Του Βασίλη Λαδά*

«Η ώρα του έτους που αγαπώ είναι το καλοκαίρι… με τα θριαμβευτικά μεσημέρια, με τες εξηντλημένες Αυγουστιάτικες νύχτες». Από σημείωμα αχρονολόγητο του Καβάφη (προ του 1910). Αντλείται από τα «Μικρά Καβαφικά» του Γ.Π. Σαββίδη, (Ερμής, 1985).

Τι πάει να πει εξηντλημένες νύχτες. Θα μπορούσε να απαντήσει ίσως ο περιθωριακός νέος του ύστερου ποιήματος «Μέρες του 1908», που «σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι/ δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί». Ακόμη οι δυο νέοι τού «Να μείνει» («Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν – πολλά δεν ήσαν/ γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας»). Αυτός ίσως που επιχειρεί να ανασύρει μισοσβησμένη ερωτική μνήμη στο «Μακρυά» («Εκείνη του Αυγούστου ―Αύγουστος ήταν;― η βραδυά»). Τέλος, ο πληγωμένος σε καβγά Ρέμων «εν πόλει της Οσροηνής» που «Απ’ τα παράθυρα που αφίσαμεν ολάνοιχτα/ τ’ ωραίο του σώμα στο κρεββάτι φώτιζε η σελήνη».

Εννοείται πως απαντήσεις δεν θα έχουμε από τις φαιδρές Αυγουστιάτικες νύχτες με πανσέληνο στους αρχαιολογικούς χώρους που οι επισκέπτες παριστάνουν τα αγάλματα. Ας μην είμαστε όμως τόσο κατηγορηματικοί. Κάποιος από τους νέους μπορεί να μοιάζει του Πλατωνικού Χαρμίδη και κάποια από τις νέες σε Αρτεμη με τόξο.

Κατά τα λοιπά, τον Αλεξανδρινό, όπως πάλι σημείωνε, δεν τον ενδιαφέρει η φωτογράφηση της φύσεως. Του φαινόταν «ολιγόβιο πράγμα» κι ας γράφει για καλοκαιρινά πρωιά και στην «Ιθάκη» και στο «Ιωνικόν».

Στη «Θάλασσα του πρωιού» δηλώνει ευθαρσώς τι τον καίει: «Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κι εγώ την φύσι λίγο/ θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού/ λαμπρά μαβιά/ και κίτρινη όχθη… κι όχι κι εδώ τες φαντασίες μου,/ τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής». Η θάλασσα της Αλεξάνδρειας προφανώς που νίκησε κατά κράτος στην ποίηση τη θάλασσα του Αιγαίου.

* Ο Βασίλης Λαδάς είναι ποιητής και πεζογράφος