Σιγά μη φοβηθώ. Το παλιό αντιφασιστικό σύνθημα έγινε τίτλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και έχει κατακλύσει, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Κι όμως εγώ φοβάμαι… Οχι τους φασίστες, αλλά αυτούς που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού. Αυτούς που με την πολιτική τους δημιούργησαν αυτή τη συμμορία. Αυτούς που κώφευαν τόσα χρόνια, που έστησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, που έκαναν τα στραβά μάτια στο αίμα των εξαθλιωμένων αλλοδαπών, των ομοφυλόφιλων, που δεν καθάρισαν τα σώματα ασφαλείας και που βολεύτηκαν με τη θεωρία των δύο άκρων.

Φοβάμαι αυτούς που ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνουν. Που επιμένουν να ψελλίζουν για το κακό που κάνουν τα άκρα, μόνο και μόνο για να πλήξουν την αντιπολίτευση. Φοβάμαι αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και που αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή με λογική lifestyle. Φοβάμαι αυτούς που σκέφτηκαν ως λύση για τη διάσωση του συστήματος την κυβερνητική συνεργασία με αυτή τη δολοφονική ομάδα. Αυτούς που πιστεύουν ότι το θέμα θα λυθεί απλά με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, αλλά αρνήθηκαν να πάρουν εγκαίρως νομοθετικές πρωτοβουλίες. Αυτούς που σκέφτονται κοντόφθαλμα, με μικροκομματικά κριτήρια. Αυτούς που δεν βλέπουν τη ρίζα του προβλήματος.

Ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Φουντώνει από το μίσος που προκαλούν οι ανισότητες, οι αδικίες, η ατιμωρησία. Η λύση στο πρόβλημα θα είναι πολιτική. Και θα δοθεί από τους πολλούς. Αλλά όσο οι πολλοί παρακολουθούν από απόσταση, όσο το μίσος διαχέεται στην κοινωνία και αυτοί που το έθρεψαν και το ανέχτηκαν παραμένουν στην εξουσία, εγώ θα φοβάμαι…