Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε/ κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας. Χαρακτηρίζεται ποιητής γυμνός και μετέωρος. Καλή ώρα. Επιτρέψατέ μου λοιπόν την οικειότητα. Γεννιέται στην Αθήνα το βράδυ της Λαμπρής του 1922. 20 Απριλίου. Γι' αυτό οι γονείς του Λύσανδρος και Βασιλική Κοντοπούλου, με καταγωγή από την Κοντοβάζαινα Αρκαδίας, πριν από το βαπτιστικό Παντελεήμονας προσθέτουν το Αναστάσιος. Θα μπορούσαν να τον βγάλουν και Λάμπρο. Το 1940 εισάγεται στη Νομική Αθηνών. Απορρίπτει γρήγορα τις σχοινοτενείς δικηγορίστικες περιφράσεις και δίνεται ολοκληρωτικά στον ποιητικό λόγο. Προηγουμένως εντάσσεται στην ΕΠΟΝ κοινωνώντας την περιπέτεια της Αντίστασης και της ήττας. Εξορίζεται από το 1947 ίσαμε το 1951 στον Μούδρο και τη Μακρόνησο και, επειδή δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας, στον Αϊ-Στράτη κι από εκεί στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα. Η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά,/ το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα.
Δικάζεται το 1955, ο Τάσος Λειβαδίτης που πέθανε τέτοιες μέρες πριν από 25 χρόνια, στο Πενταμελές Eφετείο για το έργο «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», που θεωρείται ανατρεπτικό κήρυγμα και κατάσχεται. Πλήθος κόσμου, ανάμεσά τους προσωπικότητες των γραμμάτων, παρακολουθούν αυτή την πνευματική δίκη όπου ο ποιητής διατρανώνει την ουσία της τέχνης του. Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο σου το χέρι/ να σε σημαδεύει αλύπητα/ απ' το βάθος των περασμένων. Αγγίζει ακροατήριο και δικαστές και αθωώνεται πανηγυρικά. Οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες,/ με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη. Στις άγνωστες περιοχές της επανάστασης, της αλληγορίας και της ύπαρξης απλώνεται το ποιητικό του σύμπαν. Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον/ είμαστε κιόλας νεκροί… Μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν τον δρόμο.
Η «Δραπετσώνα», το «Σαββατόβραδο», το «Γερνάς και σκοτεινιάζει» είναι ορισμένα μόνο από τα δεκάδες μελοποιημένα τραγούδια του. Δεν τα ταυτίζεις με συγκεκριμένο δημιουργό. Είναι σαν να υπήρχαν πάντοτε, γραμμένα απ' το χέρι της μοίρας· προνόμιο ελάχιστων ποιητών. Εργάζεται ως κριτικός επί δεκαετίες στην «Αυγή». Στα χρόνια της χούντας γράφει για βιοπορισμό στο λαϊκό περιοδικό ποικίλης ύλης «Φαντάζιο» βιογραφίες κολασμένων της λογοτεχνίας. Οταν λες: μισώ,/ ο πρώτος φόνος του κόσμου/ ξαναγίνεται μέσα σου. Πρωθύστερη απάντηση στους πιστολέρο, που επηρεάζουν και τα μετέωρα με συννεφιές και πολλά νερά. Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,/ οι έρωτες για να τελειώνουν,/ η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο/ κι εγώ για να διασχίζω το Απειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,/ μονάχα όποιος τα διψάει όλα/ μπορεί να με προφτάσει,/ ό,τι ζήσαμε/ χάνεται,/γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου/ και μόνο καμμιά φορά,/ τις νύχτες,/ θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,/ όσα δε ζήσαμε/ αυτά μας ανήκουν…
Μετέωρος [email protected]
