Του Γιώργου Σταματόπουλου
Καλώς, δεν επανακάμπτει η ομαλότητα μετά τη σύλληψη των «στελεχών» του κοινοβουλευτικού, ναζιστικού κόμματος. Ο φλοιός του κόμματος απλώς επικάλυπτε την εγκληματική ομάδα που δρούσε στο εσωτερικό του. Ναι, διότι αν το κόμμα ήταν εγκληματικό, θα ήταν δημοκρατικό παράδοξο, θα επέσειε εμφύλιο πόλεμο ή θα γινόταν επανάσταση.
Ο κίνδυνος λοιπόν παραμένει ενόσω η εγκληματικότητα χαρακτηρίζει ακόμη τις ομάδες που δρουν στις παρυφές ή στο εσωτερικό του κόμματος. Αρα, συνεχής επαγρύπνηση, συνεχείς προσπάθειες να ξεριζωθούν τα αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν την πολιτική τερατογένεση. Εχουν δίκιο όσοι εξακολουθούν να ανησυχούν γενικότερα για το φαινόμενο της επανεμφάνισης του ναζισμού, εδώ και σε άλλες χώρες της «πολιτισμένης» Ευρώπης, σε όλες εκείνες δηλαδή στις οποίες χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα ξεπέφτουν στην ένδεια, την ανυποληψία, την απαξίωση εκ μέρους τμημάτων της κοινωνίας και, τέλος, στην περιφρόνηση.
Ναι, ο καπιταλισμός γεννά όλα τα εξαμβλώματα, αυτός τα προωθεί, τα ελέγχει, τα χειραγωγεί, τα καθοδηγεί· στη χοάνη του χωρούν τα πάντα, όσο αλλοπρόσαλλα και απάνθρωπα κι αν φαίνονται, όσο αντισυστημικά, αντιεξουσιαστικά, ριζοσπαστικά και λοιπά. Στο τέλος, όλα αλέθονται εντός της καπιταλιστικής χοάνης. Ας μη θεωρηθεί ότι, τότε, όλα οδηγούν στο μέγιστο αδιέξοδο, όχι· οι δυνατότητες της κοινωνίας είναι απύθμενες, μπορούν να ανατρέψουν καθεστώτα και πανίσχυρα οικονομικά και πολιτικά συστήματα. Αλλά έως την ανατροπή τα εργαλεία είναι συστημικά και απαιτούν νηφαλιότητα και μέτρο (θεσμοί, νόμοι, νέμεσις…). Ο καπιταλισμός, ναι, γεννά την παραφροσύνη, και όχι η παραφροσύνη τον καπιταλισμό. Οι ημιπαράφρονες ή παράφρονες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος όταν η λογική της επικρατούσας πολιτικής χάνει το μέτρο και η κοινωνία τον μπούσουλα. Είναι εύκολο το πάντρεμα χαμηλών ενστίκτων και άλογων κραυγών, που, όμως, επηρεάζουν τούτα τα ένστικτα. Υπάρχουν, ακόμη, εστίες αντίστασης και άμυνας στην κοινωνία και στην πολιτεία, πρέπει, όμως, συνεχώς να υποδαυλίζονται από αξιοπρέπεια και σθένος, να δέχονται αδιαλείπτως σπίθες ανάτασης και εγρήγορσης.
Ο νήδυμος (μακάριος ύπνος) των περισσοτέρων οφείλει να εκλείψει, όπως και να επανακάμψουν κοινωνικές συμμαχίες απέναντι στις συντριπτικά ανώτερες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις.
