* The Boy είναι ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, μουσικός και σκηνοθέτης. Και πάντοτε προτιμά να κινείται στον χώρο του underground. Οχι μόνο στις τέχνες του, αλλά και στην προσωπική του ζωή. Ούτε καν να φωτογραφίζεται δεν επιθυμεί. Το κείμενο που δημοσιεύουμε σήμερα είναι δικό του. Για ένα κορίτσι που είχε καταπιεί όλον τον Σάλιντζερ. Αυτός το έγραψε, αυτός μας έστειλε και τη φωτογραφία που βλέπετε. Αφορμή αποτέλεσε το καινούργιο του άλμπουμ «American Unicorn» που βγήκε στην Ιnner Ear, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία από την Πάτρα. Ηλεκτρονικός ήχος, avant garde, μουσική, στίχοι, παραγωγή όλα δικά του.

ΔΗΜ.ΚΑΝ.

Την είδα πρώτη φορά να βγαίνει από το νεκροταφείο θηλέων. Φορούσε

ένα μαύρο φόρεμα και ο λαιμός της ήταν κομμένος και ανάβλυζε λέξεις από τα ακυκλοφόρητα βιβλία του Σάλιντζερ. Την ακολούθησα μέχρι την έδρα της. Εμενε στην τρύπα που μπαίνει η λευκή μπάλα του μπιλιάρδου και κοιμόταν παρέα με έναν Αμερικάνο μονόκερο. Ψωνιζότανε με τα αγάλματα των επαναστατών του ’21 και έκανε τράκα πνεύμονα στον Μίκη Χατζιδάκι έξω απ’ το Βυζάντιο 54. Αρχισα να ετοιμάζω το υπογειόπλοιό μου για την άφιξή της. Εβγαλα το κουφάρι του Μόρισον και κρέμασα το αυτοπροσωπογραφία από αίμα του Χρήστου Δάντη. Αδειασα τον χώρο από ομοιώματα πέους του Ελευθέριου Βενιζέλου, αποκρυφιστικά ερωτικά γράμματα του Αλιστερ Κρόουλι στην Ελένη Βιτάλη χωρίς απάντηση προς τιμήν της, ηλεκτροφόρα χέλια καμουφλαρισμένα σε καλαμάκια στο στόμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Την έφερα την πρώτη μέρα της Αποκάλυψης με τον σαλπιστή να μας έχει πάρει τα αυτιά και αυτή με κουκούλα στο πρόσωπο και δεμένη με παχύ έντερο από γατάκι Περσίας. Ούρλιαζε και δημιουργούσε ρυτίδες ταινίας τρόμου στο μέτωπό της. Της εξήγησα την κατάσταση. Η βουβωνική πανώλη επέστρεφε στην Ευρώπη κλεισμένη μέσα σε όλες τις συσκευασίες αντικειμένων που πουλιούνται στα 99 σεντς. Μόλις τώρα αρχίζουμε να ξεπερνάμε τα κόμπλεξ των πρώτων εκατό χιλιάδων χρόνων ζωής.

«Και η ποπ;» έλεγε ένας πίνακας που μου είχε κάνει δώρο ο πιτσαδόρος επειδή δεν είχε ρέστα από 20άρικο. Κάποτε θα γίνεις πλούσιος, μου είχε πει ο πιτσαδόρος μέντιουμ και γω πήρα τον πίνακα που έλεγε «Και η Ποπ;» και βάλθηκα να δώσω απάντηση για να πείσω ότι σημασία στην τέχνη δεν έχει να κάνεις ερωτήσεις άλλα να βρίσκεις λύσεις. Ημουνα όμως απλά ένας θεατής. Κανείς δεν ήξερε για το υπογειόπλοιο. Για την απειλή των 99 σεντς και για το κορίτσι που κρύβει το λέγκασι δίεση του Σάλιντζερ μέσα στα σωθικά της. Της έβγαλα την κουκούλα και είδα στον λαιμό της να εμφανίζεται η λέξη «κάλπης». Δεν ήταν δυνατόν. Αυτό το κορίτσι να κρύβει μέσα της τη συνέχεια του Φύλακα στη Σίκαλη. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος να της αποσπάσω τις χαμένες δέκα εντολές. Της άνοιξα τα πόδια και βύθισα τη μοσχαρίσια γλώσσα μου μέσα της. Με κάθε σπασμό πεταγόντουσαν κεφάλαια από τον κομμένο της λαιμό. Πέφτανε στο πάτωμα και μέσα στην κούπα με το τσάι. Αυτό το κορίτσι είχε καταπιεί όλον τον Σάλιντζερ. Οχι μόνο τα βιβλία που δεν εξέδωσε ποτέ. Αλλά και τις επιστολές. Τα ημερολόγια. Τις σκέψεις που δεν έβαλε ποτέ σε χαρτί. Συνέχισα να τη γλείφω με μανία φαντασιωνόμενος τον εαυτό μου να διαβάζω τον χαμένο θησαυρό σε κάποια απομονωμένη παραλία του Αιγαίου παρέα με έναν ανάμικτο φρέσκο χυμό. Το δωμάτιο είχε γεμίσει με λέξεις. Είχαν καλυφτεί τα πάντα με γράμματα. Θα μου έπαιρνε μήνες να βάλω μια τάξη. Το κορίτσι ανασηκώθηκε ζαλισμένο και με κοίταξε με ένα χαμόγελο που με τρόμαξε. Ηταν το χαμόγελο που έλεγε ότι σε νίκησα. Μου είπε «99 σεντς πάει το γλειφομούνι, γέρο». Ηταν η βουβωνική πανώλη και με είχε χύσει παντού στο πρόσωπο. Θα γινόμουνα ο πρωτομάρτυρας του νέου μεσαίωνα και δεν θα έβρισκα ποτέ την απάντηση στο ερώτημα «Και η ποπ;»…