Το μέγεθος της προοπτικής μιας ομάδας είναι πάντοτε ανάλογο με τον ίδιο της τον προπονητή!
Του Κ. Μανωλιουδάκη
Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα είχε τα «παράσημα». Τη φήμη στην ποδοσφαιρομάνα πατρίδα του. Το βιογραφικό. Τις γνώσεις και τις παραστάσεις. Ηρθε στον Παναθηναϊκό με το στιλάκι και το ύφος του σωτήρα, αλλά την ομάδα την ισοπέδωσε. Με μεγάλο, με μεσαίο και με μικρό μπάτζετ. Ακόμη και ο Αλαφούζος τον στήριζε με νύχια και με δόντια μια εποχή που η πλειονότητα είχε πια συνειδητοποιήσει ότι ο άνθρωπος δεν… κάνει, πνέει τα λοίσθια.
Ο Γιάννης Αναστασίου ήρθε στον Παναθηναϊκό ως «ρούκι». Δίχως την παραμικρή εμπειρία και με μοναδικά όπλα τη φιλοδοξία, τις διεθνείς παραστάσεις του ως ποδοσφαιριστή και την όρεξη για δουλειά. Ο Παναθηναϊκός ήταν (και είναι) η ευκαιρία της (νέας) καριέρας του. Αυτός ο «ρούκι» λοιπόν δείχνει μέχρι στιγμής πως θέλει… δέκα Ζεσουάλδο στην καθισιά του.
Εχοντας μια ομάδα με πιτσιρικάδες, με ελάχιστη ποιότητα, δίχως λεφτά για τα… αυτονόητα, σήκωσε τα μανίκια και δούλεψε. Δούλεψε σκληρά και την έκανε ομάδα. Αξιοπρεπή ομάδα. Και αυτό είναι επίτευγμα με τα υλικά που είχε.
Τώρα τον βλέπουμε να βελτιώνει και το κοουτσάρισμά του και να θυμίζει «παλιά καραβάνα» των πάγκων, ωριμάζοντας διαρκώς. Μαζί με τους πιτσιρικάδες του…
Δείτε, για παράδειγμα, τι έκανε στο ματς με τον Αρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Τόλμησε κατ’ αρχάς με τις επιλογές του Κλωναρίδη και του Αμπέιντ να θυσιάσει τον έναν του στράικερ στον βωμό του ελέγχου του ρυθμού του αγώνα. Και επέλεξε να θωρακίσει τη μεσαία γραμμή της ομάδας του, έχοντας καβάτζα τον Φιγκερόα ανάλογα με την εξέλιξη του ματς.
Ο ομογενής μεσοεπιθετικός ήταν ο σκόρερ των δύο τερμάτων του αγώνα και προκαλούσε πανικό στους αντιπάλους του όποτε προσπαθούσε να διεισδύσει στην περιοχή τους. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν το «κλειδί» του Αναστασίου, άσχετα αν ο Κάκος ήθελε να κλέψει τη δόξα του νεαρού, αποβάλλοντάς τον για ψύλλου πήδημα. Την ίδια στιγμή ο Αμπέιντ έκανε πολύ καλό πρώτο ημίχρονο: κράτησε την μπάλα, έδωσε ανάσες στους συμπαίκτες του και βοήθησε στο να επέλθει ισορροπία μετά το πρώτο 20λεπτο του αγώνα που τα λάθη έδιναν κι έπαιρναν εξαιτίας του άγχους.
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού διαχειρίστηκε άριστα και την εξέλιξη του ματς: μετά το άνοιγμα του σκορ και όταν ο Αρης είχε αρχίσει να ρισκάρει και να χάνει την υπομονή του, όντας πελαγωμένος, έβγαλε τον Αμπέιντ και πέρασε στο ματς τον Ατζαγκούν. Ο Γαλλοαλγερινός τού ήταν πλέον «άχρηστος» και ο Ατζαγκούν με την ταχύτητά του στις κόντρα επιθέσεις «ιδανικός». Αλλά ακόμα και στο διάστημα που ο Παναθηναϊκός έπαιξε με δέκα ποδοσφαιριστές, ο προπονητής του δεν γύρισε την ομάδα πίσω, δεν «ταμπουρώθηκε» και δεν αισθάνθηκε επί της ουσίας την παραμικρή απειλή. Με το «τριφύλλι» να δίνει την εντύπωση πως ό,τι ώρα ήθελε μπορούσε να σημειώσει κι άλλο γκολ…
Ο «ρούκι» Αναστασίου δείχνει τα «εγκλήματα» του πρόσφατου παρελθόντος προς τέρψιν της «ξενομανίας» και του «νεοπλουτισμού» και ταυτόχρονα προσδίδει έξτρα δύναμη στο «πράσινο» εγχείρημα για το χτίσιμο ομάδας με προοπτική.
Αλλωστε το μέγεθος της προοπτικής μιας ομάδας είναι πάντοτε ανάλογο με τον ίδιο της τον προπονητή…
