Του Ν. Ασημακόπουλου
Ωραίο όλο αυτό το παραμύθι με τους προπονητές που δεν τους αφήνουν οι πρόεδροι να δουλέψουν, τους καθίζουν από την αρχή της κάθε σεζόν σε… ηλεκτρική καρέκλα και με την παραμικρή στραβή τούς βάζουν στην πρίζα και… τους κάνουν κάρβουνο!
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια… Αν θα προλάβουν και πόσοι την… παρέλαση της 28ης! Αυτό είναι το ερώτημα…
Για να βάλουμε, όμως, τα πράγματα σε μια σειρά, θα πρέπει αρχικά να αναρωτηθούμε αν υπάρχουν πράγματι Ελληνες προπονητές. Κι αν ναι, ποιοι είναι και… τι ακριβώς δουλειά κάνουν.
Γιατί στην πραγματικότητα, η κατάσταση στους πάγκους των περισσότερων ομάδων της Super League είναι εντελώς τριτοκοσμική. Σχεδόν κανένας απ’ όσους απασχολούνται εκεί δεν έχει να δείξει κάτι πέρα από κάποια διπλώματα και… παπλώματα. Κανένας δεν σπουδάζει πραγματικά, δεν ενημερώνεται, δεν πηγαίνει σε σεμινάρια, δεν έχει παραστάσεις, δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στο διεθνές ποδόσφαιρο και γενικά δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί μια επαγγελματική ομάδα, να την οργανώσει και να την προχωρήσει με προοπτική επιτυχίας. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν μοντέλο τους τον Αλέφαντο καλύπτωντας την ανεπάρκειά τους με ηρωικές ατάκες για τους… 300 του Λεωνίδα. Η διαδρομή για τους περισσότερους είναι καρμπόν:
● Στην αρχή παρακαλάνε τους προέδρους να τους κάνουν με οποιονδήποτε τρόπο προπονητές στην ομάδα τους, είτε στα τμήματα υποδομών είτε ως βοηθούς του προπονητή που ήδη έχουν.
● Μετά και μόλις νομίσουν ότι… έμαθαν, αρχίζουν να καλοβλέπουν να καθίσουν οι ίδιοι ως πρώτοι προπονητές.
● Μόλις τα καταφέρουν, αρχίζουν να… τη βλέπουν κάπως.
● Αν πετύχουν μερικά καλά αποτελέσματα, «η δουλειά τους αναγνωρίζεται».
● Κι όταν αργότερα, με τους ίδιους παίκτες και στην ίδια ομάδα στραβώσουν τα πράγματα, απολύονται ξεκινώντας το ψάξιμο με τις διασυνδέσεις που ήδη έχουν αποκτήσει.
Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι να προσλαμβάνεται ένας προπονητής, να φεύγει λίγο μετά ως αποτυχημένος και τη θέση του να παίρνει ένας άλλος, επίσης αποτυχημένος που έχει απολυθεί από μια άλλη ομάδα, για να… πετύχει στην καινούργια!
Ειδικά τα τελευταία χρόνια με την κρίση, και καθώς έγινε αναγκαστικά «στροφή» στους Ελληνες για οικονομικούς λόγους, ο καθένας έχει τη δυνατότητα να κάνει το κομμάτι του. Είναι κάτι που μπορείς να το πεις ακόμη και καριέρα.
Παράσχος, Κατσαβάκης, Βαζάκας, Παντέλης, Τενές, Μαντζουράκης, Δερμιτάζακης, Χάβος, Τσιώλης, Λεμονής, Σούλης Παπαδόπουλος, Αναστασιάδης, Αναστόπουλος, Ουζουνίδης, Καραγεωργίου, Μάντζιος, Παντελίδης, Παπακώστας παίζουν κάθε χρόνο το… «φύγε εσύ, έλα εσύ», σαν… επιτραπέζιο. Ολα αυτά μέσα σ’ ένα καθεστώς όπου συνήθως δεν υπάρχει ούτε σεβασμός στην προσωπικότητα του προπονητή ούτε εκτίμηση στις γνώσεις του ούτε λεφτά ούτε συμβόλαια ούτε τίποτα. Κι όποιος φεύγει μιλάει με καλά λόγια, γιατί ξέρει πως σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να… ξαναγυρίσει σαν να μην τρέχει τίποτα – άρα θα πρέπει ν’ αφήσει την πόρτα ανοιχτή.
