Οι εργαζόμενοι στο Μετρό είναι σε θέση μάχης. Με κινητοποιήσεις που άρχισαν μάλιστα από την Πρωτοχρονιά παλεύουν για αξιοπρεπή εργασία. Απένταντι τους έχουν και τους επιβάτες; Αλλους ναι, άλλους όχι. Ο κοινωνικός αυτοματισμός μάλλον δεν περνάει εδώ
Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ Απεργούμε για να μη γίνει η ισότητα ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας
Του Δημήτρη Ηλιόπουλου*
Η μισθολογική κατάσταση των εργαζομένων που ανήκουν στο Σωματείο μας, έχει ήδη δεχθεί μείωση πάνω από 35%, τα τελευταία έτη, κατά τρόπο παράνομο, αντισυνταγματικό και παντελώς δυσβάσταχτο πλέον. Η υπαγωγή στο ενιαίο μισθολόγιο αποτελεί το ύστατο χτύπημα έπειτα από αλλεπάλληλα χτυπήματα που υφιστάμεθα ήδη από το 2010. Λόγω των ιδιαιτεροτήτων των επιμέρους εργασιακών αντικειμένων, των διαφορετικών κλιμάκων βαθμολογικής και αντίστοιχα μισθολογικής εξέλιξης, καθώς και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του πλαισίου ρύθμισης των μισθολογικών όρων ανά φορέα προέλευσης, δεν μπορεί εύκολα να καταστεί δυνατή η διαμόρφωση ενός κοινού ρυθμιστικού πλαισίου, που να ενοποιεί το καθεστώς αμοιβής και εργασίας όλων των εργαζομένων στον ενιαίο πλέον φορέα, κατά τρόπο λειτουργικά πρόσφορο και κοινωνικά δίκαιο.
Οι συνθήκες εργασίας των ηλεκτροδηγών είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες και ανθυγιεινές, καθ' ότι οι υπόγειοι χώροι εργασίας στο Αττικό Μετρό αποτελούν συχνά πόλο επαγγελματικών ασθενειών, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται η δραστηριότητά μας ως «υψηλού κινδύνου».
Είναι αυτονόητο ότι η εργασία μας δεν έχει σύγκριση με την εργασία στο φυσικό περιβάλλον που εργάζονται οι περισσότεροι άνθρωποι, καθότι το τεχνητό περιβάλλον και μάλιστα σε βάθος 40 μέτρων από τη γη, επιβαρύνεται με θορύβους, ηλεκτρομαγνητικά πεδία, υγρασία, τεχνητό φωτισμό, ατμοσφαιρική ρύπανση, μικροοργανισμούς διαφορετικούς από τους κυκλοφορούντες στο εξωτερικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ασθενειών τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών, όπως βαρηκοΐα, ίλιγγο, βρογχίτιδα, στρες, καρδιακά προβλήματα, λοιμώξεις του αναπνευστικού κ.λπ.
Πέραν των ανωτέρω, τα κυλιόμενα ωράρια στη διάρκεια της ημέρας όλες τις μέρες του χρόνου, τα έκτακτα ή μη που μπορούν να προκύψουν, η εργασία κοντά σε ηλεκτροφόρο ράβδο, συν την ευθύνη της ασφάλειας μεταφοράς του επιβατικού κοινού, αποτελούν δείγματα μόνο της διαφορετικότητας του δικού μας επαγγέλματος σε σχέση με τα υπόλοιπα του ενιαίου μισθολογίου.
Γίνεται κατόπιν των ανωτέρω κατανοητό ότι η ένταξή μας στο ενιαίο μισθολόγιο αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της ισότητας, η οποία σημαίνει ίση μεταχείριση ίδιων καταστάσεων και όχι ίση μεταχείριση διαφορετικών καταστάσεων, γιατί έτσι η ισότητα καταντά ισοπέδωση και παντελή καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
*Ο Δημήτρης Ηλιόπουλος είναι προέδρος του σωματείου Ηλεκτροδηγών στο Αττικό Μετρό
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
Η ΕΠΙΒΑΤΙΣ Ταλαιπωρούμαστε από τις απεργίες, αλλά είμαστε αλληλέγγυοι…
Της Νεφέλης Μπούλιαρη*
Ποδαρικό στη νέα χρονιά με απεργία έκαναν οι εργαζόμενοι του Μετρό και του Ηλεκτρικού, αντιδρώντας έτσι στην ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο. Ομως έχει υπολογισθεί πως οι εταιρείες κατά τη διάρκεια μίας μόνο 24ωρης απεργίας σε όλα τα μέσα χάνουν κατά μέσο όρο 1,5 εκατ. ευρώ. Ακόμα, 600.000 επιβάτες που μετακινούνται με το μετρό ημερησίως ταλαιπωρούνται, καθώς καλούνται να αλλάξουν το πρόγραμμά τους την τελευταία στιγμή. Πέρα απ' αυτό, λόγω της λειτουργίας του Μετρό, 71.000 λιγότερα αυτοκίνητα κινούνται στους δρόμους της πόλης.
Οταν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι απεργούν, το κυκλοφορικό πρόβλημα διογκώνεται -έστω και για λίγες ώρες- προκαλώντας ένα «μείγμα» θυμού και αγανάκτησης σε όλους τους οδηγούς που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Οι αγανακτισμένοι πλέον πολίτες υιοθετούν μια κριτική στάση απέναντι στην απεργία, και κατ' επέκταση στο ευρύτερο αγωνιστικό κίνημα. Οταν, όμως, οι εργοδότες (μέσα σ' αυτούς και το κράτος) πετσοκόβουν μισθούς, μετατρέποντας έτσι τους υπαλλήλους τους σε κολίγους και όχι σε αξιοπρεπείς εργαζόμενους, τότε προφανώς οι άνθρωποι της εργασίας θα διαμαρτυρηθούν με απεργίες ή στάσεις εργασίας. Προφανώς και θα κατέβουν στους δρόμους να διαδηλώσουν.
Οι υπόλοιποι πολίτες, λοιπόν, οφείλουν να συμπαρασταθούν στους απεργούς, γιατί ίσως αύριο να είναι η σειρά τους και ίσως και αυτοί να πρέπει να απεργήσουν με στόχο την υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Εγώ, μία επιβάτις του Μετρό, σε μια απεργία των εργαζομένων σ' αυτό, πρέπει να περπατήσω από τον «Ευαγγελισμό» μέχρι την Κωλέττη στα Εξάρχεια για να πάω στο φροντιστήριό μου. Βαδίζοντας, αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή. Το επόμενο λεπτό, όμως, συνειδητοποι πως έχω καλέσει -όχι λίγες φορές- συμπολίτες μας να απεργήσουν, να παλέψουμε όλοι μαζί για τα δικαιώματά μας τα οποία καταπατούνται.
Σηκώνω ψηλά το κεφάλι και δηλώνω την αλληλεγγύη μου στους απεργούς των ΜΜΜ, που διαμαρτύρονται για την υπαγωγή τους στο ενιαίο μισθολόγιο. Ετσι, παρόλο που κουράστηκα και αγχώθηκα να φτάσω στην ώρα μου στον προορισμό μου, στο τέλος της μέρας αισθάνομαι πως σήμερα κάναμε ένα βήμα μπροστά για ένα καλύτερο αύριο.
Γιατί μόνο μέσα από διαρκείς αγώνες, απεργίες, διαδηλώσεις μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές που μας επιβάλλει η τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού. Μόνο έτσι μπορούμε να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα τόσο στην τρικομματική κυβέρνηση όσο και στους «Ευρωπαίους εταίρους» μας ότι δεν πρόκειται να γίνουμε δούλοι των δικών τους συμφερόντων, όσο και να μας πιέζουν, όσο κι αν προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν με την κινδυνολογία τους.
* Η Νεφέλη Μπούλιαρη είναι μαθήτρια
