Οι υπόλοιποι ένοικοι της δεξιάς πολυκατοικίας αφήνουν έκθετο και απελπιστικά μόνο τον πρωθυπουργό διαφωνώντας με τη θεωρία ταύτισης ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.

«Και τα δύο άκρα κηρύσσουν το μίσος μέσα στην Ελλάδα, διχάζουν τον ελληνικό λαό και κάνουν ό,τι μπορούν για να απομονώσουν τη χώρα στο εξωτερικό. Δεν θα τους περάσει…
Και τα δύο άκρα περιφρονούν τη δημοκρατία, περιφρονούν τον νόμο και καλλιεργούν την αυθαιρεσία».
Αντώνης Σαμαράς 7/9/2013, Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης

Της Αλίκης Μάτση

Για όσους έσπευσαν να χαρακτηρίσουν μετριοπαθές το μήνυμα του πρωθυπουργού την περασμένη εβδομάδα, μία μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν κάλεσε όλα τα πολιτικά κόμματα σε κοινή δράση κατά της Χρυσής Αυγής, έρχεται ο ίδιος ο κ. Σαμαράς να τους διαψεύσει.

Μόλις λίγες μέρες πριν, από του βήματος της ΔΕΘ, όπως προκύπτει σαφώς από το κείμενο της ομιλίας του, ήταν ο ίδιος που διακήρυττε τη θεωρία των δύο άκρων.

Και βρίσκει αντίθετους, όπως έγραψε και την περασμένη εβδομάδα η «Εφ.Συν.», επιφανή στελέχη του κόμματος, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Πρ. Παυλόπουλος, αλλά και ο Κυρ. Μητσοτάκης. Θεωρία που βρίσκεται, όπως επισημαίνουν καλά γνωρίζοντες τα της Ν.Δ., στον αντίποδα εκείνης του μεσαίου χώρου που ευαγγελιζόταν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, και όχι μόνο.

Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ

Σύμφωνα με ορισμένους βουλευτές, η θεωρία του μεσαίου χώρου χρονολογείται ήδη από το 1974, όταν με απόφαση σύσσωμου του τότε υπουργικού συμβουλίου, η οποία είχε δημοσιευτεί στις 23 Σεπτεμβρίου στο ΦΕΚ, ο «Πατριάρχης» του κόμματος, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε νομιμοποιήσει το ΚΚΕ, αλλά και κάθε άλλο κόμμα που δεν είχε σκοπό τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας στη χώρα.

Από τότε έχουν περάσει 39 χρόνια. Οι επίγονοι, από τον Γ. Ράλλη έως τον Κώστα Καραμανλή τον νεότερο, με εξαίρεση ίσως τον Ευάγγ. Αβέρωφ, πολιτικό πατέρα του Αντ. Σαμαρά, ουδέποτε ενέταξαν τα κόμματα της Αριστεράς στα άκρα και πάντως ουδέποτε, δημόσια τουλάχιστον, τα ταύτισαν με ακραία στοιχεία.

Σε όλα αυτά τα χρόνια η δεξιά παράταξη κατακερματίστηκε αρκετές φορές με τη δημιουργία άλλων, μικρότερων κομμάτων. Ο σημερινός της κατακερματισμός όμως είναι τόσος και τέτοιος που απαγορεύει επί της ουσίας στην πάλαι ποτέ κραταιά Ν.Δ. να έχει πιθανότητες να κατακτήσει την αυτοδυναμία, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές.

Μετά δε την εμφάνιση της θεωρίας των δύο άκρων, η σύγκλιση όλων αυτών των μικρότερων κομμάτων με τη Ν.Δ. φαντάζει μάλλον αδύνατη, καθώς το επιπλέον στοιχείο τους είναι ότι όλα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εντάσσονται στο «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Αυτός ήταν άλλωστε και ο κατ’ αρχήν λόγος που διασπάστηκε η Ν.Δ., αφού ο κ. Σαμαράς προεκλογικά τουλάχιστον έβγαζε πύρινους λόγους κατά των μνημονίων.

Διαφωνούν τα υπόλοιπα κόμματα

Ξεκινώντας από τους Ανεξάρτητους Ελληνες, είναι σαφές ότι ο κ. Καμμένος πιο εύκολα θα στήριζε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά. Αρα, ούτε λόγος για ταύτιση των δύο άκρων.

Το νεοϊδρυθέν Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Νίκου Νικολόπουλου εξάλλου στοχεύει, όπως λέει ο αρχηγός του στην «Εφ.Συν.», σε ένα ποσοστό από το 20% των «αντιμνημονιακών» Νεοδημοκρατών που στην ουσία είναι διασπασμένοι. Ο ίδιος άλλωστε ανακοινώνοντας την ίδρυση του κόμματός του είχε πει ότι εμμένει στις αρχές του ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι δε πληροφορίες τον φέρουν πλήρως αντίθετο με τη θεωρία των δύο άκρων.

Η «Νέα Μέρα», πρόεδρος της οποίας είναι ο Χρ. Ζώης, απαρτίζεται από στελέχη που αποχώρησαν αρχικά από τη Ν.Δ. και στη συνέχεια από τους ΑΝ.ΕΛΛ. Αντίστοιχη λέγεται ότι είναι η θέση τους για τη συγκεκριμένη θεωρία, ενώ στην ιδρυτική τους διακήρυξη τονίζουν, μεταξύ άλλων, ότι είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη, αλλά όχι με κάθε κόστος.

Υπάρχει, τέλος, και το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, το οποίο κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Ο πρόεδρός του το καλοκαίρι έθεσε ως προϋπόθεση επαναπροσέγγισης με τη Ν.Δ. την έξοδο από το Μνημόνιο. Για τα δύο άκρα δεν έχει τοποθετηθεί, αλλά χαρακτήρισε το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ «καταστροφικό».