Στην Ελλάδα ήρθα το 2008. Σπούδασα σκηνοθεσία στο Αφγανιστάν. Εφυγα διότι ανέβασα ένα θεατρικό που σατίριζε τον ρόλο του άνδρα και της γυναίκας στην αφγανική κοινωνία και είχε βέβαια έντονο θρησκευτικό και πολιτικό χαρακτήρα. Ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Θυμάμαι έντονα την ημέρα που κάναμε παράσταση σε μια πόλη. Ολοι φώναζαν και σταμάτησαν το έργο, ήταν έτοιμοι να μας λιντσάρουν. Κάποιος φώναξε και την αστυνομία και με ψάχνανε για καιρό. Ηθελαν να με φυλακίσουν.
Στο Αφγανιστάν απαγορεύεται να παίζεις με τη θρησκεία. Εξαφανίστηκα. Βγήκα από τη χώρα, πήγα στο Πακιστάν, από εκεί στην Τουρκία και μετά Ελλάδα, όπου έκανα και αίτηση για άσυλο. Εφυγα όμως και πήγα Νορβηγία και μετά, λόγω του Δουβλίνου ΙΙ, με γύρισαν ξανά Ελλάδα. Είχα κουραστεί πάρα πολύ και δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο από τη ζωή μου και τα όνειρά μου και έτσι έμεινα εδώ. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Πέρασα από κρατητήρια, μετά ζήτησα καταφύγιο στους «Γιατρούς του Κόσμου». Ξεκίνησα να μαθαίνω ελληνικά και να εντάσσομαι στην κοινωνία. Εχω κάνει πολλούς Ελληνες φίλους και συντηρούμε με κάποιους άλλους Αφγανούς καλλιτέχνες ένα κέντρο-στούντιο, την «Ενωση Αφγανών Καλλιτεχνών». Κάνουμε ταινίες και υποστηρίζουμε καλλιτέχνες από άλλες χώρες να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες που περνούν εδώ ως πρόσφυγες ή μετανάστες.
Εχω γράψει ένα βιβλίο και έχουμε γυρίσει αρκετές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Δεν έχουν ακόμα βγει διότι το κόστος παραγωγής και έκδοσης είναι μεγάλο και αυτό κάνει τη δουλειά μου ακόμα πιο δύσκολη. Επίσης, πολλές φορές όταν κάνουμε εξωτερικά γυρίσματα, δεν μας αφήνουν. Είτε θα έρθει η αστυνομία είτε θα έχουμε προβλήματα με τους κατοίκους της περιοχής.
Mέσα από τις ταινίες μου προσπαθώ να δείχνω τα προβλήματα της κοινωνίας και, στην προκειμένη περίπτωση, των ανθρώπων που θεωρούνται «υποδεέστεροι». Μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Επίσης, θέλω να δείξω στην ελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον σε αυτούς που πιστεύουν σε ψέματα και ασυναρτησίες με στόχο τους μετανάστες, που τους δείχνουν κλέφτες και δολοφόνους, ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οτι έχουμε κι εμείς τη δική μας δυναμική και προσπαθούμε για ένα καλύτερο μέλλον, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν φύγαμε γιατί το θέλαμε, αλλά γιατί μας ανάγκασαν.
Δεν σκέφτομαι να φύγω διότι αγαπάω τη δουλειά μου και η Ελλάδα είναι χώρα της τέχνης. Με εμπνέει.
Ζαρίφ (Αφγανιστάν)
