Της Μάγδας Κλαυδιανού

Τη Χρυσή Αυγή είχα την «αγαθή τύχη» να τη δω καθαρά μέσα από προσφυγικά μάτια. Δεκέμβριος 2011, Εξάρχεια. Τάξη αρχαρίων στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, γεμάτη από μαθητές κάθε ηλικίας και εθνικότητας από τη Μέση Ανατολή, «τα ξενάκια μου». «Εδώ μέσα είμαστε η χαρά του χρυσαυγίτη!» είπα κάνοντας πλάκα και αμέσως ήρθε η ερώτηση: «Αυτοί βαράνε πολύ, κυρία. Αστυνομία δε πιάνει αυτοί;» Τι να τους πω; «Ζεν φοβάμαι κανένα. Μόνο θάλασσα φοβάμαι» είπε ένας άλλος (δεν είναι και λίγο να έχεις περάσει με σαπιοκάραβο το Αιγαίο νύχτα…). «Γκράψε, κυρία, που εμείς δε φοβόμαστε…». «Εγώ έχω πολύ θυμό, κυρία!». Κι εγώ, Αχμάντ, κι εγώ…

Φεβρουάριος 2012, πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Στα χέρια μου προκηρύξεις με αντιφασιστικά συνθήματα, στ' αυτιά μου βρισιές που… περιέγραφαν αναλυτικότατα τη γυναικεία ανατομία και την πιθανή και απίθανη χρήση των οργάνων της, και κάπου εκεί ανάμεσα στον ορυμαγδό μια φωνή άγρια με κάπως ξενική προφορά, γειτονικής χώρας όπως κατάλαβα, να συναγωνίζεται σε χυδαιότητα τους υπόλοιπους θαμώνες των καφενείων της πλατείας. Σάστισα. Οι Αγγλοι λένε πως αν κάτι περπατά σαν πάπια, μοιάζει με πάπια και ακούγεται σαν πάπια, ε τότε είναι πάπια. Πώς γίνεται, όμως, κάποιος που έχει ζήσει τη μετανάστευση να φέρεται σαν χρυσαυγίτης; Κάτι συμβαίνει εδώ. Και μάλιστα σοβαρό.

Οι «θειτσαυγίτισσες», όπως τις λέμε με μια φίλη μου, σαν αγράμματος και ανηλεής χορός, να φωνάζουν με «φιλάνθρωπη» και «φιλειρηνική» διάθεση. Κάποιες από αυτές (ίσως και οι ίδιες) σίγουρα είχαν συγγενείς που είχαν φύγει για την Αμερική παλιότερα, για την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Γερμανία στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης πριν από κάποιες δεκαετίες. Κάτι συμβαίνει εδώ. Σοβαρό.

Ούτε κι εγώ φοβάμαι τη Χρυσή Αυγή (έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω), μόνο τους αμνήμονες και τους απαίδευτους φοβάμαι. Ακούς, Αχμάντ;