Τη μνήμη του κορυφαίου Έλληνα θεατρικού σκηνοθέτη, Κάρολου Κουν, τιμά σήμερα το Google, με το λογότυπό του, που είναι αφιερωμένο στη συμπλήρωση 105 ετών από τη γέννηση του Κουν.
«Αν και γεννήθηκα στην Προύσα, την Προύσα δεν τη γνώρισα. Από μικρός βρέθηκα στην Πόλη και εκεί μεγάλωσα. Από εκεί αρχίζουν οι αναμνήσεις, εκεί δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ερεθισμοί, τα πρώτα συναισθήματα, η πρώτη επαφή με την έξω από μένα πραγματικότητα. Μεγάλωσα σα Ρωμιός, μέσα σε ένα ρωμέικο αστικό σπίτι» είχε πει κάποτε ο Κουν.
Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908 στην Προύσα. Γιος του Ερρίκου και της Μελπομένης Παπαδοπούλου, έμεινε μέχρι τα 20 του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή, ενώ στη συνέχεια έφυγε για μαθήματα αισθητικής στη Σορβόννη και έναν χρόνο μετά, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
«Εσωτερικός στη Ροβέρτειο, ένα αμερικάνικο κολλέγιο που ιδρύθηκε από ιεραποστόλους, με αμερικανικά τραγούδια και ψαλμούς, με γήπεδα μπάσκετ και αθλητικά αγωνίσματα. Όταν αποφοίτησα το 1928, μακριά από τους συμμαθητές μου και τους συγγενείς που σχεδόν όλοι είχαν έρθει στην Ελλάδα, τίποτα δεν με συνέδεε πια με την Πόλη. Έφυγα τον ίδιο χρόνο με στόχο σπουδές στο Παρίσι».
Στην Αθήνα εργάζεται ως καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών, ενώ δραστηριοποιείται στο ερασιτεχνικό θέατρο των καθηγητών της αγγλοαμερικανικής παροικίας και το 1930 υπογράφει την πρώτη του σκηνοθεσία. Μετά τη συνάντησή του με τον Φώτη Κόντογλου, ο Κάρολος Κουν μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Διονύσιο Δεβάρη ίδρυσαν τη Λαϊκή Σκηνή που θα λειτουργήσει ως το 1936.
Ύστερα από σύντομη θητεία, ως σκηνοθέτης στους θιάσους της Κατερίνας Ανδρεάδη και της Μαρίκας Κοτοπούλη, το 1942, στην καρδιά της γερμανικής κατοχής, ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης.
«Το «Θέατρο Τέχνης» ιδρύθηκε στην αρχή της γερμανικής κατοχής. Η ανάγκη για ένα τέτοιο νέο θέατρο, ένα θέατρο συνόλου, είχε ωριμάσει μέσα μου πολύ πριν, τον καιρό που ιδρύθηκε η ημι-επαγγελματική «Λαϊκή Σκηνή». Η εποχή της κατοχής ήταν μια, συναισθηματικά, πλούσια εποχή. Έπαιρνες και έδινες πολλά. Μας ζώνανε κίνδυνοι, στερήσεις, βία και τρομοκρατία. Γι αυτό, σαν άνθρωποι αισθανόμασταν την ανάγκη πίστης, εμπιστοσύνης, συναδέλφωσης, έξαρσης και θυσίας» θα πει ο ίδιος αργότερα.
efsyn.gr
