Ξεκίνησε και τελειώνει δυναμικά η επετειακή διοργάνωση, μ’ ένα στιβαρό, αν όχι νεωτεριστικό, πρόγραμμα, σημαντικές παρουσίες, όσο πρέπει glam κι όσο πρέπει δοξαστική προς την τέχνη του σινεμά

Της Λήδας Γαλανού

1. Το «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, με τη Σάντρα Μπούλοκ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Οχι μόνο γιατί άνοιξε την αυλαία του Φεστιβάλ με υπέροχο star power, αλλά κυρίως γιατί δεν συμβαίνει συχνά να συναντάς, σήμερα, μια ταινία που συνδέει το «Σολάρις» του Ταρκόφσκι με την «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ και ταυτόχρονα διατηρεί τη δική της, καθηλωτική ατμόσφαιρα.

2. Την αποτρόπαιη βία. Ηταν το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, μια ταινία σκληρή για τα μάτια και την ψυχή, που έκανε αίσθηση και προκάλεσε αντιδράσεις, συζητήσεις κι ένταση γύρω από το θέμα και το μήνυμά της. Ηταν και το «Moebius» του Κιμ Κι Ντουκ, που ανάγκασε κάποιους από το κοινό να φύγουν από την αίθουσα και πρόσφερε μια αμφίβολη λύτρωση στους γενναίους που έμειναν μέσα. Είναι το σινεμά που εκτονώνει την οργή μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο, με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο.

3. Τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Εκθειάστηκε για την ερμηνεία της στο «Under the skin» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, επιβεβαιώνοντας ότι με τον σωστό ρόλο μπορεί να κάνει θαύματα. Ξεγυμνώθηκε μπροστά στην κάμερα με εκτελεστική ψυχρότητα. Περπάτησε στο κόκκινο χαλί, χαμογελώντας και λάμποντας, προκαλώντας εκδηλώσεις υστερίας από τους θεατές αλλά και τους… επαγγελματίες φωτογράφους. Επέδειξε με νάζι το νεοαποκτηθέν δαχτυλίδι αρραβώνων της με Γάλλο δημοσιογράφο. Εφυγε από το Λίντο, αφήνοντας πίσω της αστερόσκονη και μια αίσθηση ότι κάτι ξεχωριστό περπάτησε στα δρομάκια της Βενετίας.

4. Την Τζούντι Ντεντς, «Φιλομένα» του Στίβεν Φρίαρς. Σε μια από τις καλύτερες στιγμές του Βρετανού σκηνοθέτη για τα τελευταία χρόνια, η υπέροχη Dame έδειξε στις επόμενες γενιές πώς δουλεύεις μια διακριτική, ήσυχη ερμηνεία που σπάει κόκαλα.

5. Την απουσία της Λίντσεϊ Λόχαν. Δεν ήρθε στη Βενετία, συνέχισε την αποτοξίνωσή της, ελπίζοντας σ’ ένα πιο «καθαρό» μέλλον. Που θα ήταν καλό να υπάρξει, μια και στο απαράδεκτο «Canyons» του Πολ Σρέιντερ μας θύμισε ότι υπολογίζαμε σ’ αυτήν ως ένα από τα επόμενα αστέρια.

6.Τον χωρισμό του Χαγιάο Μιγιαζάκι και του σινεμά. Ο σπουδαίος Ιάπωνας animator αποχαιρέτησε με την τελευταία του ταινία, το «The wind rises», τον χώρο του κινηματογράφου, θεωρώντας ότι έχει προσφέρει αρκετά κι αφήνοντάς τον πιο άδειο από ομορφιά, αθωότητα κι έναν μαγικό αέρα αισιοδοξίας.

7. Την πίστη στον Τέρι Γκίλιαμ. Οχι, το «The Zero Theorem» δεν ήταν η έκπληξη που όλοι ευχόμασταν να είναι, δεν επανέφερε τον ανεπανάληπτο παραμυθά στον ίσιο δρόμο. Το εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι η πίστη των θαυμαστών του σ’ αυτόν, που αποφασιστικά υπερπηδά κάθε εμπόδιο, κάθε στραβοπάτημα στη φιλμογραφία του, γνωρίζοντας ότι το μεγαλείο του μυαλού του θα βρει κάποια στιγμή τη σωστή διέξοδο!

8. Τον τρόπο που ο Ερολ Μόρις ακούει την αλήθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι αναγνωρίζεται ως ο σημαντικότερος ντοκιμαντερίστας της εποχής μας, αν όχι και της ιστορίας του σινεμά. Το «The Unknown Known», η κινηματογραφική του συνάντηση με τον Ντόναλντ Ράμσφελντ, έδειξε ξεκάθαρα ότι στην καταγραφή της αλήθειας, σημασία δεν έχει μόνο να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις, αλλά ν’ ακούς ψύχραιμα τις απαντήσεις.

9. Μια Κυρία, ετών 70. Η ηλικία του Φεστιβάλ Βενετίας έχει, όπως και στη ζωή, τα καλά και τα κακά της. Το Φεστιβάλ δεν έχει ανασφάλειες, συγκεντρώνει ακριβώς τις ταινίες, τα ονόματα, το πλήθος και τη δημοσιότητα που επιθυμεί, με την άνεση της εμπειρίας. Από την άλλη πλευρά, δεν μοιάζει να έχει την ορμή και τη νεανική ανησυχία που θα το ωθήσει ν’ ανακαλύπτει και να προτείνει νέους δημιουργούς και νέες τάσεις από το σινεμά των καιρών μας.

10. Ενα παράλληλο σύμπαν. Στη διάρκεια ενός φεστιβάλ, για όλους τους παρευρισκόμενους, ο χρόνος και η πραγματικότητα λειτουργούν αλλιώς. Επαγγελματίες και θεατές μεταφέρονται από τη μια ιστορία στην άλλη, στην οθόνη, στα καθίσματα, αναπνέοντας περισσότερο παρέα με τους ήρωες των ταινιών, παρά με τους πολίτες του δικού μας κόσμου. Είναι η μαγεία του σινεμά αυτή, μια αριστουργηματική τηλεμεταφορά, και λειτουργεί ακόμα και στη θέαση μιας μόνο ταινίας, στο σινεμά της γειτονιάς. Οποιος το ξεχνάει, χάνει.