Ο Φίλιππας Συρίγος υπήρξε από τους τελευταίους αληθινούς δημοσιογράφους

Του Ν. Ασημακόπουλου

«Τίποτα – τίποτα δεν μας σταματά»… Τελευταία τέσσερα δευτερόλεπτα, στο ματς με τη Σοβιετική Ενωση…

«Η μπάλα στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα». Η μπάλα στα χέρια του Αργύρη Καμπούρη για τις τελευταίες δύο βολές.

«101-102… 101-103». Εκεί που σταμάτησαν οι καρδιές. Τελευταία επίθεση των Σοβιετικών…

«Βάλτερς για τον Γιοβάισα, σουτ τριών πόντων και η μπάλα έξω»…

Φωνάζει… «Είναι το τέλος».

Χαμός! «Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!» «Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!» Το έλεγε συνέχεια για να το πιστέψει κι ο ίδιος…

Ο Φίλιππας Συρίγος, όμως, δεν ήταν μόνο η φωνή του τελικού, που την έχουμε ακόμη στα αυτιά μας, έστω κι αν πέρασαν 26 χρόνια από το καλοκαίρι του ’87… Ηταν ο άνθρωπος που έβαλε το μπάσκετ σ’ όλα τα ελληνικά σπίτια μέσα από την τηλεόραση. Που έστειλε τις εικόνες αληθινών παιχνιδιών, τα οποία όλοι μέχρι τότε τα παρακολουθούσαν από το ραδιόφωνο ή από διηγήσεις, χωρίς στην πραγματικότητα να ξέρουν πώς παίζεται αυτό το άθλημα.

Τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι έκαναν την πορτοκαλί επανάσταση στην Ελλάδα… Ο Γκάλης ανέβασε το παιχνίδι στον ουρανό. Ο Βασιλακόπουλος έστησε μπασκέτες και στο τελευταίο χωριό. Κι ο Συρίγος βοήθησε μέσα από την ΕΡΤ χιλιάδες παιδιά να το μάθουν, να το αγαπήσουν και να αρχίσουν να παίζουν.

Φυσικά, ο Φίλιππας δεν ήταν μόνο μπάσκετ. Υπήρξε από τους τελευταίους αληθινούς δημοσιογράφους. Ενα δαιμόνιο ψαχτήρι, που δεν έκανε ποτέ δημόσιες σχέσεις και δεν υπολόγιζε το κόστος της όποιας γνώμης ή της όποιας αποκάλυψης.

Μπορούσες να διαφωνείς σε χίλια πράγματα μαζί του, να σε μπινελικώνει και να τον βρίζεις σε ατέλειωτους καβγάδες, αλλά ήταν αδύνατο να μην του βγάλεις το καπέλο για τον τρόπο που εξέφραζε τη γνώμη του και κούμπωνε την επιχειρηματολογία του…

Λογικό να έρθει σε κόντρα και με τον Βαρδινογιάννη και με τον Κόκκαλη και με όλους. Με παράγοντες και με τραμπούκους οπαδούς που κάποια στιγμή τον μαχαίρωσαν, μόνο και μόνο επειδή είχε τολμήσει. Αλλωστε, στεκόταν πάντα απέναντι στην καφρίλα κάθε χρώματος και σημαίας. Και τη γραβατοφορεμένη και τη χουλιγκάνικη…

Η τελευταία απρέπεια εις βάρος του έγινε μετά θάνατον. Επιθυμία της οικογένειας ήταν το τελευταίο αντίο να γίνει χωρίς πολύ κόσμο, κάμερες και επικήδειους. Μόνο μεταξύ των εκατό ανθρώπων που τον αγαπούσαν και τους αγαπούσε. Τα κατάφερε, αν και πολλοί δεν το σεβάστηκαν κι έτρεξαν να αναγγείλουν το γεγονός, μην τυχόν και χάσουν την… αποκλειστικότητα.

Αλλη δημοσιογραφία η σημερινή. Καμία σχέση με τον Συρίγο…