Της Δήμητρας Κολλιάκου*

Ηδη πριν από την άφιξή μας στη Στοκχόλμη φέτος τον Αύγουστο, η Ινγκριντ, συγγενής ενός ζευγαριού με το οποίο διατηρούμε φιλικούς δεσμούς, μας είχε προσκαλέσει σε γεύμα. Αποδείχτηκε μια γυναίκα με ανεκζήτητη ομορφιά (σε πείσμα των εξήντα της χρόνων) και γαλήνιους τρόπους, πρώην παιδαγωγός και νυν πανεπιστημιακός. Οταν η κουβέντα γύρισε σε εκπαιδευτικά θέματα, ο άντρας μου παρατήρησε ότι ο ισραηλινός Τύπος δημοσιεύει εγκωμιαστικά άρθρα για το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα με συχνότητα μία φορά την εβδομάδα. «Ο σουηδικός Τύπος δημοσιεύει τέτοια άρθρα κάθε μέρα» απάντησε η οικοδέσποινά μας με λεπτή ειρωνεία, εξηγώντας ότι, σε αντίθεση με τους Φινλανδούς που είναι ευχαριστημένοι από τα σχολεία τους, οι Σουηδοί κατακρίνουν ανελέητα τα δικά τους, ξεχνώντας την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στα δύο, ότι ένα 25% των μαθητών στα σουηδικά σχολεία κατά μέσον όρο προέρχεται από οικογένειες μεταναστών συγκριτικά με 1-2% μεταναστών για τα φινλανδικά. Το ίδιο απόγευμα πήγαμε σε μια παιδική χαρά, όπου η επτάχρονη κόρη μας θέλησε να ανέβει στο «Omega». Δυο μεγαλύτερα κορίτσια έπαιζαν ήδη εκεί – παιδιά μεταναστών, αν έκρινε κανείς από την εμφάνιση. Η Ινγκριντ τους έπιασε την κουβέντα στα σουηδικά. Τα κοριτσάκια άφησαν αμέσως τη μικρή ν’ ανέβει στο αναρτημένο κάθισμα και να «τσουλήσει» κατά μήκος του συρματόσκοινου. Περιμένοντας να ξανάρθει η σειρά τους άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους σε άπταιστα γαλλικά. «Πάμε σε γαλλικό σχολείο» έλυσαν την απορία μου, «γεννηθήκαμε εδώ, αλλά οι γονείς μας είναι από τον Λίβανο.» «Μιλάτε αραβικά;» «Τα μιλάμε στο σπίτι – δεν ξέρουμε ακόμη να διαβάζουμε ή να γράφουμε» διευκρίνισε η μεγαλύτερη. Εχοντας προσέξει ότι η συζήτηση με την Ινγκριντ συνεχιζόταν στα αγγλικά, ενώ εμείς απευθυνόμασταν στην κόρη μας σε διαφορετικές γλώσσες (ελληνικά και εβραϊκά) ή ίσως απλώς επειδή για τα δικά της δεδομένα η πολυγλωσσία ήταν η νόρμα, μας ρώτησε τι γλώσσες μιλάμε. Επιλέγοντας στο τέλος τα αγγλικά ως κοινή γλώσσα επικοινωνίας, απαρίθμησε με πλήρη άνεση τα τοπ αξιοθέατα της Στοκχόλμης για παιδιά. «Αυτή είναι η εικόνα του μέλλοντος» σκεφτόμουν, τη στιγμή που η Ινγκριντ το είπε δυνατά. Τουλάχιστον αυτή η εικόνα είναι φωτεινή.

…………………………………………………………………………………………….

* Συγγραφέας και πανεπιστημιακός