Ο πάνδημος αποτροπιασμός για το τελευταίο έγκλημα της Χρυσής Αυγής, στον οποίο προσχώρησε υποκριτικά ακόμη και η κυριακάτικη εφημερίδα που μέχρι χθες είχε αναδειχθεί σε άτυπο γραφείο Τύπου της ναζιστικής οργάνωσης, θα μπορούσε να έχει δύο θετικές συνέπειες.
Την οριστική, κατ’ αρχάς, συνειδητοποίηση του τι σημαίνει πραγματικά ο εμφύλιος πόλεμος που ευαγγελίζονται τα εγχώρια τάγματα εφόδου. Για πρώτη φορά, τα έντυπα του «μεσαίου χώρου» και -κυρίως- τα κανάλια ασχολούνται με τη ναζιστική βία όπως αυτή πραγματικά (και δολοφονικά) ασκείται, μουλωχτά διά του στιλέτου κι όχι με την προπαγανδιστική αναπαράστασή της από την ίδια την οργάνωση, σαν μια δυναμική τάχα μου «υποκατάσταση της ΕΛ.ΑΣ.». Η ελληνική κοινωνία περιλαμβάνει ένα 20% με 25% ακροδεξιών, οι οποίοι μέχρι το 2010 στεγάζονταν εκλογικά πρωτίστως στη Ν.Δ. και δευτερευόντως στο ΠΑΣΟΚ – το πιστοποιούν διαδοχικά γκάλοπ, το πρώτο από τα οποία δημοσιεύτηκε το 1997 στην τότε «Ελευθεροτυπία». Ακόμη κι αυτοί δεν μπορούν ωστόσο πια να (κάνουν πως) αγνοούν τις συνέπειες της μετατόπισης από τη φιλοχουντική νοσταλγία στον «μάχιμο» χιτλερισμό.
Η δεύτερη συνέπεια, αν επιβεβαιωθεί τελικά, είναι απείρως σημαντικότερη. Πρόκειται για την άρση της άτυπης προστασίας που τα τάγματα εφόδου των ναζί απολάμβαναν μέχρι σήμερα από μια υπολογίσιμη μερίδα του σκληρού πυρήνα του κράτους – της αστυνομίας, του στρατού και της Δικαιοσύνης. Το πρώτο ιδίως σκέλος αυτής της προστασίας είναι πασίγνωστο, χάρη στην επανειλημμένη δημόσια σύμπραξη χρυσαυγιτών και ΜΑΤ απέναντι στον αναρχοκομμουνιστικό «εσωτερικό εχθρό». Η ίδια η οργάνωση δεν διστάζει άλλωστε να διαφημίζει τις μάχες που κέρδισε στο πεζοδρόμιο χάρη σ’ αυτή τη συνεργασία (1). Εξαιρετικά εύγλωττα είναι και κάποια άλλα δείγματα ώσμωσης, όπως τα ευμεγέθη συνθήματα που το καλοκαίρι του 2008 κοσμούσαν την περίμετρο του Αστυνομικού Τμήματος Γέρακα, σε απόσταση λίγων μόνο μέτρων από την είσοδό του (2-6). Στο Πάντειο, πάλι, όταν φοιτητές εντόπισαν στις 13 Απριλίου 2006 τον χρυσαυγίτη που έγραφε απειλητικά ανορθρόγραφα «κουίζ» στους τοίχους της σχολής (7), αυτός τράβηξε πιστόλι κι αποκαλύφθηκε πως ήταν γιος αστυνομικού διευθυντή. Σύντροφοί του επέδραμαν το ίδιο απόγευμα στη σχολή μαχαιρώνοντας τρεις φοιτητές, με την κάλυψη των ΜΑΤ και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ., οι επίσημες ανακοινώσεις της οποίας διέστρεψαν πλήρως τα γεγονότα. Αυτή η αίσθηση ασυλίας εξηγεί και το πρωτόγνωρο φαινόμενο, η επίσημη Νεολαία «κοινοβουλευτικού» κόμματος να αυτοδιαφημίζεται στα αυτοκόλλητά της ως ροπαλοφόρος δύναμη κρούσης (8).
Η άρση αυτής της ασυλίας θα μπορούσε να σημάνει την αρχή του τέλους για την απόπειρα μετατροπής της Ελληνικής Δημοκρατίας σε μια βαλκανική Βαϊμάρη. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο θα ήταν, βέβαια, η -έστω και σιωπηρή- έμπρακτη αυτοκριτική όλων εκείνων που, στο όνομα της ανάσχεσης του «εχθρού-λαού», έστρωναν μέχρι χθες το χαλί στους εγχώριους Χίτλερ.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ο «επικίνδυνος» αντιφασισμός
Δεκέμβριος 2012. Η ναζιστική βία κλιμακώνεται, οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν γίνει πια καθημερινό φαινόμενο, στελέχη της Χρυσής Αυγής με δημόσιες δηλώσεις τους ευαγγελίζονται τον εμφύλιο πόλεμο που θα ξεκαθαρίσει τη χώρα από τους κάθε λογής ντόπιους «ανθέλληνες». Στους τοίχους της Αθήνας κινήσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου καλούν σε συντονισμένη αντιφασιστική συσπείρωση με τη μορφή όχι μόνο του «αντιφασιστικού μετώπου» (ορολογία με την οποία δεν θα είχε πρόβλημα, θεωρητικά τουλάχιστον, ούτε ο κ. Βενιζέλος), αλλά και «αντιφασιστικών πολιτοφυλακών». Το κάλεσμα εικονογραφείται εντυπωσιακά με τετράχρωμες αναπαραγωγές ιστορικών αντιφασιστικών μοτίβων της δεκαετίας 1935-1945, σε τεχνοτροπία αυθεντικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού: το ρωμαλέο κόκκινο προλεταριάτο πνίγει με τα στιβαρά του μπράτσα τη ναζιστική οχιά κι αποκεφαλίζει χωρίς δισταγμό το ναζιστικό τέρας.
Οι αστοί τρομάξανε – και πέρασαν στην προληπτική επίθεση, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά το κάστρο της «ανομίας» και του δυναμικού αντιφασισμού στη στρατηγικά πιο ευαίσθητη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Στις 21 Δεκεμβρίου ο ιστότοπος των Φαήλων προειδοποιεί για τον κίνδυνο «εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων», τονίζοντας, με τα ιδιόρρυθμα ελληνικά του, πως «η έκταση της ‘διαφήμισης’ αυτών των ένοπλων ‘πολιτοφυλακών’ είναι εκπλήσσουσα, ο αριθμός των αφισών σε περιοχές όπως π.χ. η Αγία Παρασκευή των Αθηνών, και όχι μόνο στην… καρδιά των Εξαρχείων». Λίγες ώρες νωρίτερα η ΕΛ.ΑΣ. μόλις είχε εκκενώσει την ιστορική κατάληψη Βίλα Αμαλίας – το μοναδικό, ουσιαστικά, κέντρο έμπρακτης αντίστασης στις δολοφονικές επιθέσεις των χιτλερικών σε απόσταση αναπνοής από το ορμητήριό τους του Αγίου Παντελεήμονα. Μεταξύ των υπόλοιπων λαφύρων των δυνάμεων της τάξης, ανακοινώθηκε, συγκαταλεγόταν και η τετράχρωμη μηχανή όφσετ στην οποία τυπωνόταν το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου αντιφασιστικού υλικού που διακινούνταν στην ευρύτερη πρωτεύουσα. Η Χρυσή Αυγή δεν πανηγύριζε καθόλου άδικα.
