Του Φώτη Παπούλια
Δύο αγκάθια έχει να αντιμετωπίσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Το πρώτο έχει να κάνει με τις απολύσεις των εργαζομένων στον «Ριζοσπάστη» και την κριτική που δέχτηκε η ηγεσία του κόμματος για την τακτική που ακολούθησε και το δεύτερο είναι η θέση για τις συμμαχίες. Με δύο ολοσέλιδα άρθρα στον «Ριζοσπάστη» η ηγετική ομάδα επιχειρεί να αποσαφηνίσει το τοπίο.
Το πρώτο με την υπογραφή «Π» προσπαθεί να εξηγήσει την «επιχειρηματική» δραστηριότητα του κόμματος.
Στην εισαγωγή του επιχειρηματολογεί ότι η «η μείωση του αριθμού όσων εργαζόμαστε στον «Ριζοσπάστη» προκύπτει σαν αναγκαιότητα για να συνεχίσει να εκδίδεται απρόσκοπτα το Οργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Για να μπορεί η εφημερίδα του ΚΚΕ να παίζει τον αναντικατάστατο ρόλο της στην υπεράσπιση του δίκιου της εργατικής τάξης και του λαού».
Και αφού επιτίθεται σε «εχθρούς και άσπονδους φίλους», μεταθέτει τη συζήτηση στο πολιτικό πεδίο: «Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε πολιτικά, ξέροντας ότι μας χωρίζουν αντίπαλα ταξικά συμφέροντα με όλους εκείνους που φόρεσαν την προβιά του φίλου των εργαζομένων και του όψιμου υπερασπιστή του δικαιώματος στη δουλειά». Και τονίζει πως η επίθεση στοχεύει στο «να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν κόμμα του συστήματος και τις επιχειρήσεις του σαν καπιταλιστικές επιχειρήσεις».
Ακόμα μια φορά επαναλαμβάνει το γνωστό μότο ότι «ο Ριζοσπάστης, ο 902, η Τυποεκδοτική δεν είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, δεν λειτουργούν με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος, είναι επιχειρήσεις και Μέσα προπαγάνδας της πολιτικής και των θέσεων του ΚΚΕ», αναγνωρίζει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που «οδήγησε στην υπαγωγή της Τυποεκδοτικής στο άρθρο 99, στο κλείσιμο του τηλεοπτικού 902», και επισημαίνει: «Ακόμα και στο «Ριζοσπάστη» η απόφαση για μείωση του προσωπικού πάρθηκε αφού εξαντλήθηκε κάθε άλλο μέσο που δεν έθιγε τους εργαζόμενους στην εφημερίδα, δεν έγιναν μειώσεις μισθών όπως σε όλα τα αστικά ΜΜΕ».
Πάντως το ΚΚΕ κατανοεί «τι σημαίνει να χάνεις τη δουλειά σου ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης… και γι' αυτό το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων». Και αφού απαριθμεί τους αγώνες του ΚΚΕ εντός και εκτός Βουλής «για τη συνολική ανατροπή», καταλήγει: «Ολοι εμείς που το Κόμμα μάς χρέωσε στη δουλειά του “Ριζοσπάστη” θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να ανταποκριθούμε».
Οι συμμαχίες καίνε…
Το θέμα των συμμαχιών και όπως αυτό περιγράφεται στις προσυνεδριακές θέσεις φαίνεται να έχει δημιουργήσει στο εσωτερικό όχι μόνο ερμηνευτικές δυσκολίες αλλά κυρίως συζητήσεις για τον τρόπο που αυτή η πολιτική προωθείται.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι η δημοσίευση χθες στον «Ριζοσπάστη» ολοσέλιδου άρθρου με την υπογραφή Σ.Κ., με το οποίο επιχειρείται η εκλαΐκευση της συγκεκριμένης θέσης. Ο συντάκτης του υπεραμύνεται της μάλλον στενής έννοιας της «Λαϊκής Συμμαχίας» και επισημαίνει ότι «είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας και η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας εντάσσεται στη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος».
Καθιστά σαφέστατο το περιεχόμενό της: «Η δράση για τη συγκρότηση της συμμαχίας γίνεται στο έδαφος της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα με πολιτική, περιεχόμενο και προσανατολισμό την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στο κεφάλαιο».
Και αφού ασκεί κριτική μόλις μερικών γραμμών στον ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των συμμαχιών εγκαλώντας τον ότι «δεν ανταποκρίνεται ούτε στο σήμερα ούτε στο αύριο υπέρ του λαού», καταλήγει επιτιθέμενος σε όσους ασκούν κριτική:
«Πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους του μόχθου γιατί οι αστικές δυνάμεις επιμένουν να στηρίζουν συνεργασίες από τα πάνω, αν αυτές έβλαπταν έστω και στο ελάχιστο τους αστούς θα τις πρόβαλλαν;»
Και για να μην υπάρξει παρανόηση καταλήγει: «Οι επιδιώξεις τους είναι να επιδρούν στις λαϊκές συνειδήσεις… αφαιρώντας από τους εργαζόμενους το όπλο της ταξικής πάλης από τα κάτω… περιορίζοντας τη διέξοδο στα στενά όρια μιας κυβερνητικής λύσης διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη».
