Της Αλλοπάρ*
Κάποιες αστείες λεπτομέρειες είναι που κάνουν την ανάγνωση της Ιστορίας ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για τους σκύλους εκείνους, όπως εγώ, που δεν ασχολούνται επαγγελματικά με τη μελέτη της Ιστορίας. Σήμερα, λοιπόν, θα σας γράψω μια τέτοια ευτράπελη στιγμούλα, που διάβασα και, όταν την είπα στην Κάρμεν, εκείνη ξεκαρδίστηκε.
Κάποτε, λοιπόν, στο Βυζάντιο, όταν ήταν αυτοκράτορας ο Ζήνων -ο πρώτος Ισαυρος στον θρόνο του Βυζαντίου- και πατριάρχης ο Ακάκιος -όχι ο μοναχός με τα… μακαρόνια-, δηλαδή προς τα τέλη του πέμπτου μ.Χ. αιώνα, το θέμα που απασχολούσε τους πάντες ήταν το αν ο Χριστός είχε μία ή δύο φύσεις: Οι μεν, οι μονοφυσίτες, που βρίσκονταν στην Αλεξάνδρεια και στην Αντιόχεια, υποστήριζαν ότι ναι μεν ο Χριστός είχε αρχικά δύο φύσεις -τη θεία και την ανθρώπινη- αλλά τελικά η θεία (φύση) απορρόφησε την ανθρώπινη. Οι δε -οι δυοφυσίτες- που βρίσκονταν στη Ρώμη και στο Βυζάντιο, επέμεναν ότι ο Χριστός είχε δύο φύσεις, και δεν σήκωναν κουβέντα.
Ο Ζήνων, που ψιλοσυμπαθούσε τους μονοφυσίτες, αλλά δεν ήθελε και να έχει μπελάδες με τους δυοφυσίτες της Ρώμης και, κυρίως, της Κωνσταντινούπολης, θέλησε να βρει έναν τρόπο ώστε να συμβιβάσει τις δύο «παρατάξεις», κόβοντας και ράβοντας και στρογγυλεύοντας τις «γωνίες». Αλλωστε οι Πέρσες είχαν γίνει και πάλι απειλητικοί κι έπρεπε να υπάρχει ηρεμία στην αυτοκρατορία για να οργανωθεί η αντιμετώπισή τους.
Φωνάζει, λοιπόν, τον πατριάρχη και του ζητάει να κάνει μια προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή: «Να χαρείς, Ακάκιε, βρες τε τα, γιατί δεν αντέχω άλλω! Μια οι φύσεις, μια οι υποστάσεις, μια οι θελήσεις, μου 'χετε σπάσει τα νεύρα. Πώς να κυβερνήσω όταν εσείς τρώγεστε κι ο Πέρσης χτυπάει τις πόλεις μας στα σύνορα; Ελεος, αδελφέ μου!».
Κάπως έτσι πρέπει να μίλησε ο Ζήνωνας στον Ακάκιο, κι εκείνος -τι να κάνει;- κάθισε κι έγραψε ένα κείμενο, που έμεινε στην Ιστορία ως «Ενωτικόν». Το υπέγραψε ο Ζήνων και το 'στειλε με τους ταχυδρόμους του σε όλη την αυτοκρατορία. Κι έγινε το έλα να δεις: Το απέρριψαν οι πάντες – και οι μονοφυσίτες και οι δυοφυσίτες!
Περισσότερο απ' όλους, όμως, θύμωσε ο πάπας Φήλιξ Γ΄, επίσκοπος Ρώμης, που κατήγγειλε και αφόρισε (το 484 μ.Χ.) τον πατριάρχη Ακάκιο! (Θα αφόριζε ευχαρίστως και τον Ζήνωνα, αλλά δεν τον έπαιρνε…) Αφού αφόρισε τον Ακάκιο, λοιπόν, έστειλε τα σχετικά έγγραφα στην Κωνσταντινούπολη. Πήραν το μπουγιουρντί οι γραμματείς του Ακάκιου, αλλά επειδή ήταν ιδιαίτερα οξύθυμος και τσαμπουκάς, δεν τόλμησαν να του το δώσουν «στο χέρι», για να μην εισπράξουν οι ίδιοι την οργή του. Ετσι, βρήκαν τη λύση: Του το… καρφίτσωσαν στην πλάτη, την ώρα που εκείνος ιερουργούσε!
(Για την ιστορία, όταν ο Ακάκιος είδε το χαρτί του αφορισμού του, τσατίστηκε τόσο, ώστε απαγόρευσε να μνημονεύεται στις εκκλησίες το όνομα του Φήλιξ Γ΄. Αυτό ήταν το πρώτο -το Ακακιανό- σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Ανατολικών Πατριαρχείων, που κράτησε έως το 519, οπότε, χάρη στον Ιουστιανιανό, γεφυρώθηκε το χάσμα…)
* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, Εγγλέζα σετερίνα, πανέμορφη και διαβαστερή – όποτε την αφήνει ήσυχη η Κάρμεν, το ζιζάνιο. Τρελαίνεται για τέτοιες ιστοριούλες, που η Ιστορία αφήνει συνήθως στο περιθώριο.
