Του Γιώργου Σταματόπουλου
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής σύνδεσης η φωνή του (φίλου) δημάρχου είναι έκδηλα ταραγμένη (οργισμένη). «Επιτέλους, κάτι πρέπει να κάνουμε ως Τοπική Αυτοδιοίκηση για αυτούς τους δολοφόνους. Αρκετά μας τρομοκράτησαν, αρκετά καβάλησαν στις πλάτες μας. Είναι ώρα να βγει μπροστά η κοινωνία. Και αν ακόμη φοβάται, πρέπει εμείς (η Τ.Α.) να την ενθαρρύνουμε, να γίνουν οι δήμοι οι μπροστάρηδες». Αντε, μπράβο, έστω και αργά, δήμαρχε. «Το έχεις κάπως σκεφτεί αυτό το κάτι, δήμαρχε;». Είναι έτοιμος. «Να ευαισθητοποιήσουμε τους δημότες, να δείξουμε ως θεσμός ένα άλλο πρόσωπο. Αντί για παρέλαση π.χ. την 28η Οκτωβρίου, να διαδηλώσουμε κατά του φασισμού, κατά του ναζισμού, κατά των εγκλημάτων που τόσο καιρό παρέμεναν ατιμώρητα». Συμφωνώ. «Και τι άλλο;». «Να μαζευτούμε την παραμονή στο δημοτικό θέατρο και να μιλήσουμε γι’ αυτό το φαινόμενο. Πώς δημιουργήθηκε, πώς γιγαντώθηκε, ποιοι το χρηματοδότησαν, ποιοι έκαναν -χρόνια τώρα- τα στραβά μάτια, ποιοι το υπέθαλψαν, ποιοι από τις κυβερνήσεις το ήθελαν σαν “βοηθό” τους, να δούμε μήπως και οι ίδιοι οι πολίτες φταίξαμε που δεν τους απομονώσαμε εν τη γενέσει τους». Πολλά θέτει ο δήμαρχος. Εχει, όμως, δίκιο. Ο αγώνας κατά του φασισμού δεν αφορά μόνο την κατεστημένη πολιτεία (διότι αυτή προτιμά να φαίνεται, για δικούς της λόγους, ολίγον τυφλή, ολίγον κωφή, ολίγον σφυρίζουσα κλέφτικα…), αφορά όλους μας που επιτρέψαμε στον φίλο και στον γείτονα, ακόμη και στον συγγενή, να επηρεαστεί από τις κραυγές και την απάνθρωπη ιδεολογία των ηγετών της Χ.Α.
«Εντάξει, δήμαρχε, πώς μπορώ να βοηθήσω;». Η φωνή του εντείνεται. «Πώς; Τι πάει να πει πώς; Να έλθετε εδώ από την εφημερίδα σας και να μιλήσετε. Τόσες αποκαλύψεις έχετε κάνει, τόσες σελίδες έχετε αφιερώσει στις σκοτεινές δεκαετίες ίδρυσης και ύπαρξης του ναζιστικού μορφώματος. Ακου πώς! Εσύ με ρωτάς πώς;». Χαμογελώ. Με χαρά. Με ικανοποίηση.
Θεωρώ θαυμάσια την ιδέα του δημάρχου, ας τη σκεφτούν κι άλλοι δήμαρχοι, κι ας την εφαρμόσουν! Να αποδειχτεί ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πράγματι το κύτταρο της Δημοκρατίας (ας μη μιλήσουμε τώρα για το κηλιδωμένο, ένοχο παρελθόν της, θραύσμα και αντανάκλαση της απεχθούς κεντρικής διοίκησης).
Να βγει ο λαός στις 28 Οκτωβρίου και να πει «όχι» στον νέο ναζισμό, όπως είπε τότε και στον πρώτο ναζισμό. Μαθητές και μαθήτριες, γονείς με τα παιδιά τους χέρι χέρι, καθηγητές, έμποροι, αγρότες, αλλά και παππούδες και γιαγιάδες, όλοι μαζί οι εργαζόμενοι, να περπατήσουν σ’ έναν εορταστικό, πανηγυρικό, μεταρσιωτικό, αντιφασιστικό δρόμο των πόλεων και των χωριών· αλλά όλοι μαζί! Ο αγώνας (πρέπει να) είναι κοινός, εάν πιστεύουμε στην ειρηνική συνύπαρξη. Και ας αφήσουμε το επίσημο κράτος στην απελπιστική ηλιθιότητά του, έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία, αντιθέτως, της έχει κηρύξει ανελέητο πόλεμο.
