Κανένα θαύμα δεν διαρκεί πολύ. Δύο βδομάδες μετά την καθυστερημένη προσχώρηση της Ν.Δ. στο «αντιναζιστικό τόξο», ο διμέτωπος κατά «της βίας των άκρων» δίνει ξανά τον τόνο στον επίσημο κυβερνητικό λόγο. Το νομικό δε σχήμα περί «εγκληματικής συμμορίας», που δεν ταυτίζεται με κάποιο πολιτικό κόμμα αλλά φωλιάζει σ’ αυτό, επισείεται ως όχημα για τη στεγανοποίηση του «συνταγματικού τόξου» από κάθε εκπροσώπηση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι σε μια κρατική πολιτική που όλο και πιο απροκάλυπτα θυμίζει συμμορία λευκών κολάρων.
Τη μετατόπιση αυτή εξυπηρετούν, με τον τρόπο τους, οι ανεπιβεβαίωτες τερατολογίες που επιστρατεύτηκαν σαν αλατοπίπερο του μιντιακού αντιφασισμού των τελευταίων εβδομάδων: ενώ η Χ.Α. συνιστά οφθαλμοφανώς δομημένη οργάνωση με συγκεκριμένη ιεραρχία, καταστατικό και ένοπλο σκέλος («τάγματα εφόδου») που έχει διαπράξει εμπρόθετα και συστηματικά διαδοχικά εγκλήματα χρησιμοποιώντας στοιχειώδη αλλά θανατηφόρα αγχέμαχα όπλα (στιλέτα και λοστάρια), η αναζήτηση τερατωδών οπλοστασίων -που είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν ποτέ- όχι μόνο μεταθέτει το όλο ζήτημα από τη σφαίρα του αυτονόητου σ’ εκείνη της πολιτικοαστυνομικής φαντασίας, αλλά εμπεριέχει και τον κίνδυνο τα πραγματικά εγκλήματα της οργάνωσης να θεωρηθούν τελικά ψιλοπταίσματα σε σχέση με όσα της έχουν αποδοθεί στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο, κάθε λογής ανώνυμες «προστατευόμενες μαρτυρίες» (και όχι αδιάψευστα τεκμήρια, όπως αυτά πάνω στα οποία συγκροτήθηκε το αρχικό κατηγορητήριο σε βάρος των ναζί) ν’ αρχίσουν να εκλαμβάνονται σαν επαρκή στοιχεία για διώξεις και προφυλακίσεις προς πάσα κατεύθυνση.
Η σκοπιμότητα μιας τέτοιας ποινικοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων, με ύψιστο υπόδειγμα τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, είναι προφανής. Οπως προφανής είναι και ο διαχωρισμός της βίας σε «καλή» και «κακή», από τους ίδιους σταυροφόρους που εξαγγέλλουν την πάταξή της. Γιατί βία στις Σκουριές δεν είναι μόνο οι κουκουλοφόροι με τα δίκαννα που είδαμε στις κάμερες ασφαλείας να εξουδετερώνουν αναίμακτα τους φύλακες και να πυρπολούν τα μηχανήματα της «Ελληνικός Χρυσός». Είναι και όσα προηγήθηκαν και κυρίως όσα ακολούθησαν: οι αγριότητες των ΜΑΤ, η στρατιωτικού τύπου κατοχή των αντιστεκόμενων οικισμών, οι (επίσης κουκουλοφόροι) σεκιουριτάδες που διεξήγαγαν το δικό τους, ιδιωτικό ανθρωποκυνηγητό στη διακεκαυμένη ζώνη. Η ίδια, τέλος, η προγραμματισμένη καταστροφή ενός αρχέγονου δάσους για να κερδοσκοπήσει μια πολυεθνική και οι συνήθεις ντόπιοι εργολάβοι. Οπως βία είναι και όσα έχει υποστεί -και εξακολουθεί να υφίσταται- η μισή τουλάχιστον ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, για να διασωθούν οι τραπεζικές φούσκες.
Στον διάλογο των τοίχων αυτή η διάσταση έχει επισημανθεί από καιρό. Το μαχητικό φοιτητικό κίνημα του 2006-07 μας άφησε λ.χ. κάποια εύστοχα στένσιλ για την υποκρισία του καθεστωτικού λόγου (1-2). Μετά το Μνημόνιο, το κάλεσμα για δυναμική αντίσταση στις κυβερνητικές επιλογές απέκτησε φυσικά εντελώς διαφορετική διάσταση (3-4), καθώς ακόμη και διαφημιστές έδειξαν να γοητεύονται τόσο από τη βία του πεζοδρομίου (5) όσο και από εκείνη των κατασταλτικών μηχανισμών (6). Με διαμετρικά αντίθετη συλλογιστική το Αυτόνομο Στέκι καυτηρίασε τη συμπληρωματικότητα «φιλανθρωπίας» και καταστολής, όταν ο Δήμος Αθηναίων έστειλε στο εδώλιο τους άστεγους που μπήκαν στο εγκαταλειμμένο Πνευματικό Κέντρο του για να προστατευτούν από την παγωνιά (7). Ως βία, τέλος, βιώνουν στο πετσί τους την ανθρωποφάγα TV οι στοχοποιημένοι διαδηλωτές (8-9), την οικονομική έρημο οι ηττημένοι τού success story (10) και την απελευθέρωση του ωραρίου των μεγαλοκαταστημάτων οι μικρομεσαίοι εμποροβιοτέχνες (11).
