Αφιερώματα στον Αλέν Γκιροντί, που βραβεύτηκε στις Κάνες για τον τολμηρό «Αγνωστο της λίμνης», αλλά και στην Κλερ Σιμόν, που ισορροπεί ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, αποφάσισε για φέτος ο Δημήτρης Εϊπίδης
Τα πρώτα αφιερώματα που ανακοινώνει το 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που, ναι, πλησιάζει (1-10 Νοεμβρίου) μάς έρχονται από τη Γαλλία και αφορούν δύο ιδιαίτερους, αν και εντελώς διαφορετικούς δημιουργούς, που βρίσκονται τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα χάρη στις νέες τους ταινίες.
● Ο 49χρονος Αλέν Γκιροντί κέρδισε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών βραβείο σκηνοθεσίας του τμήματος «Un certain regard» με τη σούπερ τολμηρή ταινία του «Ο άγνωστος της λίμνης». Ενα θρίλερ με ήρωα έναν ομοφυλόφιλο σίριαλ κίλερ, που παρουσιάζει το θέμα της σεξουαλικής επιθυμίας και της ομοφυλοφιλίας με τον πιο ωμό τρόπο. Οχι τόσο για τις σκηνές σεξ, που σόκαραν (όσες αφορούσαν το ανδρικό σώμα από τη μέση και κάτω γυρίστηκαν, όπως έχει πει ο σκηνοθέτης, με ντουμπλάρισμα) αλλά κυρίως για τη ματιά του πάνω στο θέμα του ελεύθερου σεξ. Δεν είναι τυχαίο, που ενόχλησε ακόμα και τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους.
«Η σεξουαλική απελευθέρωση κατά παράδοξο τρόπο παρήγαγε περισσότερη αλλοτρίωση απ΄ όση μπορούμε να φανταστούμε. Οδηγεί σε ατομισμό που επιτρέπει στο σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε να ανθεί», έχει πει ο Γκιροντί σε συνέντευξή του στη «Μοντ». Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τις τοπικές αρχές σε διάφορες περιοχές της Γαλλίας να απαγορεύσουν την αφίσα της ταινίας, η οποία σε πρώτο πλάνο έχει δυο άνδρες να φιλιούνται και στο βάθος ένα ανδρικό ζευγάρι να κάνει στοματικό έρωτα.
Στη Θεσσαλονίκη ο Δημήτρης Εϊπίδης έχει προγραμματίσει άλλες τέσσερις ταινίες του Αλέν Γκιροντί. Οι δύο είναι μεσαίου μήκους: το σουρεαλιστικό «Λιακάδα για τους απατεώνες» (2001) και το ουμανιστικό «Αυτό το παλιό όνειρο που σαλεύει», ένα κοινωνικό σχόλιο, που ο Γκοντάρ ξεχώρισε το 2001 ως την καλύτερη ταινία των Κανών. Θα παιχτούν ακόμα η ονειρική, διασκεδαστική πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους «Καμία ανάπαυση για τούς γενναίους» (2003) για την περιπλάνηση ενός νεαρού, που φοβάται ότι αν κοιμηθεί ακόμα μια φορά θα πεθάνει, και οι «Ηρθε ο καιρός» (2005) και «Ο βασιλιάς της φυγής» (2009). Θα ξεδιπλωθεί έτσι όλο το εύρος του κινηματογραφικού του κόσμου, που με επιρροές από Μπουνιουέλ, Φασμπίντερ και Αλμοδόβαρ, δεν ασχολείται μόνο με τη σεξουαλικότητα και την ομοφυλοφιλία, αλλά με τις ανθρώπινες σχέσεις γενικά, τη ζωή στη γαλλική επαρχία και την εργατική τάξη με φιλοσοφικές και πολιτικές αποχρώσεις.
● H 58χρονη Κλερ Σιμόν, πολύ αγαπητή στη Γαλλία, μοιράζει την πορεία της ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία. Η τελευταία της ταινία «Gare du Nord», εξ ολοκλήρου γυρισμένη στον ομώνυμο παριζιάνικο σταθμό, για τον οποίο άλλωστε παράλληλα έκανε κι ένα ντοκιμαντέρ, είναι ένα δοκίμιο «ρομαντικής κοινωνιολογίας», όπως έγραψε η «Μοντ». Οι ερωτικές συναντήσεις μέσα στον σταθμό μιας καθηγήτριας Ιστορίας με βαριά ασθένεια (Νικόλ Γκαρσιά) κι ενός φοιτητή, που κάνει ένα γκάλοπ, γίνονται αφορμές για τη Σιμόν να παρακολουθήσει κι άλλες ιστορίες και πεπρωμένα, κι άλλες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω τους. Η ταινία καταλήγει με μια εικόνα της αβεβαιότητας, της ταχύτητας, της σκληρότητας αλλά και του εύθραυστου της ζωής.
Θα παιχτούν ακόμα οι ταινίες της: «Διαφορετικά, ναι» (1997), που βασίζεται στην πραγματική ιστορία μιας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα τρομερό ψέμα (μια εγκυμοσύνη), «Θα καείς» (2006), ένα γλυκόπικρο πορτρέτο μιας έφηβης που ερωτεύεται τον λάθος άνθρωπο και «Τα γραφεία του Θεού» (2008) με ηρωίδες πέντε κοινωνικούς λειτουργούς οικογενειακών σχέσεων, που στηρίζουν γυναίκες διαφόρων εθνικοτήτων. Πρωταγωνιστεί η αφρόκρεμα της γαλλικής σκηνής: Ναταλί Μπάι, Νικόλ Γκαρσιά, Ιζαμπέλ Καρέ και Μπεατρίς Νταλ.
Β.Γεωργ.
