Του Πέτρου Μανταίου

Μέχρι να δούμε πόσα απίδια βάνει –ή βγάνει– ο σάκος της διαβόητης, αυξομειούμενης λίστας Λαγκάρντ. Διότι έτσι γράφεται η ελληνική ιστορία: με το «βάνει-βγάνει» αυτών που μπαίνουν σε λίστες, αλλά στο τέλος γλιτώνουν και κάνουν στους υπόλοιπους την παλινδρομική χειρονομία του ορθογωνίου δακτύλου.

Μέχρι να δούμε πού θα φτάσει η λίστα Λαγκάρντ (πόσο «σουπιά» είναι ο Γ. Παπακωνσταντίνου, πόσο «χάνος» η Νάντια Βαλαβάνη). Και όσες άλλες λίστες προκύψουν στο μεταξύ: Λιχτενστάιν, Κεϊμάν, ωχ αμάν αμάν… Τόσο που απορείς, γιατί δεν μεταφέρεται από την Κέρκυρα στην πρωτεύουσα η Πλατεία Λιστών!

Μέχρι τότε, σήμερα, τελευταία μέρα μιας χρονιάς που δεν ήταν από τις καλύτερες μεταπολεμικά, απλώς ήταν η χειρότερη, να σκεφτούμε όλους αυτούς –τους πολλούς– που πέρασαν και περνούν άσχημες γιορτές, με πολλαπλές στερήσεις ή με προσωπικό και οικογενειακό πρόβλημα ο καθένας.

Σε όλους αυτούς, που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις πόρτες στη γιορτή και να κλειστούν στα σπίτια τους με την ανημπόρια, τα βάσανα, ακόμα και το πένθος τους. Ανάμεσά τους και φίλοι διαλεχτοί, ωραίοι στην περηφάνια τους. Σε όλους αυτούς, σαν άνθρωπος σε συνανθρώπους, εύχομαι από καρδιάς: Να έχουν καρτερία οι ανήμποροι, υπομονή και δύναμη οι οικείοι τους, που ξέρω –πιστέψτε– ξέρω πόσο γενναία πάσχουν.

Προπαντός να θυμούνται τους αγαπημένους τους όσοι τους έχασαν. Γιατί η μεγάλη απώλεια, η συμφορά είναι στη μνήμη και σ' αυτούς που τη χάνουν, είναι στην αδιαφορία για τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Να είμαστε μαζί, να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες. Ιδίως τώρα, που οι πρώτες λιγοστεύουν και οι δεύτερες περισσεύουν.

Αντί ευχών για τον καινούργιο χρόνο: Στις 4 Δεκεμβρίου απεβίωσε η Μπέσι Κούπερ από το Τενεσί των ΗΠΑ. Ηταν 116 χρόνων και τεσσάρων μηνών. Την ημέρα του θανάτου της σηκώθηκε κανονικά, πήρε πρωινό και δέχτηκε την κομμώτρια που της έφτιαξε τα μαλλιά…