ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου
Μια κακή χρονιά φεύγει και μια χειρότερη έρχεται!
Sorry, μα δεν μου βγαίνει ούτε μια στάλα αισιοδοξίας… Σ' ένα πρωτάθλημα που τα τελευταία 16 χρόνια παίζουν 16 ομάδες και το παίρνει σχεδόν πάντα ο Ολυμπιακός, κανένας δεν μπορεί, πλέον, να πανηγυρίζει. Ακόμη κι εκείνοι οι οπαδοί που περίμεναν πώς και πώς να περάσουν τα κόκκινα πέτρινα χρόνια της Παναθηναϊκοκρατίας και να πάρουν το αίμα τους πίσω, από ένα σημείο και μετά βαρέθηκαν. Μπούχτισαν.
Για να 'χει πλάκα το πράγμα χρειάζονται αλλαγές, εναλλαγές, ανατροπές, σασπένς και άλλα τέτοια πράγματα που έχουν χαθεί πια από τα γήπεδά μας.
Οταν ο Ολυμπιακός θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, λογικό να γίνονται τα πράγματα κάθε χρόνο και χειρότερα. Το θέμα για το ποδόσφαιρο και τον κόσμο που το παρακολουθεί δεν είναι να υπάρχουν απλά στη μεγάλη κατηγορία ο Παναθηναϊκός κι ο ΠΑΟΚ σαν κομπάρσοι ή να γλιτώσουν στο τέλος τον υποβιβασμό με κάποιο μαγικό τρόπο η ΑΕΚ και ο Αρης, αλλά να ξεκινάει η σεζόν και κανένας να μην ξέρει τι θα γίνει, τουλάχιστον ώς τον Φεβρουάριο. Αυτό σημαίνει ανταγωνισμός, ενδιαφέρον και γήπεδα με κόσμο που θα φέρουν με τη σειρά τους σπόνσορες και τηλεοπτικά δικαιώματα που θα βοηθούν να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση.
Ο Μαρινάκης δείχνει να μην το καταλαβαίνει. Βλέπει μπροστά του το μέλι από τα λεφτά του Champions League και αρνείται να δημιουργήσει γύρω του το κλίμα που θα αφήσει και τα υπόλοιπα λουλούδια ν' ανθίσουν. Τα θέλει γύρω του μισοξεραμένα και ετοιμοθάνατα. Απλά να υπάρχουν.
Μόνο που έτσι δεν γίνεται προκοπή. Κανένας κυρίαρχος δεν είναι δυνατόν να έχει μακροπρόθεσμα κέρδη, αν υπάρχει γύρω του το σημερινό ερημικό τοπίο.
Ενα απλό παράδειγμα για να το καταλάβουμε…
Εστω ότι εγώ είμαι ο Μελισσανίδης. Θέλω να ξαναπάρω την ΑΕΚ για να ασχοληθώ σοβαρά και δεν μου λείπουν τα εκατομμύρια. Κάθομαι, όμως, κι αναρωτιέμαι: Γιατί να το κάνω; Ποιο λόγο έχω, όταν ξέρω πως θα ξοδέψω 30, 40, 50 ή και παραπάνω εκατομμύρια για να φτιάξω μια ομάδα που δεν θα μπορεί να πάρει πρωτάθλημα επειδή τις άκρες θα τις έχει ο άλλος που δεν θα με αφήνει; Και για ποιο λόγο να ρίξω τα λεφτά μου, για να με βρίζουν μετά οι ίδιοι οι δικοί μου οπαδοί επειδή είμαι… άχρηστος και δεν μπορώ να συναγωνιστώ τον Μαρινάκη; Ετσι δεν την πάτησε ο Βαρδινογιάννης και έφυγε κυνηγημένος από τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς, επειδή τον ήθελαν κάτι σαν πράσινο Κόκκαλη και δεν γούσταρε να γίνει μία από τα ίδια;
Εκείνο που είπε τις προάλλες ο Ιβάν Σαββίδης για την Μπαρτσελόνα, που αν έπαιζε στην Ελλάδα, θα τερμάτιζε 2η επειδή κάποιο σύστημα ποδοσφαιρικής εξουσίας δεν θα την άφηνε, μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι ριζωμένη αντίληψη στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούνται με την μπάλα. Αρα, αν θελήσει να μπει ο όποιος φραγκάτος υποψήφιος επενδυτής, το πιθανότερο να πετάξει τα ωραία του λεφτά σε μια ιστορία που θα τον βγάλει στην καλύτερη περίπτωση 2ο. Εχει λόγο να το τολμήσει; Κανέναν! Ακόμη και το σενάριο με τους Αραβες να προχωρήσει, ρίχνοντας στο πράσινο ταμείο αυτά τα 28 ή 108 εκατομμύρια ευρώ, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι η ομάδα θα μπορέσει να ξαναπάρει πρωτάθλημα.
Από 'δώ ξεκινάει και η σημερινή κατάντια της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, πέρα από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Οι μέτοχοι, και της μιας και του άλλου, δεν έχουν πια τη διάθεση να χάσουν τόσο πολλά και τόσο εύκολα σε μια ιστορία που πιστεύουν ότι δεν έχει νόημα και σκοπό. Αφήνουν, λοιπόν, τις ομάδες τους στη μοίρα τους. Ολοι. Οσα ξόδεψαν, ξόδεψαν. Δεν έχουν καμιά διάθεση να πιαστούν για ακόμη μια φορά… κώτσοι.
Μέρα με τη μέρα, η κυριαρχία του Μαρινάκη αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική.
