→Τι συνδέει τον σημερινό Ολυμπιακό με τον… προχθεσινό Παναθηναϊκό. Το DNA της Ρεάλ Μαδρίτης και πώς μπορεί να αλλάξει μια ελληνική ομάδα
Του Ν. Ασημακόπουλου
Ο Μίτσελ θυμίζει σε πολλά τον Φέρεντς Πούσκας. Κι εκείνος όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό το 1971, προσπάθησε να αλλάξει κυρίως τη νοοτροπία και την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών. Ετσι κατάφερε να φτάσει μαζί τους ώς τον τελικό του Γουέμπλεϊ, με σλόγκαν την περίφημη ατάκα… «Εντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς», που απογείωσε τότε για λίγο μια ερασιτεχνική και μικρή, για τα ευρωπαϊκά στάνταρ, ελληνική ομάδα!
Ο Πούσκας δεν έγινε ποτέ καλός προπονητής. Η προπόνηση δεν ήταν το δυνατό του σημείο και με τακτική δεν ασχολήθηκε ποτέ. Αλλωστε δεν έκανε καριέρα σε κάποιο πάγκο μεγάλης ομάδας και πριν και μετά τον Παναθηναϊκό. Κινήθηκε μεταξύ Χέρκουλες, Βανκούβερ, Μούρθια, Κόλο Κόλο, Εθνικής Σ. Αραβίας, ΑΕΚ, Αλ Μασρί, Κλαμπ Σολ, Σέρο Πορτένιο και Ελλάδας Μελβούρνης. Πουθενά δεν έμεινε δεύτερη σεζόν.
Ομως, ειδικά στον Παναθηναϊκό, βρήκε το «έτοιμο» υλικό που ήθελε και κατάφερε να το προχωρήσει ώς εκεί που δεν πήγαινε άλλο, βάζοντας τη σφραγίδα που διέθετε ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό ήταν και το μεγάλο του ατού.
Ο Μίτσελ, τώρα, μπορεί να μην κουβαλάει την αίγλη του Πάντσο, αλλά ήταν κι αυτός μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα στο Μπερναμπέου, που δεν μπόρεσε να συνεχίσει με την ίδια επιτυχία ως προπονητής: Βαγιεκάνο, Ρεάλ Μαδρίτης Β΄, Χετάφε, Σεβίγια για λίγο… Τίποτα το ιδιαίτερο. Βίοι, κατά κάποιο τρόπο, παράλληλοι…
Κανένας δεν ξέρει αν η ιστορία θα επαναληφθεί, αλλά ο σημερινός (που δεν είναι!) κόουτς του Ολυμπιακού εκείνο που φαίνεται να έχει καταφέρει προς το παρόν είναι να βγάλει τον Ολυμπιακό από τη σέντρα και μπροστά σε δύσκολα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Είναι και πάλι το DNA της Ρεάλ Μαδρίτης που ξεκινάει από top επίπεδο με ποδοσφαιριστές μύθους, και καταλήγει να επηρεάζει τον Μήτρογλου, τον Κάμπελ, τον Βάις και τον Φουστέρ, όπως παλιότερα τον Δομάζο, τον Καμάρα, τον Αντωνιάδη και τον Ελευθεράκη…
Ετσι έχουν μπολιαστεί, δεκαετίες τώρα, όσοι έπαιξαν στη Μαδρίτη. Σχεδόν ποτέ δεν κοίταξαν να αμυνθούν. Αντίθετα, πάντα ήθελαν και θέλουν να βάζουν περισσότερα γκολ απ’ όσα θα φάνε. Αλλοτε πιάνει, άλλοτε όχι…
Το ίδιο προσπαθεί, προφανέστατα πια, να περάσει κι ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό με όλους τους κινδύνους που κρύβει η προσπάθεια.
Μέχρι προχθές, οι ελληνικές ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη, και η Εθνική του Ρεχάγκελ και ο μεγάλος Ευρωπαίος Παναθηναϊκός του Γκμοχ, του Κυράστα, του Ρότσα ή του Μαρκαριάν, είχαν συνηθίσει να περιμένουν τον μεγάλο αντίπαλο στο μισό γήπεδο. Κατάφερναν, με τον τρόπο που διάλεγε ο καθένας τους, να απονευρώνουν την όποια Αρσεναλ ή Γιουνάιτεντ και να παίρνουν αποτελέσματα με τα οποία μπόρεσαν να φτάσουν ψηλά.
Ο Μίτσελ, με όλα τα ρίσκα που μπορεί να παίρνει, προσπαθεί να το αλλάξει αυτό – ίσως και από άγνοια κινδύνου. Απλά οι περισσότεροι βιαστήκαμε (και οι ίδιοι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, κι εμείς οι απ’ έξω…) να τον κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά…
Νωρίς ακόμη να πούμε αν θα τα καταφέρει, όπως ο Πούσκας. Ομως, η αλήθεια είναι πως στον δικό του Ολυμπιακό κάτι αλλάζει. Μπορεί τα συστήματα, οι τακτικές και το κοουτσάρισμα να μην είναι τα δυνατά του σημεία, όμως αυτό το τολμηρό που πάει να καθιερώσει, απέτυχε μεν στο 4-1 από την Παρί Σεν-Ζερμέν, μα του βγήκε και στο 3-0 με την Αντερλεχτ και στο 1-1 με την Μπενφίκα.
Θα έχει ενδιαφέρον η συνέχεια, ειδικά τώρα που έρχονται τα συνεχόμενα δύσκολα: με Παναθηναϊκό, με Μπενφίκα και με ΠΑΟΚ…
