινε: «Η ρήση Πουλαντζά, πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη».

Η απάντηση ήρθε (19/12/) από τον Β. Πριμικήρη, ο οποίος απαντά: «Δεν έχει καταλάβει ότι η διαφορετικότητα είναι ο πλούτος της σύγχρονης, ριζοσπαστικής, ταξικής αριστεράς… αυτό δεν σημαίνει και τη δημιουργία καμιάς εσωκομματικής αντιπολίτευσης` το αντίθετο, η ενότητα προωθείται μέσα από τη διαφορετικότητα».

Και αφού εγκαλεί τον αρθρογράφο, ότι δεν γνωρίζει πως «το Ρεύμα ήταν πάντα η ενωτική προωθητική δύναμη μέσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ» και πως «είναι απαράδεκτο να παραποιεί βάρβαρα την πολιτική σκέψη σημαντικού αριθμού συντρόφων του», καταλήγει:

«Το να σηκώνουμε σινικά τείχη μέσα στον κόσμο της Αριστεράς είναι τραγικό λάθος και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη δυναμική παρουσία και του Αριστερού Ρεύματος δεν θα κάνει αυτό το λάθος».

Η απάντηση από τον Δ. Χρήστου (20/12) ήταν σαφής: «Αν εσύ θέλεις τη συνεργασία με το ΚΚΕ, η ηγεσία του οποίου χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ τον μεγαλύτερο εχθρό στη χειραφέτηση του λαϊκού ταξικού κινήματος, κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει να το λες και να το ζητάς… Κρατάω πάντως τη δέσμευσή σου πως το Αρ. Ρεύμα ήταν, είναι και θα είναι υπέρ της ενότητας».

Στον χορό «μπήκε» μέσω της «Ισκρα» και ο Αν. Νταβανέλλος. Αφού σημειώνει ότι «ο Πουλαντζάς είναι μάθημα κατ' επιλογήν και όχι προαπαιτούμενο ή υποχρεωτικό ή αυτονόητο για τη συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ», διαπιστώνει «παραβιάσεις της Διακήρυξης, του προεκλογικού προγράμματος, της ενοποιητικής πολιτικής συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ», εστιάζοντας στις απόψεις του Γ. Δραγασάκη και του Γ. Σταθάκη, τονίζοντας:

«Ελπίζω ο σ. Δ. Χρήστου αλλά και άλλοι σύντροφοι και φίλοι να κατανοούν ότι μεταξύ κυβέρνησης Αριστεράς, της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας και της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας υπάρχει κάποια απόσταση, όπου μπορούν να χωρέσουν πολλοί διάβολοι».

Αν η πολιτική οικονομική και κοινωνική κατάσταση δεν ήταν απελπιστική, τα παραπάνω θα μπορούσε να είναι μια άσκηση επί χάρτου, όμως το ερώτημα «πόσο ακόμα θα ταλανίζουν την αριστερά οι παιδικές της αρρώστιες», θα πρέπει εξαιρετικά σύντομα να απαντηθεί, διαφορετικά…