Η ζωή έχει το χάρισμα να αντιστέκεται και στο τέλος να νικά. Αν ξεχάσεις την επέλαση της Εφορίας και των λοιπών μηχανισμών του κράτους, θα διαπιστώσεις πως μπορείς τελικά να απολαμβάνεις τη ζωή και με τα μισά απ’ όσα χρειαζόσουν άλλες εποχές

Του Τάκη Τσιρτσώνη

Σε αρκετά καφέ της Αργυρούπολης, του Αγ. Δημητρίου ή (και) της Γλυφάδας μπορείς να πιεις πλέον τον καφέ σου με 1,20-1,50 ευρώ (τον ίδιο που πλήρωνες τουλάχιστον δυο φορές πάνω, παλιότερα). Στο καλοφτιαγμένο καινούργιο ψητοπωλείο της Ανω Νέας Σμύρνης μπορεί άνετα ένα ζευγάρι να φάει με 20 ευρώ (και να πιει και 2-3 μπίρες), ενώ λίγο πιο πάνω, στον Ασύρματο, ένα οινοτσιπουροουζάδικο που άνοιξε τον Αύγουστο χρεώνει 6 ευρώ μία θηριώδη μερίδα φρεσκοτηγανισμένα καλαμαράκια.

Οι προσφορές 20-25% που τα καταστήματα καλλυντικών προσφέρουν στις πελάτισσές τους τείνουν να παγιωθούν όλο τον χρόνο, στα ράφια των σουπερμάρκετ δίνεται η «μάχη της δεκάρας», ενώ οι τιμές των υπηρεσιών για μια σειρά από «αυτά που θέλουν οι γυναίκες» (νύχια, μαλλιά κ.λπ.) μοιάζει να βγάζουν τη γλώσσα στους τιμοκαταλόγους παρελθόντων ετών (αποδεικνύοντας μεταξύ άλλων και σε πόσο υπερτιμημένα επίπεδα όλες τους παρέχονταν την εποχή που… λεφτά υπήρχαν).

Την ίδια στιγμή η ενοικίαση ενός διαμερίσματος καταλήγει συχνά να κρίνεται στο αν ο ιδιοκτήτης θα κόψει ένα δεκάρικο ή όχι, τα κοινόχρηστα (για τα οποία ούτε ο ένας στους δέκα δεν ρωτούσε πριν από 5-6 χρόνια) καταλήγουν να είναι αποφασιστικός παράγοντας επιλογής, ενώ λίγο-πολύ όλοι μετρούν τις μονάδες που «γράφει» το κινητό τους (και πόσο αυτές χρεώνονται) λες και δίνουν πανελλαδικές.

Και εννοείται πως κανείς πλέον δεν χλευάζει τους «ξενέρωτους» τουρίστες που σύγκριναν τις τιμές των μενού πριν διαβούν το κατώφλι του εστιατορίου για να «παραγγείλουν μια χωριάτικη στα τρία».

Ποιος είπε ότι η προσγείωση «στα κυβικά μας» είναι απαραιτήτως κάτι κακό; Ή ότι όσα, καταπώς η διαφήμιση λέει, έχουν αξία ανεκτίμητη (και τις περισσότερες φορές δεν αγοράζονται με το χρήμα) οφείλουν να είναι ηλιοβασιλέματα σε τροπικές παραλίες και αναμνήσεις ταξιδιών στη ζούγκλα του Αμαζονίου;

Η ζωή έχει το χάρισμα να αντιστέκεται – και τελικά να νικά. Κι αν για μια στιγμή ξεχάσεις (αν και όσο το μπορείς…) την επέλαση της Εφορίας και των λοιπών μηχανισμών του κράτους στην τσέπη σου καθώς και τις υποχρεώσεις που σε εποχές ανεμελιάς είχες αναλάβει (στεγαστικά και λοιπά δάνεια), θα διαπιστώσεις –ίσως με κάποια έκπληξη- πως μπορείς τελικά να απολαμβάνεις τη ζωή και με περίπου τα μισά απ’ όσα τις εποχές που οι αγελάδες ξεχείλιζαν από το πάχος έβγαζες. Θα μπορούσες να το πεις και τέχνη της συμπίεσης (άλλο αν την ώρα που μετράς τα κέρματα για να βάλεις βενζίνη μόνο καλλιτέχνης δεν νιώθεις…).

Ενα από τα πράγματα που μου άρεσαν στην ταινία Illusion που έπαιξε προχθές στις Νύχτες Πρεμιέρας ήταν πως το έπαθλο για το οποίο όλοι οι πρωταγωνιστές σκοτώνονταν (κάποιοι εξ αυτών και κυριολεκτικά) ήταν όλα κι όλα 500 χιλιάρικα (καμία σχέση με τα… δισεκατομμύρια του Γιάγκου Δράκου). Προσγειωμένα πράγματα.

Κατά μία έννοια, μια νέου τύπου ωριμότητα, που σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο το λιγότερο.