Ασυλία στο θέατρο, όταν οι κριτικοί κάνουν, βέβαια, καλά τη δουλειά τους, δεν υπάρχει ούτε για τα ιερά τέρατα, για να χρησιμοποιήσουμε το ωραίο κλισέ. Ετσι, η πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημισμένη εμφάνιση της Βανέσα Ρεντγκρέιβ και του Τζέιμς Ερλ Τζόουνς στη σκηνή του λονδρέζικου «Ολντ Βικ» στην κωμωδία του Σέξπιρ «Πολύ κακό για το τίποτα» είχε μια πολύ χλιαρή έως αρνητική υποδοχή από τον βρετανικό Τύπο. Η μεγάλη τους επιτυχία σε Μπρόντγουεϊ και West End με το «Driving Miss Daisy» δεν επαναλήφθηκε. Η χημεία τους στη σκηνή δεν τους έσωσε.
Μοιάζει λογικό. Δεν είναι εύκολο όταν είσαι 76 χρόνων (η Ρεντγκρέιβ) και 82 (ο Ερλ Τζόουνς) να πείσεις παίζοντας ένα από τα πιο διάσημα και εκρηκτικά ερωτικά ζευγάρια της ιστορίας του θεάτρου, τον Βενέδικτο και τη Βεατρίκη, που κονταροχτυπιούνται με πνεύμα προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους ότι είναι ορκισμένοι εχθροί του γάμου. Οσο σπουδαία δουλειά να έχεις κάνει κι εσύ και ο σκηνοθέτης – στην προκειμένη περίπτωση, ο Μαρκ Ράιλανς, βραβευμένος με Tony και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Shakespeare Globe.
Ποτέ πριν τόσο μεγάλοι σε ηλικία ηθοποιοί δεν έχουν παίξει αυτούς τους διάσημους ρόλους. Κι όμως, ο τολμηρός Ράιλανς αποφάσισε να βάλει στο κέντρο της προσέγγισής του στο πασίγνωστο (και από το σινεμά) έργο του Σέξπιρ το θέμα της ωριμότητας. Αποτέλεσμα; Ο Μάικλ Μπίλινγκτον της «Γκάρντιαν» έδωσε στην παράσταση μόνο ένα αστεράκι (στα πέντε), τη χαρακτήρισε «χωρίς νόημα», «μια εκκεντρικότητα με λάθος κατεύθυνση, αναποτελεσματική σκηνοθεσία και προβληματική διανομή. Δύο μεγάλοι ηθοποιοί αγωνίζονται να βρουν τους χαρακτήρες τους, καμιά φορά και τα λόγιας τους».
Και συνέχισε: «Στη διάρκεια των χρόνων έχω δει το “Πολύ κακό για το τίποτα” μεταφερμένο πολύ πειστικά στην εποχή της ενοποίησης της Ιταλίας ή της επανάστασης στο Μεξικό. Αλλά η ιδέα του Ράιλανς, να το τοποθετήσει στο 1944, στην αγροτική Αγγλία, τη στιγμή που καταφτάνει και εγκαθίσταται μια ομάδα από Αμερικανούς στρατιώτες, κυρίως Αφροαμερικανοί, με τίποτα δεν δικαιολογεί τη διανομή. Δεν είμαι υπέρ της κυριολεξίας στο θέατρο. Αλλά όταν ο Ράιλανς επιλέγει να φωτίσει την αντίθεση ανάμεσα στους Αφροαμερικανούς στρατιώτες και τους ντόπιους “μπόμπιδες”, προσκόπους και αρχηγούς του Στρατού της Σωτηρίας, νομιμοποιείσαι να ρωτήσεις πώς κολλάνε στη γενική εικόνα ο Βενέδικτος και η Βεατρίκη. Συνέχεια σκέφτεσαι γιατί ο Ερλ Τζόουνς να είναι ο αγαπημένος σύντροφος του νεαρού Κλαύδιου ή γιατί η Βεατρίκη της Ρεντγκρέιβ, όσο νεανικό πνεύμα κι αν έχει, να φαίνεται μεγαλύτερη από τη θεία της».
Το ίδιο προβληματισμένος είναι και ο κριτικός των «Τάιμς», που πέρασε στο «Ολντ Βικ» «ένα από τα πιο περίεργα βράδια» της καριέρας του. Αυτός, τουλάχιστον, έβαλε στην παράσταση τέσσερα αστεράκια, γοητευμένος από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.
Επιμ.: Β.Γεωργ.
