Είναι πραγματικό φαινόμενο αυτό το νέο παιδί, που ήρθε από την Κρήτη, κράτησε την προφορά του, θυμίζει Νίκο Ξυλούρη και έφτιαξε τη φήμη του χωρίς δημόσιες σχέσεις. Οι συναυλίες του μας γύρισαν στις εποχές Παπάζογλου
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Και την Κυριακή αλλά και τη Δευτέρα το βράδυ τον Γιάννη Χαρούλη τον άκουσε 15 χιλιάδες κόσμος μέσα από το θέατρο του Λυκαβηττού και κάποιες δεκάδες χιλιάδες από τα μπαλκόνια τους, στις νοτιοανατολικές περιοχές της Αθήνας – Παγκράτι, Ιλίσια, Βύρωνας, Καισιαριανή και προς τα εκεί. Δεν ήταν θέμα ανέμου να μεταφέρει τον ήχο μακριά, ήταν κυρίως θέμα PA («πι, έι» όπως το λένε στις συναυλίες), ηχητικού εξοπλισμού δηλαδή. Hταν το σύστημα πολύ power. Κι έτσι όλη η Αθήνα απόλαυσε τον Γιάννη Χαρούλη. Δεν μοιάζει άσχημο, ε; Eνα δροσερό βραδάκι στο σπίτι σου με τραγούδια του και ρακή ως συμπλήρωμα. Η ρακή απαραίτητη. Γιατί ο Χαρούλης είναι Κρητικός, βέρος Κρητικός.
Το φαινόμενο Γιάννης Χαρούλης. Διότι φαινόμενο είναι να μαζεύεις 15 χιλιάδες στον Λυκαβηττό, γεμίζοντας δύο βραδιές ασφυκτικά το θέατρο. Θυμηθήκαμε εποχές Νίκου Παπάζογλου, τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια. Ο Χαρούλης αυτή τη στιγμή είναι ο Νο 1, ο πιο massive και δημοφιλής απ' όλους της συνομοταξίας του, του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου ακόμα. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει. Ενα νέο παιδί, που ήρθε από την Κρήτη και φανερώνει την καταγωγή του στα τραγούδια του. Δεν παίζει κρητικά, δεν παίζει μόνο κρητικά δηλαδή, αλλά η κρητική αύρα διαπνέει όλη τη μουσική του. Εχει κρατήσει και την προφορά, θυμίζει η φωνή του και Νίκο Ξυλούρη, συμπληρώνεται πλήρως το παζλ.
Μικρός είναι ο Γιάννης, το ’81 γεννήθηκε. Κι έχει κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ. Το πρώτο του «Γύρω μου και εντός» (2003) με συνθέτη τον Μιχάλη Νικολούδη, το δεύτερο «Νύχτα στο Αιγαίο» (2006), το τρίτο που τον απογείωσε, ο «Χειμωνανθός» (σε παραγωγή του Μάνου Ξυδούς) τον Νοέμβριο του ίδιου έτους και, πέρυσι, το τέταρτό του, «Μαγγανείες», σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τον μύθο του, όμως, τον έφτιαξε… λάθος λέξη, όχι τον μύθο του αλλά τη φήμη του, πιο σωστά, την έφτιαξε μέσα από τις συναυλίες του. Σαν κι αυτές του Λυκαβηττού, όμως, δεν έχει ξανακάνει. Με τόσο πολύ κόσμο. Μοναδικές στιγμές.
«Θα ήθελα να ήταν εδώ οι δικοί μου από την Κρήτη να δουν και να καταλάβουν γιατί έφυγα από την Κρήτη και ήρθα μόνιμα να ζήσω στην Αθήνα» είπε από μικροφώνου. «Να καταλάβουν πως βρίσκομαι κι εδώ σε καλά χέρια». Και να τα «κοπέλια», να και τα «να με συμπαθάτε», να και όλα τα κρητικά. Μέχρι και στο σπίτι του στην Κρήτη μάς κάλεσε (όλους!) να μας φιλέψει αν περάσουμε από εκεί. Στα Λακώνεια στο Λασίθι.
Οι δύο αυτές συναυλίες του Χαρούλη μπαίνουν στα highlights του Λυκαβηττού. Είναι από εκείνες τις βραδιές που περνούν στον χρόνο. Οσοι τις έχασαν, πάει τις έχασαν, όσοι βρέθηκαν εκεί, θα έχουν να το λένε, «ήμουν κι εγώ εκεί». Ηταν και εξαιρετική η παραγωγή. Εχει φτιάξει και σπουδαία μπάντα ο Χαρούλης. Ειδικά ο Κωνσταντής Πιστιόλης, που παίζει όλων των ειδών τα πνευστά, είναι απίθανος. Κι έχει δέσει μαζί του. Τρεις ώρες κράτησε η κάθε συναυλία. Την πρώτη βραδιά ανέβηκε στη σκηνή και ο Χρήστος Θηβαίος, αυτός που τον έβγαλε τον Χαρούλη (όπως μας είπαν). Τρεις ώρες με δικά του τραγούδια αλλά και διασκευές, από τα «Μαλαματένια λόγια» έως και το «Δεν λες κουβέντα». Και φυσικά έπαιξε και Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και Σωκράτη Μάλαμα.
Εν κατακλείδι δείτε και κάτι που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Σημειολογικά. Τα τελευταία -κυρίως- χρόνια αυτοί που κάνουν μεγάλο γκελ στον κόσμο, ο Θανάσης, ο Μάλαμας, τώρα ο Χαρούλης, έλκουν την καταγωγή τους από την επαρχία. Και το τονίζουν αυτό, εννοώ. Ο Μάλαμας ζει μόνιμα στα Τρίκαλα, ο Θανάσης κάπου έξω από τη Λάρισα, ο Χαρούλης μάς έρχεται από την Κρήτη. Δεν ξέρω, δεν ξέρω, θέλει λίγο ανάλυση αυτό… Να την κάνουμε κάποια στιγμή.
