Του Γιώργου Σταματόπουλου
Το Κοινοβούλιο έχει υποβαθμιστεί, η Δικαιοσύνη περί άλλα τυρβάζει, ο σοσιαλισμός (ο εν Ελλάδι τέτοιος) έχει πάει για βρούβες, η Αριστερά ερίζει για τη μοναδικότητα της αλήθειας της (το κάθε κομμάτι της, εννοείται). Ναι. Νοσοκομεία και Πανεπιστήμια κλείνουν, η Παιδεία συρρικνώνεται, η Τέχνη έχει πάψει να αποδέχεται χαρούμενα και ολοκληρωτικά τη συγκίνηση και την οδύνη της ύπαρξης. Τι άλλο; Οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί, το κεφάλαιο μετακινείται όπως οι κάτοχοί του γουστάρουν. Επίσης: τα συνδικάτα και η πολιτική (σκέψη) μάς έχουν από καιρό αποχαιρετήσει. Η αισθητική έχει απεμπολήσει τον στοχασμό της και τη θέλησή της. Συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα και αντί να απορήσουμε (να μείνουμε εμβρόντητοι!) αρκούμεθα να αρεσκόμεθα στο υβρίζειν ο ένας τον άλλον, πάει να πει να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε άλλους πλην ημών των ιδίων. Με μίσος, δε. Υπάρχουν μερικοί δωδεκασύλλαβοι της ποιήτριας Κασσιανής (ή Κασσίας) που αρχίζουν με το ρήμα μισώ: Μισώ τον μοιχόν, όταν κρίνη τον πόρνον… Μισώ τον μωρόν φιλοσοφείν δοκούντα… Μισώ γέροντα παίζοντα μετά νέων…
Αντέχει ακόμη η βυζαντινή ανθρωπολογία, η ψυχολογική της ματιά.
Ο Λογγίνος στο Περί Υψους εκτιμά ότι αιτία της παρακμής της εποχής του (1ος μ.Χ. αιώνας) δεν ήταν η εξαφάνιση της δημοκρατίας ούτε η υποταγή στους Ρωμαίους· αυθαιρετώντας, σαφώς, υπέδειξε: τοιούτοι οίοι εσμέν ημείς (οι Ελληνες), άμεινον άρχεσθαι ή ελευθέρους είναι.
Κατάπτωση της καθημερινής ζωής, φιλοχρηματία χωρίς όρια επιδίωξη ισχύος και απολαύσεων.
Γιατί, λοιπόν, να μην επικρατήσει, μετά απ΄ όλα αυτά το βδελυρό πολιτικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής στην ελληνική επικράτεια της καθημερινότητας (και, βεβαίως, στην καθημερινότητα της ελληνικής επικράτειας); Η βλακεία είναι αήττητη λένε και, ναι, έχουν δίκιο. Ουδείς μπορεί να τα βάλει μαζί της· το γνώριζε πολύ καλά αυτό και ο πολύς Αϊνστάιν, που βοήθησε την ανθρωπότητα να κατανοήσει το Σύμπαν. Αλλά τι είναι το Σύμπαν μπροστά στη βλακεία… Το αντιαισθητικό φαινόμενο των χρυσαυγιτών μπορεί όμως να προκαλέσει εμφυλίους. Μέσα στην τόση απελπισία και σάστισμα των Ελλήνων όλα είναι πιθανόν να συμβούν: Αντέχει, λέμε, η Δημοκρατία. Ποια Δημοκρατία, επιτέλους; Δεν πρέπει και η ίδια να αποδείξει την ύπαρξή της, τη δύναμή της, τη μέριμνά της;
