Της Εφης Μαρίνου
Κάτι αλλάζει στην Πάτρα. Ενα πλήθος δράσεων, σεμιναρίων, καλών παραστάσεων, αλλά και το ξεκίνημα της Δραματικής Σχολής συμβαίνουν στο Δημοτικό Περιφερειακό της Θέατρο, το οποίο έχει εγκατασταθεί σ' έναν καινούργιο χώρο, που πολλοί θα ζήλευαν. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Θοδωρής Αμπαζής έχει πολλά και φιλόδοξα πράγματα στο μυαλό του.
Το «Μπάρι». Ετσι ονομάζεται ο νεοϋορκέζικου στιλ χώρος, που φιλοξενεί ένα πλήθος δραστηριοτήτων του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Το τεράστιο λοφτ πάνω στον παραλιακό δρόμο, οι παλιοί Μύλοι Αγ. Γεωργίου, ανήκε κάποτε σ' ένα σταφιδέμπορο ονόματι Μπάρι. Οταν η Πάτρα διετέλεσε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπη, το κτίριο αξιοποιήθηκε για να στεγάσει το info center. Αργότερα έγιναν κάποιες εκθέσεις και μετά αυτός ο υπέροχος χώρος παραδόθηκε στη λησμονιά και την εγκατάλειψη.
Μέχρι που τον είδε ο Θοδωρής Αμπαζής αναλαμβάνοντας το καλοκαίρι τη διεύθυνση του θεάτρου. Σκέφτηκε ότι εκεί θα πάρει σάρκα και οστά το όραμά του για το ΔΗΠΕΘΕ. Τα παλιά μίζερα γραφεία της διοίκησης του θεάτρου πάνω από το θέατρο «Απόλλων», στην πλατεία Αγ. Γεωργίου, άδειασαν και η μετακόμιση έγινε μέσα σε μια μέρα. Οταν, πρόσφατα, επισκεφθήκαμε το Μπάρι καταλάβαμε αμέσως γιατί.
Είναι ένας τεράστιος ανοιχτός χώρος, πάνω από 1.300 τ.μ., με θέα στη θάλασσα όπου συγκατοικούν η διοίκηση, η εκπαίδευση, οι πρόβες, τα σεμινάρια, οι εκδηλώσεις. Ξύλινο πάτωμα και οροφή ενώ ένα γυάλινο ασανσέρ δεσπόζει στην κάτω αίθουσα. Ενα καλόγουστο θεατράκι με αυλή στο πίσω μέρος του κτιρίου χρησιμοποιείται ήδη για πρόβες και σύντομα θα φιλοξενεί παραστάσεις.
«Τώρα δουλεύουμε σ' ένα χώρο που μυρίζει τέχνη κι όχι δημοσιοϋπαλληλίκι», λέει ο Θ. Αμπαζής. «Κάθε μέρα σφύζει από ζωή. Γίναμε όλοι ένα. Οργανώνεται η κουζίνα για να τρώμε εδώ. Αλλωστε αυτό ήθελα: μια κολεκτίβα που θα αναπτύξει δομές εκπαιδευτικής λειτουργίας και οργάνωσης, που θα γίνει φυτώριο για τη δημιουργία ενός ανσάμπλ».
«Πλούτος» και «Πάτρα-Μπάρι»
Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, ένας από τους σημαντικότερους διεθνώς σκηνοθέτες, πήγε στην Πάτρα για να μείνει… Παράλληλα με τη διδασκαλία στη σχολή, σκηνοθέτησε μια εξαιρετική παράσταση: τον «Πλούτο» στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων». Μια ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών (Πάνος Αθανασόπουλος, Τάσος Αντωνίου, Δημήτρης Κoυρούμπαλης, Μάρω Παπαδοπούλου, Γιώργος Παπανδρέου, Aποστόλης Πελεκάνος, Απόστολος Ψαρρός) ερμηνεύουν, τραγουδούν και παίζουν διάφορα όργανα επί σκηνής, απογειώνοντας την αριστοφανική κωμωδία.
Κι επειδή το λιμάνι δεσπόζει στην πόλη ως πύλη –από και προς την υπόλοιπη Ευρώπη- η σκηνοθέτης Ελένη Μποζά είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα: θεατρική παράσταση με δραματουργικό υλικό τη συλλογή συνεντεύξεων-ντοκουμέντων πάνω στις εμπειρίες ανθρώπων, που εξαιτίας του επαγγέλματός τους -οδηγοί σε φορτηγά οχήματα- διασχίζουν συχνά την Ευρώπη.
Ετσι, η ίδια, επιβιβάστηκε στο πλοίο της γραμμής Πάτρα-Μπάρι, συνάντησε και συνομίλησε με τους φορτηγατζήδες στο διάλειμμά τους, που διαρκεί όσο το ταξίδι. Κατέγραψε τα βιώματά τους στις εθνικές οδούς, σ' αυτά τα ατέλειωτα μίλια πάνω στην άσφαλτο κουβαλώντας όλη τη νεότερη ιστορία του τόπου.
Ενα «think tank» θεατρολόγων συζητούν πάνω στο υλικό και η παράσταση γεννιέται. Θα ανεβεί στις 13 Απριλίου, πυροδοτώντας και μια φωτογραφική έκθεση γύρω από το θέμα με πρωταγωνιστές τους εργαζόμενους στα πλοία.
Η μετανάστευση, η λαθρομετανάστευση, το εμπόριο και το λαθρεμπόριο συνδέονται άμεσα με τους ήρωες του έργου ,που ερμηνεύουν ηθοποιοί με εντοπιότητα (Μίλτος Νίκας, Δρόσος Σκώτης, Γιώργος Ρούφας, Νίκος Γιαλελής, Βασίλης Κόκκαλης) που επέλεξε μετά από οντισιόν η σκηνοθέτης.
«Είναι μια δύσκολη δουλειά, που την κάνει ακόμα δυσκολότερη το πρόβλημα των λαθρομεταναστών», λέει η Ελένη Μποζά. «Γι' αυτό αρνούνται και να μιλήσουν. Μόλις αποβιβαστούν από το πλοίο, είτε στην Πάτρα είτε στο Μπάρι, αναπτύσσουν μεγάλη ταχύτητα, απαγορευτική στα λιμάνια, ώστε να αποφύγουν απελπισμένους μετανάστες που προσπαθούν να κρυφτούν στα φορτηγά.
Χαμηλά ημερομίσθια, μοναξιά, δεκάδες κίνδυνοι συνθέτουν τη βιογραφία αυτών των ανθρώπων. Στόχος της παράστασης είναι να αναδείξει ως βασικό ερώτημα τη διαπλοκή της προσωπικής ιστορίας με το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μας, μιας εποχής μετέωρης ανάμεσα σε ένα δύσκολο παρόν και ένα άγνωστο μέλλον».
