Του Πέτρου Μανταίου

Ημουν προχθές στον αγιασμό του δημοτικού σχολείου των δύο εγγονών μου∙ στην τετάρτη ο μεγάλος, πρωτάκι ο μικρός. Δεν έχει σημασία για ποιο ακριβώς δημοτικό πρόκειται. Περίπου στην ίδια κατάσταση βρίσκονται τα περισσότερα δημόσια δημοτικά. Κάτι που γνωρίζουν καλύτερα οι δάσκαλοι και οι γονείς και, είμαι βέβαιος, το νιώθουν περισσότερο οι μαθητές. Για το υπουργείο αμφιβάλλω…

Περιγραφικά, ας μου επιτραπεί, ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας, σαν «μαθητής», έστω για λίγο, από το προαύλιο (έριξα και κλεφτές ματιές από τα παράθυρα, να πω την… αταξία μου), να βεβαιώσω ότι, στο συγκεκριμένο δημοτικό, η κατάσταση ναι μεν δεν ήταν στα πρόθυρα νεοελληνικής… τραγωδίας. Ομως απείχε αρκετά από το μήνυμα, για τη νέα σχολική χρονιά, στο twitter του υπουργού Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου: «Καλή σχολική χρονιά σε όλους. Μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Με ανοιχτά σχολεία, τους δασκάλους στη θέση τους και τα βιβλία στα θρανία!». Το θαυμαστικό είναι στο κείμενο του υπουργού, και βάζει σε… πειρασμό, αν είναι θαυμαστικό απορίας, ευχής ή πραγματοποίησης του ακατόρθωτου.

Αν πάντως πρόκειται για πραγματοποίηση του ακατόρθωτου, όσα είδα και άκουσα στο δημοτικό των εγγονών μου είναι μάλλον… ασύμβατα με το μήνυμα του υπουργού. Το σχολείο ήταν ανοιχτό, με ιερέα και ψάλτη για τον αγιασμό. Επαρση σημαίας έγινε με τον Εθνικό Υμνο (πάντα τα παιδιά του δημοτικού τον τραγουδούν καλύτερα απ’ όλους!). Αλλά δάσκαλοι έλειπαν. Τα βιβλία δεν ήταν στα θρανία. Το σχολείο καθαρίστηκε τελευταία στιγμή. Πρόβλημα με ολοήμερο, φύλακες και καθαριότητα υπάρχει. Και οι εκπαιδευτικοί, σεμνά, χωρίς βερμπαλισμούς, ζήτησαν βοήθεια γονιών και σχολικών επιτροπών στη μεγάλη προσπάθεια «να κρατηθούν τα δημόσια σχολεία όρθια». Το έχω ξαναγράψει: Με την παιδεία (ουδείς δικαιούται να) παίζει. Πλην, ίσως, του κυβερνητικού εκπροσώπου, που ούτε από παιδεία νογάει ούτε από παιδιά. Μία κούκλα έχει μόνο, τον Αλέξη, που της μπήγει καρφίτσες…