Πολύς κόσμος, ομιλίες και αναλύσεις. Τον τόνο όμως έδωσε η παρουσία των ίδιων των γυναικών που αγωνίστηκαν εναντίον της δικτατορίας και έλυσαν τη σιωπή τους μπροστά στην κάμερά της
Της Νόρας Ράλλη
«Ευχαριστώ όλους που ήρθατε εδώ απόψε, να παραλάβετε το μήνυμα αξιοπρέπειας της Αλίντας». Ο σύντροφος ζωής και σύζυγος της Αλίντας Δημητρίου, επιστήμων και διανοούμενος Σωτήρης Δημητρίου, μ' αυτά τα λόγια έκλεισε την προχθεσινή εκδήλωση–αφιέρωμα της Ταινιοθήκης στο έργο της σπουδαίας αυτής ντοκιμαντερίστριας, που έφυγε από τη ζωή στις αρχές του Αυγούστου. Εξήντα έξι χρόνια ήταν μαζί και όσοι είχαν την τύχη να τους γνωρίσουν από κοντά, καταλάβαιναν πόσο απίστευτα δυνατή ήταν αυτή η σχέση και πόσο μεγάλο σεβασμό έτρεφαν ο ένας για το έργο και το μυαλό του άλλου.
Για όλα αυτά μίλησαν χτες άνθρωποι που ήξεραν καλά και τους δύο, μέσα σε κλίμα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης. Ολοι ήταν εκεί. Φίλοι, συνεργάτες, οι ηρωίδες της και φυσικά πολύς κόσμος. Η γενική γραμματέας της Ταινιοθήκης, Μαρία Κομνηνού, μίλησε για το έργο της Αλίντας, πως η τριλογία της για τις γυναίκες στην Αντίσταση, τον Εμφύλιο και τη δικτατορία ήταν οι πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες της και φυσικά για τη μεγάλη συμβολή της στον χώρο των ταινιών μικρού μήκους.
Η πανεπιστημιακός και συνεργάτις της Αλίντας, Μαρία Παραδείση, μίλησε για τη σχέση της με τους νέους. «Το μέλλον ανήκει στους πιτσιρικάδες, έλεγε πάντα η Αλίντα, και πάντα τους αφιέρωνε όσο χρόνο τούς ζητούσε» είπε χαρακτηριστικά. Ο σκηνοθέτης Θάνος Αναστόπουλος τόνισε πόσο εγκάρδιος άνθρωπος ήταν, πόσο σοβαρός, πόσο σεβόταν τη δουλειά της και την Ιστορία και πώς κατόρθωσε αυτά τα δύο να τα κάνει ταινίες: «Η Αλίντα είχε το μοναδικό ταλέντο να αφήνει τους πρωταγωνιστές της να ορίσουν τα πλάνα της. Τους έδινε τον χώρο και άφηνε μετά τους ίδιους να «κινηθούν» όπως ήθελαν. Λάτρευε την Ιστορία, λάτρευε τον κινηματογράφο, αγαπούσε βαθιά και αγωνιζόταν συνεχώς για να μη χαθεί η μνήμη».
Η συζήτηση έγινε μετά την προβολή τού ντοκιμαντέρ «Τα κορίτσια της βροχής»,το τρίτο μέρος της τριλογίας της Αλίντας Δημητρίου σχετικά με τη θυσία των Ελληνίδων για την κατάκτηση της ελευθερίας στη χώρα μας. Και πολλά από «τα κορίτσια της», όπως συνήθιζε να τα λέει η ίδια, ήταν εκεί. Για την Αλίντα και τον Σωτήρη, αλλά και η μία για την άλλη.
«Μπορεί να τα ζήσαμε, αλλά όταν ακούς και άλλες να μιλούν για το πόσο σκληρά βασανίστηκαν, τότε είναι που δεν το αντέχεις ούτε και συ η ίδια», μας είπε μία από τις ηρωίδες του ντοκιμαντέρ, που προτιμά να διατηρήσει την ανωνυμία της. «Δεν χρειάζονται ονόματα. Οι αλήθειες που ακούγονται μέσα από την ταινία φτάνουν».
Αντιπροσωπευτικά ήταν τα λόγια που απηύθυνε στο κοινό, αλλά και στην Αλίντα, η αρχιτέκτων πλέον, «κορίτσι της βροχής» κάποτε, Πόλλυ Σαββινίδου: «Γιατί δεν μιλάτε μωρέ; μας ρωτούσε επίμονα… Η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά η αντίσταση κατά της δικτατορίας χρησιμοποιήθηκε για δημιουργία εντυπώσεων, χάνοντας το νόημα και την αξία της. Η Αλίντα όμως, με το δημιουργικό της πάθος, την πολιτική της οντότητα και ασφαλώς τη γοητευτική της προσωπικότητα, καλλιέργησε με επιμονή την ανθρώπινη επαφή και τη σεβάστηκε. Γι’ αυτό άλλωστε δεν μας προκάλεσε ποτέ φόβο με τον φακό της. Κατάφερε να μοιραστεί ό,τι πολυτιμότερο είχε κερδίσει η κάθε μία μας χωριστά και όλες μαζί από τη συμμετοχή στους πολιτικούς αγώνες και σε δύσκολες, παράνομες, συνθήκες με όπλα τη δύναμη της νιότης και την ανιδιοτέλεια. Την κατάκτησή της αυτή κατέγραψε στις ταινίες της, τις οποίες και πρόσφερε σε ομάδες νέων, που με τη σειρά τους τις προβάλλουν σε διάφορα στέκια σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Σήμερα θυμόμαστε την Αλίντα και μαζί της μνημονεύουμε άντρες και γυναίκες, που έδωσαν τη ζωή τους για δικαιοσύνη, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία αυτού του τόπου».
