«Ενας αητός καθότανε, στον ήλιο και λιαζότανε». Με το επικό αυτό άσμα ξεκινά «Ο Μουνής». Η υπόθεση διαδραματίζεται στην αθάνατη ελληνική επαρχία, την «ευλογημένη», κάπου στη δεκαετία του ‘60. Σ’ ένα χωριό με τον καθαρό του αέρα, τα καφενεία του, το κομμωτήριο, τις πλατείες, τα γλέντια και τους γάμους του. Με τους περήφανους χορούς των Ελληναράδων αντρών που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, με το αδυσώπητο κουτσομπολιό για όλους και για όλα, τις γυναίκες στα πρόθυρα καταπιεσμένων νευρικών κρίσεων.
Μια πινακοθήκη εκτρωματικών ηρώων, ένα πάνθεον βίαιων συμπεριφορών όχι μόνο πίσω από κλειστά παράθυρα αλλά και σε δημόσια θέα κυριαρχούν στον «Μουνή» της Λένας Κιτσοπούλου, που έγινε παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ενας έξαλλος από οργή πατέρας που δεν χρειάζεται τεστ DNA για να αποδείξει ότι ένα από τα βλαστάρια του οφείλει την ύπαρξή του στον αλαφροΐσκιωτο Μουνή. Ενα κορίτσι κρεμασμένο από το τσιγκέλι για να μην ξεπορτίσει. Ενας γάμος βιαστικός για να καλυφτεί η ντροπή της φουσκωμένης κοιλιάς. Η εξευτελιστικά επώδυνη διαδικασία ενηλικίωσης ενός αγοριού. Μια παπαδιά που εξαιτίας της κρεβατομουρμούρας της εισπράττει μια τόσο δυνατή σφαλιάρα που εκσφενδονίζεται κοτζάμ δόντι της. Μια… προστατευτική μάνα που αναγκάζεται να κάνει σεξ με τον γαμπρό της -μπροστά στα μάτια της αδιάφορης κόρης- για να νομιμοποιήσει το μπάσταρδο που κυοφορεί η κόρη.
Η παράσταση, δεμένη σφιχτά, ακολουθεί τη γρήγορη, ανεπιτήδευτη, προφορική γλώσσα της Κιτσοπούλου, τη χωρίς ντροπές και προφάσεις. Η αφήγηση μαζί με τη δράση περνά άμεσα, εύληπτα προς τον θεατή. Εκεί που πας να γελάσεις με το παράλογο, το σουρεαλιστικό των πράξεων, η βία σκάει ορμητική και σε προσγειώνει στη φρίκη, την αηδία, τον τρόμο. Η συμβολική αποτύπωση των πράξεων μέσα στο ρεαλιστικά στημένο σκηνικό -ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες- δεν αποδυναμώνει καθόλου τη βίαιη ένταση του λόγου, των δραματικών σκηνών. Το τρελαμένο βλέμμα, τα σάλια που τρέχουν, τα ρούχα που βρομίζουν, ο διασυρμός ενός ανάπηρου, ανακατεύουν το στομάχι σου. Και την ψυχή σου. Η παράσταση του Παντελή Δεντάκη σκληρή, ωμή και αληθινή, ανέδειξε με ιδανικό τρόπο το διήγημα. Δείτε την.
Εφη Μαρίνου
