Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα μάτια του μικρού Δημοσθένη, που βλέπει τους θερινούς φίλους του να τον εγκαταλείπουν μόνο του σ' ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας, σου σφίγγουν την καρδιά. «Μείνετε λίγο ακόμη» φωνάζουν τα παιδικά μάτια, «τι θα κάνω μόνος μου στο χωριό;» Αλλά η ψυχρή ανάγκη δεν καταλαβαίνει από συναισθήματα· κόβει τη θεϊκότητα του παιδικού παιχνιδιού αγέρωχη για τη δύναμή της (η ανάγκη!).
Σκύβει το κεφαλάκι του ο Δημοσθένης, τρέχουν τα δάκρυα, η μυτούλα του, σκουπίζεται με την παλάμη του και με αργές κινήσεις πιάνει το ποδηλατάκι του, μοναδικό του σύντροφο πλέον ώς το επόμενο καλοκαίρι που θα έλθουν (έτσι του υποσχέθηκαν) οι φίλοι του.
Ενα αεράκι σηκώνει τη σκόνη από τον χωματόδρομο· η σκόνη μπαίνει στα μάτια μας· σκουπίζουμε το δάκρυ που θέλει να κυλήσει… Ενα μεγάλο παράπονο τα μάτια του μικρού Δημοσθένη˙ για τη μοναξιά του, για τον τόπο του, που δεν έχει άλλα παιδιά στην ηλικία του, για την «τύχη» των φίλων του που ζουν σε πόλεις μεγάλες, με παιχνίδια, με αθλήματα· με παιδιά. Περισσότερα από ένα!
Ενα μεγάλο παράπονο κουβαλά και η ματιά της περιφέρειας, της πανέμορφης, παντέρμης ελληνικής φύσης, του εγκαταλειμμένου, περιφρονημένου, λοιδορημένου από τις κυβερνήσεις ορεινού όγκου. Περιοχές που ζωντανεύουν το καλοκαίρι από τις παιδικές φωνές και αρχές Σεπτεμβρίου βυθίζονται στη σιωπή τους, στον μαρασμό τους:
Ο μικρός Δημοσθένης δεν φταίει που γεννήθηκε σε τούτα τα χώματα· ζηλεύει, όμως, γιατί οι γονείς των φίλων του έφυγαν από τούτη την ερημιά και πήγαν εκεί που υπάρχουν παιδιά, που υπάρχει ζωή.
Είναι αβάσταχτη η μοναξιά του Δημοσθενάκου, όπως αβάσταχτη είναι και η ελαφρότητα του ελληνικού κράτους στην πολιτική της αποκέντρωσης. «Είστε οι ακρίτες του Ελληνισμού», κράζουν τα φερέφωνα της πολιτικής, «φυλάττετε Θερμοπύλες» και λοιπές εθνικολυρικές, εθνικοεπικές μπαρούφες. Και η μοναξιά εξαπλώνεται στα όρη της χώρας, στα χωριά αυτών των ορέων.
Δεν υπάρχει ώριμη και γοητευτική πολιτική για τούτα τα χωριά, εξ ου και η παρακμή, η ερημία, η εγκατάλειψη. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατέχουν τα πρωτεία του τσαρλατανισμού και της ανωριμότητας· δεν είναι σε θέση να δουν ποτέ το παράπονο στα μάτια του μικρού Δημοσθένη, τούτα τα μάτια δεν προσφέρουν σπουδαία πράγματα στην ανάπτυξη (τρομάρα μας, μάλλον τρομάρα τους!).
Η χώρα δεν προσφέρει ευγενή παιδεία στα παιδιά της· αποβλακωμένες πολιτικές-σκάνδαλα είναι στον εγκέφαλο των πολιτικών μας. Αποσάθρωση της λογικής! Εδραίωση της επιπολαιότητας, διασυρμός της συνείδησης! Πώς θα εσωτερικεύσει ο μικρός Δημοσθένης τη φυγή των φίλων του, τη μοναξιά του;
Πώς θα τον παρηγορήσουν οι έρημοι γονείς του; Πώς θα τον πείσουν ότι η ανάγκη τούς υπερβαίνει και δεν μπορούν να τον ικανοποιήσουν; Τι να του πουν για την ολιγοσθένεια και την ανεπάρκεια των ελληνικών κυβερνήσεων; Τι καταλαβαίνουν απ' αυτά τα παιδιά; Το μόνο που καταλαβαίνουν καλά είναι το γεγονός ότι δεν είναι όσο «τυχερά» είναι τα παιδιά της πόλης· αυτό, ναι, εσωτερικεύεται, αλλά πώς φιλτράρεται;
Πώς μετουσιώνεται; Σε καλά φίλτρα αποκλείεται να μπει… Αντιμέτωπο με τη μοίρα του το παιδί του ορεινού όγκου, μοίρα κατασκευασμένη. Θλίψη.
