Της Αντζελας Δημητρακάκη*
Για αρκετό καιρό πίστευα πως όσες από μας είχαμε βρεθεί εσωτερικές σε σχολείο [...] θα το θυμόμασταν κάποτε όταν θα ήμασταν γριές και απογοητευμένες και ικανές να ζούμε με τίποτα απολύτως. Χτυπάει το κουδούνι, σηκωνόμαστε. Χτυπάει το κουδούνι, πάμε στα κρεβάτια μας. Αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας. Είδαμε τη ζωή να περνάει κάτω απ' τα παράθυρά μας, την παρατηρήσαμε στα βιβλία και τους περιπάτους μας, παρακολουθήσαμε την αλλαγή των εποχών. Ηταν πάντα μια αντανάκλαση, μια αντανάκλαση που έμοιαζε να παγώνει στα περβάζια.
Τη Φλερ Γέγκι, που τάδε έφη στα «Μακάρια χρόνια της τιμωρίας», τη διάβασα μεγάλη, αν και όχι γριά, και σίγουρα ανίκανη να ζω με το τίποτα απολύτως, τον περασμένο Ιούνιο. Βγήκα από ένα αεροπλάνο στο αεροδρόμιο μιας μεσογειακής πόλης κι ο άνθρωπος που με περίμενε εκεί μου έκανε δώρο το βιβλίο με το ασπρόμαυρο εξώφυλλο. Η μεσογειακή πόλη είναι απ' αυτές που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια στις διεθνείς ειδήσεις για τον ευρωπαϊκό πανικό. Παρείχε άπλετη έμπνευση (σαν μεσογειακό φως) για να εμβαθύνει κανείς στα μυστήρια και τις παραλλαγές της ευρωπαϊκής τιμωρίας. Μια ωραία ιδέα, και η αστική της τάξη. Γερμανόφωνη, πλην διεθνής. Αυστηρές δασκάλες, μοναχικές εσώκλειστες, έρωτες χωρίς σεξ, αυταρχικές μάνες εξαφανισμένες σε ανερχόμενες ηπείρους, μελαγχολικοί πατέρες τραπεζίτες. Η ζωή με θλίψη αλλά χωρίς σκοπό: το εμβληματικό περιεχόμενο της λογοτεχνίας τής Φλερ Γέγκι. Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Το ιδανικό, πλέον δια-ταξικό θερινό ανάγνωσμα, αν τυχαίνει να σέρνετε τα πόδια σας σε καμιά τέτοια μεσογειακή πόλη, μακιγιαρισμένη για τον «καλό» βόρειο τουρισμό. Αποτολμήστε τη δική σας μετάφραση, κάπως έτσι:
Για αρκετό καιρό πίστευα πως όσες από μας είχαμε βρεθεί έγκλειστες στο εξωτερικό του αρχικού μας τόπου, στην Ευρώπη της αγοράς εργασίας [...] θα το θυμόμασταν κάποτε όταν θα ήμασταν γριές και απογοητευμένες και ικανές να ζούμε χωρίς σύνταξη κι εξοχικό, με εφηβικές φίλες προ πολλού πεθαμένες από το άγχος της ανεργίας, με παιδιά που παρατήσαμε στις άλλες τους γλώσσες, με τίποτα δηλαδή απολύτως. Χτυπάει το ξυπνητήρι, σηκωνόμαστε. Κλείνει ο υπολογιστής, πάμε στα κρεβάτια μας. Αποσυρόμαστε στα μικρά, λειτουργικά διαμερίσματά μας. Είδαμε τη ζωή να περνάει κάτω απ' τα γραφεία μας, την εξηγήσαμε στις επιστημονικές μας εργασίες και σε μονίμως βρεγμένα πάρκα, παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις σε κάθε είδους οθόνη. Ηταν πάντα μια αντανάκλαση, μια αντανάκλαση που έμοιαζε να παγώνει στα περβάζια.
……………………………………………………………………………
*Συγγραφέας και πανεπιστημιακός
