Η ηθοποιός Κίττυ Αρσένη, που πέθανε το Σάββατο σε ηλικία 78 χρόνων μετά από δίχρονη μάχη με τον καρκίνο των πνευμόνων, ήταν από εκείνα τα σπάνια πλάσματα που θα 'πρεπε να είναι οι ήρωές μας. Κι όμως, αυτή η φινετσάτη, γλυκιά γυναίκα ουδέποτε ένιωσε ότι ήταν κάτι το ξεχωριστό.
Δεν εξαργύρωσε το γεγονός ότι επί χούντας συνελήφθη, βασανίστηκε απάνθρωπα και πέρασε από στρατοδικείο. Ούτε ότι η δική της μαρτυρία στο Συμβούλιο της Ευρώπης έκανε γνωστά σε όλη την ανθρωπότητα, που ίσως δεν τολμούσε να τα πιστέψει, τα βασανιστήρια και τη βαρβαρότητα που επικρατούσαν στη χώρα μας, συντελώντας στη διεθνή απομόνωση της δικτατορίας. Την περιπέτειά της την έκλεισε στο βιβλίο «Μπουμπουλίνας 18» (εκδόσεις Θεμέλιο), που μαζί με τους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση έγιναν στη μεταπολίτευση η βίβλος μιας ολόκληρης γενιάς.
Η Κίττυ Αρσένη, αδελφή του Γεράσιμου Αρσένη, γεννήθηκε το 1935 στο Αργοστόλι. Το 1958 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Καρόλου Κουν και μαζί με μια ομάδα συμμαθητών της (Καζάκος, Βούρτση, Τριβιζάς κ.ά.) ίδρυσαν θίασο ρεπερτορίου με έργα Γκολντόνι, Ο' Κέιζι, Χορν κ.ά. Στη συνέχεια εργάζεται και σε άλλους θιάσους, κάνει την πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση στην «Ηλέκτρα» του Κακογιάννη. Ωσπου έρχεται η χούντα και η αριστερή ηθοποιός μπλέκει αμέσως στην αντίσταση μέσω του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ), χωρίς πολλές γνώσεις για τις απαιτήσεις της παρανομίας. Μια κασέτα με απαγορευμένα τραγούδια του Μίκη, που έπρεπε να βγάλει παράνομα στο εξωτερικό, οδηγεί στα ίχνη της τη χούντα. Ενα βράδυ εισβάλλουν στο σπίτι της Λάμπρου, Μπάμπαλης και λοιποί, τη συλλαμβάνουν και αρχίζει η περιπέτειά της.
Στην αρχή στα Νταμάρια της Κυψέλης, μετά στην Ασφάλεια (Μπουμπουλίνας) με την περιβόητη ταράτσα. Εικονικές εκτελέσεις, φάλαγγα, εξοντωτική αϋπνία, απομόνωση σε ένα κελί απ' που δεν μπορούσε να βγει ούτε για τη σωματική της ανάγκη.
Το κυρίαρχο αίσθημα δεν ήταν ο πόνος, όπως έχει πει, αλλά ο φόβος. «Γιατί έλεγα ότι μπορούσαν να με ρίξουν από την ταράτσα της Μπουμπουλίνας, δεν καταλάβαινες τα όριά τους, πού μπορεί να φτάσει όλος αυτός ο κανιβαλισμός γύρω σου». Τρεις μήνες στην Ασφάλεια, άλλο τόσο περίπου στις Φυλακές Αβέρωφ και μετά στο πρώτο στρατοδικείο που έγινε. Φυλάκιση τρία χρόνια με αναστολή.
Ετσι κατάφερε να βγει παράνομα από την Ελλάδα τον Απρίλιο του ’68 και να δώσει τη μάχη της στο Στρασβούργο. «Ηταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μπροστά στους ψυχρούς και ακριβείς νομομαθείς. Κατέθετα πέντε ώρες, προσπαθώντας να ανακαλέσω κάθε λεπτομέρεια, να είμαι σαφής και πειστική», έχει πει.
Παραμένει στο εξωτερικό, δουλεύει στο φιλμ του Ντασσέν «Υπόσχεση την αυγή». Το 1974, με την πτώση της χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα, εκδίδει το βιβλίο της, επανασυνδέεται με την τέχνη της και εκλέγεται γενική γραμματέας τού ΣΕΗ. Ανήκε πάντα στον χώρο τής ανανεωτικής κομμουνιστικής Αριστεράς (ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ και ΔΗΜΑΡ).
Συνεργάστηκε στο θέατρο με τον Νίκο Κούρκουλο («Ταμπούρλα της νύχτας» Μπρεχτ), στο Γ' Πρόγραμμα με τον Μάνο Χατζιδάκι, με την Ασπασία Παπαθανασίου, το ΚΘΒΕ, το Εθνικό (1982-1996). Εκεί, ανάμεσα σε άλλους ρόλους παίζει την Πενία στον «Πλούτο» του Ρονκόνι στην Επίδαυρο (1985). Οργανώνει σεμινάρια, σκηνοθετεί (από τη θεατρική ομάδα του Παντείου μέχρι το «Απλό Θέατρο» του Αντύπα), διδάσκει υποκριτική. Πριν από λίγους μήνες έγινε μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.
Η κηδεία της γίνεται αύριο στις 5.30 μ.μ. στο κοιμητήριο Αμαρουσίου. Η οικογένειά της αντί για στεφάνια παρακαλεί να δοθεί δωρεά στη Διεθνή Αμνηστία Ελλάδας (κατάθεση σε Εθνική -151/62087033 και Πειραιώς -5029-017683-035) και ενημέρωσή της στο 210-3600628, στο mail [email protected] και στο fax 210-3638016. Eπίσης στα γραφεία της, Σίνα 30, 10 π.μ.- 4 μ.μ.
■ Την αποχαιρέτησαν με ανακοινώσεις της η ΔΗΜΑΡ, ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος και το Εθνικό Θέατρο.
Β. Γεωργακοπούλου
