Του Γιώργου Σταματόπουλου
«Πολύ εύκολα, αγαπητέ, γράφετε να μη γίνονται παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου. Ξέρετε τι κακό προξενείτε στα παιδιά; Περιμένουν με τόση λαχτάρα αυτή τη μέρα. Μην τα απογοητεύετε. Σας παρακαλώ».
Ευγενική η φωνή στο τηλέφωνο με αναγκάζει να εξηγήσω ότι η πρόταση που είχα κάνει σε σημείωμά μου την περασμένη Τρίτη, να μη γίνει παρέλαση την ημέρα της εθνικής επετείου, δεν ήταν δική μου (θα μπορούσε βεβαίως) αλλά φίλου δημάρχου. Επιπλέον, οι παρελάσεις δεν γίνονται, υποτίθεται, για να χαρούν τα παιδιά αλλά για να ενδυναμωθεί το εθνικό φρόνημά τους! Εάν είναι δυνατόν τα παιδιά να γνωρίζουν τι σημαίνει εθνική ανεξαρτησία, φασισμός, ελευθερία και λοιπά! Η ομοιοενδυμασία και ο στρατιωτικός ρυθμός του βήματος ουδεμία σχέση έχουν με την ποικιλοχρωμία και τον άτακτο, ελεύθερο βηματισμό της νεολαίας. Εάν θέλετε, κυρία μου, να λαμπαδεύσετε στα παιδιά φρόνημα εθνικό ή να τα κάνετε να αγαπήσουν την Ιστορία βρείτε άλλους τρόπους. Μιλήστε τους: Ή δώστε τους ένα παράδειγμα. Φτάνουν πια οι ανέξοδες επικές και εθνικές πομφόλυγες. Εχουμε χρείαν παραδείγματος και όχι αέρα κοπανιστού, ή εθνικών ηρώων, που, εδώ που τα λέμε, ήσαν απελπιστικά λίγοι στην αρχή του αντιφασιστικού αγώνα τους. Και παρέμειναν λίγοι· και ας μοιράστηκαν αφειδώς συντάξεις σε άσχετους και προσκυνημένους για συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Είναι κουραστικό να το επαναλαμβάνεις, αλλά αν εξέλιπον κάποιοι αλλοπαρμένοι το ΄21 δεν θα γινόταν ποτέ εθνικός ξεσηκωμός. Κάποιοι «τρελοί» αποφάσισαν και βγήκαν μπροστά, κόντρα στη λογική· οι πολλοί προτιμούσαν να παραμένουν ραγιάδες. Τα ίδια και με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, ακριβώς τα ίδια και με το Πολυτεχνείο. Αλλωστε, διατί να το κρύψωμεν; Ουδείς εκών επαναστάτης (όπως και ουδείς άκων). Οι παρελάσεις δεν με συγκινούν, με χαροποιεί όμως η δίψα των νέων να νιώσουν ελεύθεροι μέσα σε κλίμα ασφάλειας· να μην κινδυνεύουν από φασίστες και δολοφόνους χρυσαυγίτες και άμα θέλουν ας ανεμίζουν ελληνικές σημαίες, παιχνίδι είναι έξαλλου το ανέμισμα όχι εθνική(!) χαρά. Αλλά το βήμα στις παρελάσεις δεν μοιάζει λίγο με το βήμα της χήνας; «Δεν με πείθετε», λέει στην άλλη άκρη του σύρματος η αγαπητή κυρία και μου κλείνει ευγενικά το τηλέφωνο…
Εδώ δεν μπορούμε να πείσουμε εαυτούς ότι είμαστε ακόμη ανθρώπινα όντα, οι παρελάσεις μάς μαράνανε; Μπορούν τα παιδιά να ξέρουν και να είναι καλά; Ολα τα άλλα είναι…
