Του Μισέλ Φάις
Τα κείμενα της Ρούλας Γεωργακοπούλου (απάνθισμα 200 χρονογραφημάτων στην εφημερίδα Τα Νέα ―από πόσα άραγε;― που διανοίγονται σε μια δεκαετία: 2002―2012) συγκροτούν μια σπασμένη αφήγηση της τρέχουσας πραγματικότητας· η συγγραφέας φωτίζει την επικαιρότητα υπό το πρίσμα άλλοτε μιας λοξής πολιτικής ανάγνωσης κι άλλοτε μιας ανάλαφρης ποιητικής διάθεσης· στον βυθό όμως αυτών των μπονζάι κειμένων αναδεύεται σταθερά και επίμονα ο τόνος μιας ιδιότυπης οικειότητας (από το ύψος μιας γυναίκας μετρίου αναστήματος) αλλά και μιας συνεσταλμένης φαιδρότητας (οι κώδικες και τα αστεία μιας συντροφιάς, μιας καταγωγής και μιας γενιάς).
Η Γεωργακοπούλου απευθύνεται στο κοινό αίσθημα που δυσφορεί, διχάζεται, αντιδρά, κομπορρημονεί, αυτοπαρατηρείται, αυτολογοκρίνεται, αυτοκατηγορείται, καταρρέει. Σ’ αυτό το δυστοπικό ή κακοφορμισμένο παρόν η Γεωργακοπούλου προσέρχεται με αγλαϊσμένες εικόνες, παρηγορητικές μυρωδιές, αγαπημένα τραγούδια, σημαδιακές χειρονομίες, αλλά και με καίρια στοχαστικά ή λογοτεχνικά θραύσματα. Καθώς στόχος της δεν είναι ούτε να καταγγείλει, ούτε να ελεεινολογήσει, ούτε φυσικά να ιδεολογικοποιήσει αυτό που μας συντρίβει καθημερινά, αλλά, τουναντίον, να το αιφνιδιάσει με επιχειρήματα ανοιχτής καρδιάς, να το καταπραΰνει με τη σωματικότητα της μνήμης, με άλλα λόγια να επαναμαγεύσει την απομαγευμένη πραγματικότητα που μας περισφίγγει.
Και μόνο η ανάγνωση κάποιων τίτλων της συλλογής των χρονογραφημάτων δημιουργεί ένα μωσαϊκό παράδοξης ευφορίας. Αντιγράφω ενδεικτικά: «Δούρειος γάιδαρος», «Σουτιέν περίπτωση», «Για μια φέτα καλοριφέρ ξεροψημένη», «Στενογραφία ή θάνατος», «Νόμπελ με γλυκόξινη σάλτσα», «Οι τρισάθλιοι της νικοτίνης», «Αντρες στον ένατο μήνα», «Παλαμακιστάν», «Πες στην αδρεναλίνη, ακόμη την ψάχνω», «Εκατό χρόνια αϋπνίας», «Το γονίδιο των Χριστουγέννων», «Η άλγεβρα του αίσχους», «Το καρτέλ της γομολάστιχας», «Η εσωτερική μου τσέπη».
Ο αναγνώστης αυτού του ξεχωριστού τόμου (Γυναίκα μετρίου αναστήματος. Δέκα χρόνια χρονογραφήματα. Πρόλογος: Σωτήρης Δημητρίου. Πατάκης, 2013, σελ. 254) δεν πρέπει να παραβλέπει επίσης και την εμπλοκή της συγγραφέως με το σανίδι (Η Φανερωμένη, Αναγνώσεις Εθνικού Θεάτρου, 2013). Καθώς αυτά τα μικρόσχημα κείμενα σμιλεύουν έναν προφορικό τόνο απεύθυνσης, σε τέτοιο βαθμό που κάποιες στιγμές ο αναγνώστης συγχέεται με τον θεατή.
Σπαράγματα ενός θρυμματισμένου παρόντος, διαθλασμένα βλέμματα μιας δημοσιογράφου που αντιμετωπίζει το εφήμερο ως ευλογία, λαθραίες χειραψίες μιας γυναίκας στον χρόνο του κουρασμένου εαυτού.
