Του Σταυρούλας Ματζώρου
Ολο και συχνότερα τα συναντούμε στους δρόμους. Συνήθως φορτωμένα μέχρι σκασμού – με καλώδια, τενεκέδες, βαρέλια, σίδερα, σύρματα κι ό,τι μεταλλικό και χάλκινο υπάρχει. Οι οδηγοί τους ως επί το πλείστον αλλοδαποί. Τα περισσότερα… λάθος, όλα σε κακή κατάσταση, τρίτο τέταρτο χέρι. Πάνε και δεν πάνε. Μπατάρουν από μόνα τους, βάλε και το βάρος… Τα τρίκυκλα μπροστά αγκομαχούν το ίδιο όπως και ο οδηγός του αυτοκινήτου που βρίσκεται πίσω τους, μέχρι να του δοθεί η ευκαιρία προσπεράσματος, συνοδεία ενός «ουφ» ανακούφισης.
Είναι πενηνταράκια (κυβικά της πλάκας) και όταν είναι του κουτιού πιάνουν τα 70 χλμ. την ώρα. Τα πολυχρονισμένα, οι… αντίκες, πηγαίνουν αργά και με το ζόρι. Εχουν αλλάξει κι οι ταχύτητες των αυτοκινήτων, των ανθρώπων, της ζωής μας… Πάντως είναι οικονομικά και θέλουν λιγότερο σπρώξιμο έως καθόλου, σε αντίθεση με τα καροτσάκια του σουπερμάρκετ που κι αυτά, ξεχειλισμένα από ανάλογα φορτία, γίνονται μεταφορικά μέσα στα χέρια αλλοδαπών.
Το πρώτο τρίκυκλο το έφερε στη γειτονιά μου στην Αλεξανδρούπολη ο κυρ Μάκης, ο μπακάλης, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αντικατέστησε μ’ εκείνο το «πράσινο μπιζουδάκι» το κάρο του και το ψωριάρικο άλογό του. «Πολιτισμός, ευκολίες. Κάνεις μια μπραφ, και γεμίζεις το μαγαζί ζαρζαβάτια και φασολοτσούβαλα». Καμάρωνε ο κυρ Μάκης κι ήταν το καινούργιο του κοσκινάκι μέχρι το πρώτο «φουίτ» (σκάσιμο του λάστιχου). Μετά, κι αφού το «μπιζουδάκι» του είχε δεχτεί την πρώτη λαβωματιά, μας άφηνε να το αγγίζουμε, να χωνόμαστε μπροστά και να πασπατεύουμε το τιμόνι, να σκαρφαλώνουμε πίσω στη μικρή καρότσα. Αμα μας πήγαινε και καμιά βόλτα, νιώθαμε πως πετούμε. Και δικαίως αν αναλογιστεί κανείς ότι τα αγωνιστικά αυτοκίνητα εκείνης την εποχή έπιαναν την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 140 χιλιομέτρων.
Δεν ξέρω τι στοίχιζε τότε το τρίκυκλο στον κυρΜάκη, αλλά πάντως θα έγινε τακτικός πελάτης του τσαγκάρη αφού στο φρενάρισμα πάντα βοηθούσε και το μονίμως ριγμένο έξω από το κουβούκλιο πόδι του.
Τα τρίκυκλα πια είναι μουντά, βρόμικα, σκουριασμένα, μπακατέλες. Οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν λεφτά για γυαλίσματα και φτιασιδώματα. Οσο να τραβάει το μηχάνημα, τη δουλειά του να κάνει.
Ενα τέτοιο τρίκυκλο είχε κάνει τη δουλειά του και στη δολοφονία του Λαμπράκη. Αλλά μη σκαλίζουμε πληγές, μέρες που είναι.
