Της Πηγής Ασυνειδήτου

 

-E, τι να γίνει, έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Με ζόρισε, είναι η αλήθεια, δεν είμαι αυταρχικός τύπος εγώ, γι' αυτό είμαι άλλωστε εδώ. Αλλά έπρεπε, είχε παραγίνει το κακό. Αυτοί δεν είναι τύποι του καθήκοντος, αυτοί είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Εχουνε μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε καφενέ. Κοιτάχτε, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους καφενέδες, και εγώ έχω περάσει από τα καφενεία, δεν είμαι χθεσινός, αλλά, όπως είπα, αυτό παραπάει.

 

-Σας ακούω τόση ώρα και ειλικρινά δεν έχω απολύτως καταλάβει τι είναι αυτό που σας ζορίζει…

 

-Καλά, πλάκα μου κάνετε. Σας λέω, έρχονταν στη Βουλή και, αντί να μπουν στην αίθουσα, μαζεύονταν στο εντευκτήριο και έβλεπαν μπάλα. Είναι πράγματα τώρα αυτά από βουλευτές και υπουργούς. Σε καιρούς κρίσης… Δεν μπορούσα να το ανεχτώ…

 

-Ναι, αλλά δεν μου είπατε τι σας ζορίζει πιο πολύ εσάς…

 

-Και από πάνω κάπνιζαν, πάφα πούφα, λες και δεν υπήρχε αυτή η απαγόρευση. Δεν την τηρούμε στα άλλα μαγαζιά, να μην την τηρούμε και στη Βουλή; Και εμείς καπνίζουμε κύριε, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να εφαρμοστεί και ένας νόμος. Τι είναι δηλαδή το εντευκτήριο, αμέρικαν μπαρ; Στη Βουλή είμαστε. Εξαλλος είμαι, έξαλλος…

 

-Κατανοώ εν μέρει την έντασή σας. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω με τι από όλα έχετε γίνει έξαλλος. Γιατί μια συνειδητή και υπεύθυνη απόφαση που εφαρμόζετε σας οδηγεί στο γραφείο του ψυχαναλυτή…

 

-Γιατί και από πάνω παράγγελναν τα ουισκάκια τους, τα πατατάκια τους, τα ξηροκάρπια και δώσ' του οι κουβέντες και τα πηγαδάκια. Και να είσαι εσύ μέσα και να περνάς τροπολογία, και να ψάχνεις τους βουλευτές σου. Και πού είναι; Οχι, σας ρωτώ, πού είναι; Εξω, με ενημερώνουν, τρώνε και πίνουν. Και φωνάζουν γκολ. Και όχι μόνον αυτό… κάνουν και συμμαχίες. Με ποιο τρόπο λέτε; Οχι με το κόμμα με το οποίο εκλέγονται, αλλά με την ομάδα τους.

 

-Φαίνεται ότι η ομάδα αποδεικνύεται η μεγαλύτερη συγκολλητική ουσία μιας κοινωνίας…

 

-Ωραίο ήταν αυτό. Πώς το είπατε; Η συγκολλητική ουσία… τέλειο. Να καταγραφεί… τι λέω, από συνήθειο στη Βουλή. Λοιπόν, που λέτε, δυσκολεύτηκα να πάρω αυτή τη σκληρή απόφαση. Με πόνο ψυχής την πήρα. Γιατί πολλοί από εκεί μέσα είναι φίλοι καλοί. Και θα έρθουν να μου πουν, μας τα έχουν κόψει όλα, βρε αδερφέ, και αυτό. Παραπάει…

 

-Δηλαδή;

 

-Επρεπε να πάρω απόφαση να την κλείσω την τηλεόραση. Ξαναλέω, με πόνο ψυχής. Ιδίως όταν έχει μπάλα. Δεν θα κάνουμε αλλιώς δουλειά. Θα κυνηγάμε τους βουλευτές που βλέπουν μπάλα. Μπήκαν που μπήκαν οι ποδοσφαιριστές στα έδρανα του Κοινοβουλίου, να χάνουμε και τους υπόλοιπους στις κερκίδες…

 

-Λογική απόφαση μου φαίνεται…

 

-Ναι, αλλά μετά από αυτή, έχω ταχυκαρδίες. Δεν είμαι καλά. Νιώθω σαν να έχω πάθει κρίση πανικού.

 

-Συνδέεται με αυτή σας την απόφαση;

 

-Ετσι νομίζω, γιατρέ. Γιατί μόλις πήρα αυτή τη ρημάδα την απόφαση ως πρόεδρος της Βουλής, τότε άρχισα να συνειδητοποιώ τι έκανα.

 

-Τι κάνατε;

 

-Αρχισα να νιώθω ότι ήταν εγκληματικό αυτό που έγινε. Κόπηκε το χαμόγελο από τα χείλη μας. Μας έφυγε η χαρά. Πώς όταν πήγαινες στο σχολείο να δεις καμιά γκόμενα και όλα σου φαίνονταν υποφερτά, έτσι και η Βουλή, τι ήταν; Πού ήταν η χαρά για εμάς; Να διαβάζουμε μνημόνια και με το συμπάθιο μαλακίες; Να μαζεύουμε όλη αυτή τη χαρτούρα; Γι' αυτό μας ψήφισε ο λαός. Η χαρά στη Βουλή πού ήταν; Σε καμιά ξανθιά συνάδερφο, στα ουισκάκια, στα φιλαράκια και την μπάλα. Η μπάλα ήταν η μισή μας ζωή. Εκεί μαζευόμασταν και τα λέγαμε. Κάναμε και εμείς το χάζι μας. Τι κάναμε δηλαδή, που άξιζε τόση αυστηρότητα; όχι σας ρωτώ, τι άλλο είχαμε; Τι έμεινε σήμερα σε έναν βουλευτή; Αχαρη δουλειά, γιατρέ μου. Αχαρη. Μας έκοψαν όλες τις χαρές. Τους μισθούς, την αξιοπρέπεια, το καμάρι, τα ρουσφέτια, το κάτι παραπάνω που είχαμε, την έπαρσή μας. Ολα μάς τα κόψανε. Και την μπάλα όμως, βρε γιατρέ; σε ρωτάω με όλο το θάρρος της γνώμης σου, και την μπάλα; Αντέχεται αυτό το μαρτύριο;

 

-Τότε γιατί το κάνατε;

 

-Αυτή είναι η ταραχή μου. Αυτό είναι το μαρτύριό μου. Δεν το 'θελα. Δεν το 'θελα. Αναγκάστηκα. Οι συνθήκες, οι περιστάσεις. Η περιρρέουσα. Πού να φανταστώ; Πόσο μόνος θα νιώσω. Πόσο διχασμένος, ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω. Δεν αντέχεται αυτό, γιατρέ. Πώς θα βγει ο χειμώνας; Χωρίς μπάλα. Το λένε, δεν το λένε. Το όπιο του λαού…

 

-Βέβαια το λένε… Το όπιο του λαού. Το όποιο… όπιο…