Του Φώτη Παπούλια
Ο χώρος της Παιδείας βρίσκεται σε αναβρασμό, από το Δημοτικό μέχρι τα πανεπιστήμια – για τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς ακόμα «παίζεται». Εκείνο όμως που προκαλεί απορία είναι, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, η «αφασία» με την οποία η κοινωνία αντιμετωπίζει τις αλλαγές στην Παιδεία και τη μετατροπή του δημόσιου σχολείου σε ένα διαρκές εξεταστικό κέντρο, για την ανώτατη και ανώτερη εκπαίδευση.
Το μπαλάκι πλέον δεν πέφτει στις πλάτες της ΟΛΜΕ και των αποφάσεων που αυτή έχει πάρει για πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες. Ουσιαστικά πέφτει στους ώμους των γονιών, οι οποίοι καλούνται πια να συμπεριφερθούν ως μέλη μιας ενεργού εκπαιδευτικής κοινότητας και όχι ως απλοί παρατηρητές των όσων συμβαίνουν στον χώρο της Παιδείας.
Αν οι γονείς θεωρούν ότι το σχολείο είναι απλώς χώρος στον οποίο «αποθηκεύουν» τα παιδιά τους τις ώρες που αυτοί εργάζονται και από κει και πέρα αναλαμβάνουν τα φροντιστήρια (ιδιαίτερα ή ομαδικά), τότε έχουν μετατραπεί στον καλύτερο σύμμαχο μιας κυβέρνησης η οποία ελπίζει ότι οι γονείς αντιλαμβάνονται την εκπαίδευση μόνο ως το σκαλοπάτι για μια εκ των πραγμάτων αβέβαιη επιτυχία στο πανεπιστήμιο. Και κάλλιστα μπορεί να πιστεύει ότι οι γονείς εύκολα ίσως θα στραφούν κατά των «τεμπέληδων» καθηγητών, οι οποίοι θεωρούν το σχολείο «πάρεργο» και τα φροντιστήρια «παιδευτική και παραγωγική εργασία».
Αν όμως οι γονείς αισθάνονται αναπόσπαστο κομμάτι της χειμαζόμενης εκπαίδευσης, τότε οφείλουν, πρωτίστως απέναντι στα παιδιά τους, να απαιτήσουν και αυτοί όχι μόνο ένα καλύτερο σχολείο, αλλά επί της ουσίας μια διαφορετική εκπαίδευση, που θα δημιουργεί πολίτες και όχι βαθμοθήρες και καλοκουρδισμένες μηχανές απομνημόνευσης.
Είναι ώρα να κατανοήσουν ότι η εκπαίδευση δεν είναι ένα «κλειστό παιδευτικό σύστημα», αλλά μια κοινωνική αξία την οποία οφείλουν να υπερασπιστούν, ειδικά σε ώρες που η κυβέρνηση επιχειρεί με γνωστά επικοινωνιακά κόλπα να τους στρέψει κατά των εκπαιδευτικών. Επί της ουσίας, το πρόβλημα δεν είναι αν η απεργία των εκπαιδευτικών θα πετύχει (εξάλλου, πώς μετράς την επιτυχία μιας απεργίας για την Παιδεία), αλλά αν οι γονείς θα αντιληφθούν ότι αυτή η «μάχη» αφορά απόλυτα και πρωτίστως τους ίδιους, ως μέλη μιας κοινωνίας που οφείλει να προστατεύει τα παιδιά της και όχι να κάθεται φοβισμένη στη γωνία, να δηλώνει αμέτοχη και να χρίζει αντίπαλό της αυτόν που ουσιαστικά είναι σύμμαχός της – και αυτοί είναι οι εκπαιδευτικοί.
Αν από τη Δευτέρα οι γονείς βρεθούν δίπλα στους καθηγητές, ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά τους, έξω και μέσα στα σχολεία, τότε πολλά θα αλλάξουν. Διαφορετικά, η τύχη των παιδιών είναι προδιαγεγραμμένη. Και με την ευθύνη των γονιών τους…
