Της Αννας Ανδριτσάκη
Μεγάλη η κουβέντα για τα ειδικά μισθολόγια, μεγαλύτερη ακόμα για τις αντιδράσεις των «δημόσιων λειτουργών» στη βίαιη αλλοίωση του συνταγματικά αναγνωρισμένου –πολύ πριν από τη Μεταπολίτευση- ειδικού τους ρόλου ως προς τα αγαθά της δικαιοσύνης, της υγείας, της παιδείας, της ασφάλειας της χώρας. Δεν είναι μόνον η απώλεια των κεκτημένων, φωνάζουν οι ίδιοι. Είναι η εκδικητική μανία που θέτει σε κίνδυνο τα ίδια τα αγαθά.
Οι πανεπιστημιακοί ταυτίζουν απόλυτα τη μισθολογική τους απαξίωση με το σχέδιο διάλυσης των ΑΕΙ που ξεκίνησε από την υποχρηματοδότηση, συνεχίζεται με την απομύζηση των ταμείων και ολοκληρώνεται με την οικονομική εξαθλίωση και την αναγκαστική φυγή των διδασκόντων.
Οπως και να 'χει πάντως, η απώλεια των εργασιακών κεκτημένων επιτελείται με τον ίδιο άγριο τρόπο σε όλους τους κλάδους. «Εδώ και χρόνια έχουμε πάψει να ακολουθούμε τα υπόλοιπα ειδικά μισθολόγια», λένε χαρακτηριστικά οι πανεπιστημιακοί, παραπέμποντας στο 2004 οπότε και σταμάτησε η αναπροσαρμογή των αποδοχών τους, οι οποίες τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ήδη υποστεί μείωση πάνω από 25%.
Οπως επισημαίνουν, το 2010 η μισθολογική δαπάνη για τα μέλη ΔΕΠ ήταν χαμηλότερη από τα επίπεδα του 2006. Σήμερα, οδηγούνται ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, όπως άλλωστε όλες οι κατηγορίες εργαζομένων. Υφίστανται περαιτέρω μείωση ύψους 26,7% – 35,8% (ανάλογα με τη βαθμίδα και την προϋπηρεσία) στον βασικό μισθό, ο οποίος θα περικοπεί ακόμη περισσότερο με τις αναδρομικές κρατήσεις (από 1/8/2012).
Πριν από λίγες ημέρες, οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες των διδασκόντων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ έστειλαν ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, ζητώντας αναδρομική καταβολή αυξήσεων (2009-2012) αντίστοιχων με αυτές που δόθηκαν στα άλλα ειδικά μισθολόγια την περίοδο 2008-2009.
Ετσι, όπως επισημαίνουν, θα αρθεί η ανισότητα όχι μόνον ως προς τις αποδοχές των άλλων ομάδων του ειδικού μισθολογίου αλλά και ως προς τις συντάξεις όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Για τα νέα ειδικά μισθολόγια –εξηγούν- δεν υπήρξε πρόβλεψη για τον υπολογισμό της σύνταξης με βάση τις προ ψήφισης του ν. 4024/2011 αποδοχές για όσους συνταξιοδοτηθούν μέχρι 31/12/2015. Γεγονός που οδηγεί σε επιπλέον σοβαρή μείωση για τους πανεπιστημιακούς, πέραν της απευθείας περικοπής των συντάξεων από 1/1/2013.
Μέχρι πριν από 10 χρόνια πήγαιναν παρέα με τους δικαστικούς. Από τότε οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο μισθός λέκτορα και πρωτοδίκη το 2004 ήταν 1.025 και 1.020 ευρώ αντιστοίχως. Το καλοκαίρι του 2012 ο πρώτος έφτασε τα 1.065 ευρώ ενώ ο δεύτερος έχει προχωρήσει στα 1.778 ευρώ. Μέσα σ' αυτό το διάστημα οι αποδοχές των πανεπιστημιακών σχεδόν καθηλώθηκαν, επιδόματα (βλ. μεταπτυχιακού) καταργήθηκαν, κρατήσεις αυξήθηκαν.
Ωσπου το 2010 άρχισε η επιδρομή που έπληξε όλους τους υπαλλήλους του Δημοσίου (με μειώσεις επιδομάτων, δώρων, νέου τύπου εισφορές για την αλληλεγγύη ανέργων, υπέρ ΤΠΔΥ κ.ά.), με αποκορύφωμα το Μνημόνιο 3 που έδωσε τη χαριστική βολή.
Σήμερα, ο βασικός μισθός του λέκτορα –που είναι η πρώτη βαθμίδα- διαμορφώνεται σε 1.065 ευρώ, ενώ του καθηγητή –ανώτερη βαθμίδα, χωρίς προϋπηρεσία- δεν ξεπερνάει τα 1.459 ευρώ. Και θα μειωθούν κι άλλο καθώς καταφτάνουν οι αναδρομικές κρατήσεις. Οι πανεπιστημιακοί εξαθλιώνονται, επαναλαμβάνει επίμονα η Πανελλήνια Ομοσπονδία μελών ΔΕΠ (ΠΟΣΔΕΠ) παραπέμποντας στον κρίσιμο ρόλο των πανεπιστημιακών δασκάλων ως προς το μεγάλο ζητούμενο της ανάπτυξης της χώρας.
Αρκετοί άρχισαν να αναζητούν καλύτερη τύχη. Αλλού. Οι καθηγητές στα Ιδρύματα της βόρειας Ελλάδας πετάγονται μέχρι τη γειτονική Αλβανία για να διδάξουν με καλύτερη αμοιβή, άλλοι έχουν ήδη φύγει για Αγγλία ή βορειότερες χώρες. Δεν έχουν άδικο.
Βάσει ερευνών, η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στη δεύτερη ή τρίτη θέση –μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών- με τον χαμηλότερο μισθό εκπαιδευτικών και στις τρεις βαθμίδες, ενώ σε σύγκριση με την αμοιβή του μέσου εργαζόμενου, η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία και την Ισπανία κατέχουν τους τρεις χαμηλότερους μισθούς.
Οσο για εκείνους που επι-μένουν εδώ, γνωρίζουν καλά ότι η μάχη της επιβίωσης θα είναι δύσκολη. Πιο τυχεροί εκείνοι που ξέρουν από ΕΣΠΑ. Η εξασφάλιση ενός προγράμματος έρευνας θα είναι καθοριστική για την ύπαρξη του τμήματος, του τομέα, του γνωστικού αντικειμένου, της ίδιας της επαγγελματικής τους υπόστασης.
Οσοι δεν κατέχουν το θέμα, θα είναι άτυχοι και εξαρτώμενοι από τα σχέδια για την αλλαγή της φυσιογνωμίας των Ιδρυμάτων, από τις ατομικές συμβάσεις που θα καλούνται να υπογράφουν, από την καλή διάθεση των θυμωμένων φοιτητών που θα έχουν αναλάβει μέρος της ευθύνης για την επιβίωση του δημόσιου πανεπιστημίου (πληρωμή σίτισης, στέγασης, συγγραμμάτων, διδάκτρων κ.ά.).
Οπως λέει ο Γιάννης Μαΐστρος, επίκουρος καθηγητής Πληροφορικής:
«Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τη δημόσια δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, για τη γνώση και την έρευνα. Θέλει αυταρχικά εκπαιδευτήρια, 3ετή ιδιωτικά κολέγια ή ιδιωτικοποιημένα ΑΕΙ-ΤΕΙ, για να κοπεί πλήρως η χρηματοδότηση, να τυποποιηθούν οι σπουδές και να γενικευτούν τα δίδακτρα. Θέλει να πνιγούν οι ελεύθερες φωνές και η διακίνηση ιδεών. Δεν αντέχουν την αυστηρή κριτική της πανεπιστημιακής κοινότητας και επιχειρούν να σβήσουν τις ελάχιστες εστίες δημιουργίας, τους τελευταίους δημόσιους χώρους της κοινωνίας! Κι επειδή δεν τα κατάφεραν με άλλα “μέτρα”, κόβουν δραστικά τις αποδοχές των πανεπιστημιακών…».
