Η αυλαία έπεσε προχτές στη Βουλή όπως θα ταίριαζε σε μια παράσταση που τα είχε όλα: δράμα, χιούμορ, πάθος, ειρωνεία, θεαματικές εναλλαγές, μονολόγους, διαλόγους, θέατρο μέσα στο θέατρο. H ομιλία του πρωθυπουργού μετά την πρόταση μομφής από τον ΣΥΡΙΖΑ περιείχε πάνω από δεκαπέντε φορές τις λέξεις: «θέατρο», «παράσταση», «κουίντες» «φτηνός λαϊκισμός», «σκηνές», «καραγκιόζ μπερντέ»… Κατέφυγε μέχρι και στον Σέξπιρ προκειμένου να ορίσει την απόσταση από το σοβαρό στο γελοίο και τούμπαλιν.
Ούτε το κινηματογραφικό γλωσσάρι έλειψε, προερχόμενο μάλιστα από το σπαγγέτι γουέστερν. Ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε «μονομαχία στο Ελ Πάσο» και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον εγκάλεσε για «ένα τρύπιο δολάριο». Με τη μουσική του Ενιο Μορικόνε να βουίζει στ’ αυτιά μας, τα πρόσωπα των πολιτικών μονομάχων άρχισαν να μπερδεύονται με τον Κλιντ Ιστγουντ και τον Λι βαν Κλιφ με χέρια έτοιμα να γλιστρήσουν στα πιστόλια. Και ξαφνικά προσγειωθήκαμε στο «Τζουράσικ Παρκ» του Σπίλμπεργκ. Και μετά επιστροφή στο θέατρο.
Κι αν έχουμε δει πολιτικό θέατρο. Κείμενα παλιά και σημερινά. Από τον Μπρεχτ μέχρι το Ιράκ και το Δόγμα του Σοκ, από τον Πέτερ Βάις μέχρι τα ελληνικά μνημόνια και την τρόικα. «Το θέατρο είναι πολιτική πράξη», συνηθίζουν να λένε οι καλλιτέχνες, αλλά και η πολιτική είναι θέατρο – οι πολιτικοί το γνωρίζουν καλά κι ας μην είναι θεατρόφιλοι…
Αν ο Αλέξης Τσίπρας παίζει θέατρο, ο υπόλοιπος θίασος δεν στερείται ταλέντο. Μήπως η λέξη «υποκριτής» είναι πιο ταιριαστή στην περίσταση; Συνδέεται με το ρήμα αποκρίνομαι, δηλαδή απαντώ. Η καταγωγή της πιστώνεται στον Θέσπι, που έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα για τη γέννηση του θεάτρου – έβαλε ένα πρόσωπο απέναντι στον χορό του Διθυράμβου να ανοίγει διάλογο μαζί του, δηλαδή να αποκρίνεται…
Ο Βάτσλαβ Χάβελ με τη διπλή ιδιότητα θεατρικού συγγραφέα και πολιτικού έλεγε: «Μια φρενιασμένη θεατρική παράσταση από ομάδα φανατισμένων αποτελεί μέρος πολιτιστικού πλουραλισμού που συμβάλλει στην επέκταση της ελευθερίας χωρίς να απειλεί κανέναν. Μια φρενιασμένη παράσταση από έναν φανατισμένο πολιτικό μπορεί να οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους σ’ έναν όλεθρο χωρίς τελειωμό».
Το καλό θέατρο της πολιτικής απαιτεί σοβαρό ρεπερτόριο, έντιμους συγγραφείς και σκηνοθέτες, γυμνασμένο θίασο. Κυρίως απαιτεί κοινό, ικανό να διακρίνει την μπαλαφάρα από μια παράσταση αξιώσεων. Υπάρχει άραγε;
Εφη Μαρίνου
