Του Πέτρου Μανταίου
Προτού καν προλάβω να προσέξω, είδα ένα σώμα γυναικείο να παραπατάει στο πεζοδρόμιο τρία μέτρα μπροστά μου και να πέφτει μπρούμυτα. Ετρεξα. Ετρεξε μαζί μου και, νεότερός μου, Αλβανός, υπάλληλος σε κατάστημα της γειτονιάς. Ηλικιωμένη, μαύρα ρούχα, σκούρο κλαρωτό μαντίλι. Πίσω από το μαντίλι, αίμα. Την ανάγειρα στα πόδια μου, αφαίρεσα το μαντίλι και πήρα να σφουγγίζω με χαρτομάντιλα το αίμα. Το τραύμα ήταν ευτυχώς μικρό, πλάι στο δεξί φρύδι. Αμέσως ο Αλβανός κάλεσε με το κινητό του το 166. Κράτησα τη γυναίκα ακίνητη. Συγχρόνως της έκανα συνεχείς ερωτήσεις: όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, άντρας, παιδιά… να δω αν επικοινωνεί. Απαντούσε κανονικά. Σοκαρισμένη μόνο από το πέσιμο και με τον φόβο μη μάθουν τίποτα τα παιδιά. «Σας παρακαλώ!». Το ασθενοφόρο ήρθε αρκετά σύντομα για Αύγουστο και με τη δημόσια υγεία σε… εντατική. Νέος και νέα οι δύο νοσοκόμοι, καθησύχασαν την ηλικιωμένη με καλοσύνη και τη μετέφεραν σε εφημερεύον νοσοκομείο.
Τότε πρόσεξα το σημείο που παραπάτησε: τέσσερις πλάκες ανασηκωμένες, η τέταρτη, που προκάλεσε και το ατύχημα, κουνιόταν. Οδός Φορμίωνος, γνωστή στις ανατολικές συνοικίες∙ λεωφορειόδρομος, όριο μεταξύ των Δήμων Αθηναίων και Καισαριανής με κατάληξη τον Δήμο Βύρωνα∙ αρτηρία. Το σημείο όπου σκόνταψε η γυναίκα, μπροστά στον αριθμό 21, ανήκει στον Δήμο Καισαριανής. Ομως αυτό δεν έχει σημασία, διότι και στο απέναντι πεζοδρόμιο, ευθύνης του Δήμου Αθηναίων, η κατάσταση δεν είναι ιδεώδης! Οπως δεν είναι, όχι ιδεώδης, καν στοιχειωδώς υποφερτή, στα περισσότερα πεζοδρόμια της Αθήνας και των όμορων δήμων. Οπου, εάν, λόγω στενότητας ή παρκαρισμένων αυτοκινήτων, δεν αναγκάζεσαι να κατεβαίνεις κάθε λίγο στο οδόστρωμα, κινδυνεύεις από κακοβαλμένες, ασυντήρητες από εποχής Ολυμπιάδας, πλάκες, από υπολείμματα-πασσάλους κατεστραμμένων πινακίδων, αλλά και από περιττώματα σκύλων ελεεινών αφεντάδων. Εχω βαρεθεί ατελείωτα σχέδια και προτάσεις για φιλόδοξα ρυθμιστικά και μεγαλεπήβολες αναπλάσεις στην Αθήνα και αλλού, όταν η καθημερινή ζωή στις μεγάλες πόλεις, σε αξίες χρήσης όπως: πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, χώροι στάθμευσης, δρόμοι, πάρκα πάει από το κακό στο χειρότερο. Βεβαίως από τον καιρό του… Τρικούπη τα μεγάλα έργα, τα «αναγεννησιακά», είχαν την πρωτοκαθεδρία για να ’ναι καλά οι εργολάβοι, «κουμπάροι» οι περισσότεροι πολιτικών. Ομως τόση αδιαφορία για τα «μικρά», όπου δοκιμάζεται η καθημερινή ζωή του πολίτη, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε. Κι αν τέσσερις ξεκολλημένες πλάκες σε πεζοδρόμιο χρεωθούν κι αυτές στα δεινά από την τρόικα και τα μνημόνια, τότε πάμε κατά διαόλου με τις ευχές… του Χριστού και της Παναγίας.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να αντιληφθούμε το μέγεθος τουλάχιστον της αθηναϊκής «μικρογραφίας» του αίσχους. Αρκούν μόνο δύο δρόμοι μεγάλης αλλά παράπλευρης κυκλοφορίας: Δημητρίου Σούτσου στους Αμπελοκήπους και Σόλωνος στο κέντρο. Δοκιμάστε να τους τρέξετε, τώρα που ακόμα παραμένει αραιή η κυκλοφορία, να δείτε τι θα πει… άσφαλτος.
